Ο Βενιζέλος, η Ντόρα, ο πρώιμος Ερντογάν και το φάντασμα του δικαστηρίου της Χάγης

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος και η Ντόρα Μπακογιάννη υπήρξαν για αρκετά χρόνια, όταν ο ένας εκλεγόταν στην Α’ Θεσσαλονίκης και η δεύτερη στην Α’ Αθηνών, ένα τηλεοπτικό δίδυμο, το οποίο επέλεγαν συχνά τόσο τα κανάλια όσο και οι τηλεθεατές.

Δεν τσακώθηκαν ποτέ στον «αέρα», δεν αντάλλαξαν κακή κουβέντα. Θα έλεγε κανείς ότι ο ένας έκοβε και η άλλη έραβε.

Τώρα, η Ντόρα Μπακογιάννη έχει μετεγκατασταθεί κοινοβουλευτικά στα Χανιά και ο Βαγγέλης Βενιζέλος ξαναγύρισε στο ΑΠΘ, με μοναδικό πολιτικό αποκούμπι τον «Κύκλο Ιδεών» του.

Η αδελφή του πρωθυπουργού δεν μετέχει στην κυβέρνηση και ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν ασχολείται με τα του κόμματός του. Παρ’ όλα αυτά, οι απόψεις και των δύο για τα εθνικά θέματα συζητούνται και γίνονται και πάλι θέμα στα τηλεοπτικά κανάλια. Λογικό. Συνδυάζουν την εμπειρία (υπουργοί Εξωτερικών διετέλεσαν και οι δύο) με την γνώση του θέματος και την κοινή λογική, που δεν συνδυάζεται με πολεμικές κραυγές…

Το ίδιο συνέβη με την προχθεσινή εκδήλωση για τα ελληνοτουρκικά: κανέναν δεν ξάφνιασε ότι οι δυο τους συνέπεσαν ως προς την ανάγκη να οδηγηθεί η κύρια ελληνοτουρκική διαφορά -ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας- στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.

Πολλοί θα το θεωρούσαν αυτονόητο, αλλά στα εθνικά θέματα τίποτε στη χώρα μας δεν είναι αυτονόητο: όπως είναι γνωστό, υπάρχουν διαχρονικά και εκείνοι, οι οποίοι θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να επιδιώκει την επίλυση της διαφοράς από το δικαστήριο της Χάγης, με το επιχείρημα ότι αποκλείεται να κερδίσουμε το σύνολο όσων θεωρούμε δικά μας…

Μάλιστα, κατά καιρούς κυκλοφορούν άρθρα ειδικών και μη, που αναψηλαφούν παλαιότερες αποφάσεις του δικαστηρίου της Χάγης και αναφωνούν ότι σε πολλές περιπτώσεις έχασαν τη δίκη οι χώρες με νησιωτικές περιοχές. Εν ολίγοις, όπως σε όλα τα πράγματα, στην χώρα μας υπάρχουν δύο απόψεις για το θέμα: η «εκσυγχρονιστική» και η άλλη. Και οι δύο πλευρές έχουν τα επιχειρήματά τους, αλλά λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο…

Αυτό ήταν και το νόημα του «άρθρου Σημίτη», ο οποίος εγκαλούσε τον Κώστα Καραμανλή ότι δεν αξιοποίησε την ευκαιρία του Ελσίνκι, όταν η Ελλάδα υποστήριξε την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, μόλις 3 χρόνια μετά από τα Ύμια, με αντάλλαγμα την επίλυση των ελληνοτουρκικών στη Χάγη. Και ας μην ξεχνάμε εκείνη την περίοδο, ο πρώιμος Ερντογάν ήθελε και παραήθελε το ευρωπαϊκό διαβατήριο για την Τουρκία.

Ήθελε όμως και το δικαστήριο της Χάγης; Μα, αν το ήθελε, δεν θα επεδίωκε να εμφανίσει την Ελλάδα ως τον κακό της υπόθεσης, αν δεχθούμε (με πολλές πιθανότητες να πέσουμε μέσα…) ότι ο Καραμανλής δεν ήθελε να συνδέσει την πρωθυπουργία του με μία δικαστική διευθέτηση που δεν θα ήταν 100-0 υπέρ της Ελλάδας; Προφανώς και θα το προσπαθούσε, αλλά κανείς δεν θυμάται να έχει αποδεχθεί ποτέ η Τουρκία την δικαιοδοσία του διεθνούς δικαστηρίου…

Η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία -και πριν από τον Ερντογάν- επιδιώκει την διμερή διευθέτηση των προβλημάτων στο Αιγαίο. Και μάλιστα, φροντίζει διαχρονικά -και πριν από τον Ερντογάν- να αυξάνει την λίστα των διεκδικήσεών της, ενόψει μίας διμερούς διαπραγμάτευσης, την οποία προφανώς θα θελήσει να κάνει όταν θα έχει το πάνω χέρι στο τραπέζι. Και αυτή την περίοδο, θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι, γενικώς.