Μέρα-μέρα μεγεθύνονται οι κίνδυνοι

Ωραίο, κολακευτικό, να αποκαλείσαι ένα θαύμα. Πράγματι, η εικόνα της χώρας δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη το ευρύτερο περιβάλλον.

Ο προϋπολογισμός εκτελείται καλύτερα από τις προβλέψεις, η οικονομία αναπτύσσεται με ταχύ ρυθμό, επενδύσεις γίνονται, η ανεργία περιορίζεται, κοινωνική αναταραχή δεν υπάρχει, πολιτική σταθερότητα όμως υπάρχει, η κυβέρνηση διαχειρίζεται τις κρίσεις με επάρκεια, στο εξωτερικό η εικόνα μας έχει αποκατασταθεί.

Όχι πως δεν έχουμε προβλήματα. Η δικαιοσύνη χωλαίνει επικίνδυνα (πως αλλιώς να ερμηνευθεί μία απόφαση που ανατρέπει τόσο κατηγορηματικά μία άλλη και χρειάστηκαν περίπου 15 χρόνια για να κλείσει η υπόθεση) το σύστημα υγείας τώρα κάπως αρχίζει να εκσυγχρονίζεται, οι επενδύσεις δεν αλλάζουν ουσιαστικά το παραγωγικό μοντέλο, η προσαρμογή μας στο θέμα της ενέργειας καθυστερεί, το δημόσιο χρέος μας είναι υψηλό.

Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει, όμως, από αυτά τα προβλήματα. Κινδυνεύει από τις παγκόσμιες εξελίξεις. Παραμένει μία μικρή χώρα ιδιαίτερη ευάλωτη στις αποφάσεις άλλων. Ορθά, μέσα στον κυκεώνα των συθέμελων αλλαγών που συντελούνται, επιλέξαμε να παραμείνουμε σταθερά προσδεμένοι στο άρμα της Δύσης. Οι κίνδυνοι δεν έχουν εκλείψει, όμως. Αντίθετα, μέρα με την μέρα μεγεθύνονται.

Στην γεωπολιτική σύγκρουση, η Ρωσία απειλεί για χρήση πυρηνικών όπλων. Λίγοι είναι αυτοί που εκλαμβάνουν την απειλή αυτή αποκλειστικά ως μπλόφα. Η εσωτερική αναταραχή με αφορμή την επιστράτευση, μπορεί να χαροποιεί τους αισιόδοξους, αλλά οι ρεαλιστές έχουν συνείδηση ότι ένας απελπισμένος μπορεί να ξεπεράσει τα όρια—και η εσωτερική πίεση στον Putinδεν λειτουργεί υποχρεωτικά υπέρ της Δύσης.

Στην Ευρώπη, η άνοδος της δεξιάς στην Ιταλία δημιουργεί νέα δεδομένα, με τα ερωτήματα ως προς την ευρωπαϊκή ενότητα να πληθαίνουν. Παράλληλα, η Ουγγαρία παραμένει το κακό παιδί της Ε.Ε., ενώ η ανοχή προς την Πολωνία έχει άμεση σχέση με τον ρόλο της στον πόλεμο της Ουκρανίας. Μόνο ημέρες δοκιμασίας περιμένουν την Ε.Ε.

Στο μέτωπο της οικονομίας, τα νέα δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Πέρα από το γεγονός ότι θα ζούμε σε περιβάλλον ακριβής ενέργειας τουλάχιστον για την επόμενη τριετία, η Ευρώπη αντιμετωπίζει άλλης μορφής πληθωρισμό από τις ΗΠΑ, κι αυτή η διαφορά δεν διευκολύνει την εναρμόνιση της (έστω λαθεμένης) ενιαίας νομισματικής πολιτικής που επιδιώκεται να ακολουθήσουν όλες οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης. Δυστυχώς εφόσον εμμένουμε στην κρατούσα οικονομική ορθοδοξία, θα απαιτηθεί, κατά τα φαινόμενα, βαθιά ύφεση για να τιθασευτεί ο πληθωρισμός.

Η Κίνα, ως άλλοτε ατμομηχανή της παγκόσμια οικονομίας, αρχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα: ο τομέας της γης και των κατοικιών, που καλύπτει περίπου το 20% του συνόλου της οικονομίας, βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Η πάγια πληγή των προβληματικών δημόσιων επιχειρήσεων δεν έχει κλείσει – παραμένει ως μία ακόμη Δαμόκλεια Σπάθη στην Κινέζικη οικονομία. Η υπερβολικά αυστηρή πολιτική κατά του κορωνοϊού έχει θίξει την παραγωγή, η πρωτοκαθεδρία του ΚΚΕ έχει αποδυναμώσει τον τομέα της τεχνολογίας, ο φόβος των ΗΠΑ παρασύρει την χώρα σε αγώνα εξοπλισμών.

Η κλιματική αλλαγή επέρχεται με ρυθμούς που μόνο οι πολύ απαισιόδοξοι είχαν προβλέψει. Δυστυχώς, αυτή η ίδια πραγματικότητα εξακολουθεί να αμφισβητείται, ενώ οι καλές προθέσεις δεν αντιμετωπίζουν τις καθυστερήσεις στην πράσινη μετάβαση που προξενεί η γεωπολιτική σύγκρουση, ούτε την αδυναμία επίτευξης των στόχων που έχουν τεθεί με πολλές φανφάρες.

Ας μην επαιρόμαστε λοιπόν. Ναι, ως Ελλάδα πάμε καλά – ιδιαίτερα μετά από την δεκαετία οικονομικού και πολιτικού εφιάλτη που έζησε η χώρα. Αλλά, είναι μία ευδαιμονία που μπορεί να ανατραπεί εκ βάθρων οποιαδήποτε στιγμή. Τουλάχιστον ας το συνειδητοποιήσουμε.

Διαβάστε επίσης:

Η κυριαρχία των ανεξέλεγκτων αγορών