Μαθήματα για υποψήφιους αρχηγούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης

Πολλές αναλύσεις δεν χρειάζονται. Η έρευνα της Pulse αντανακλά συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές τάσεις, ταυτόχρονα προειδοποιώντας – όσους θέλουν να διαβάσουν, να ακούσουν, να ερμηνεύσουν —πως ακολουθούν λάθος δρόμο.

Μολονότι τα Τέμπη ήρθαν ξανά στο προσκήνιο ως φρεσκοσερβιρισμένο αντιπολιτευτικό πιάτο, με μπόλικη συγκίνηση ως συνοδευτικό,  και ο χαρακτηρισμός της Ελλάδος ως κράτος ελλειμματικής δημοκρατίας ακολούθησε κατά πόδας, μολονότι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης ακούραστα συνέχισαν να πλειοδοτούν φραστικά κατά της κυβέρνησης, τα οφέλη που αποκόμισαν είναι τραγικά φτωχά.

Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ η τζάμπα μάγκα πυγμή Κασσελάκη πρόσφερε στο κόμμα μία πενιχρή ποσοστιαία μονάδα. Στο δε ΠΑΣΟΚ, ο πολλά βαρύς και όχι Ανδρουλάκης είδε το όνειρο της μετάβασης στον θώκο της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποκτά έντονα φευγαλέα χαρακτηριστικά—κι αυτό λόγω της απώλειας μίας ασήμαντης ποσοστιαίας μονάδας—κι αυτής κουτσή.

Τώρα, βέβαια, η διαμάχη για ποιος θα παίξει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τους δύο υποψήφιους να ανεβοκατεβαίνουν γύρω από το 12%, μόνο ως κακό αστείο ή καυστική ειρωνεία μπορεί να χαρακτηριστεί.

Το πρόβλημα είναι πως και οι δύο αρχηγοί έχουν αυτόεγκλωβιστεί στα πρότυπα που ουσιαστικά αντιπροσωπεύουν τους ίδιους ως χαρακτήρες. Ο μεν επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στα θέσφατα Τικ-Τοκ και στις προσωπικές επιθέσεις κατά του Πρωθυπουργού, ο δε καθοδηγητής του ΠΑΣΟΚ σε στείρα αντιπαράθεση με κάθε πεπραγμένο της Ν.Δ. και … σε προσωπικές επιθέσεις κατά του Πρωθυπουργού.

Αναρωτιέται κανείς αν η κατάρρευση του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα το 2023 και η καθήλωση του κόμματος της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά σε χαμηλά εκλογικά ποσοστά επί σειρά ετών δεν επέφεραν την γνώση; Δεν χρησίμευσαν έστω ως διδάγματα πολιτικής επιστήμης και επικοινωνιακής στρατηγικής; Δεν τους έμαθαν ότι οφείλουν να αφουγκράζονται την κοινωνία και να μην παγιδεύονται σε ιδεολογικά πρότυπα που έχουν τέσσερις φορές αποδειχθεί αδόκιμα και ξεπερασμένα;

Ο αυταρχισμός χαρακτηρίζει και τους δύο – είναι το σκηνικό πίσω από τις παραστάσεις Κασσελάκη, είναι ο ιστός πίσω από τις επιφανειακά βαρύγδουπες τοποθετήσεις Ανδρουλάκη.

Σ’ αυτό το περιβάλλον, ούτε η άνοδος του Βελόπουλου δεν εντυπωσιάζει. Άξιον απορίας γιατί η Εκκλησία δεν τον κάλεσε σε γεύμα την Α’ Κυριακή των Νηστειών, ώστε να καταστεί απόλυτα σαφής η ανάγκη να διαχωριστεί επιτέλους η Εκκλησία από το Κράτος. Η Δ.Ι.Σ., εξάλλου, ήδη έκανε το πρώτο βήμα.

Όλα αυτά δικαιολογούν την αισιοδοξία της Ν.Δ. και ερμηνεύουν την κυριαρχία Μητσοτάκη. Δεν δικαιολογούν, όμως, τα φαινόμενα αλαζονείας που δεν έχουν εκλείψει—παρά τις προειδοποιήσεις. Ένας έμπειρος στρατιωτικός προειδοποιούσε πως «όποιος καβαλά καλάμι να φροντίζει να είναι χοντρό». Η Ν.Δ. σήμερα καβαλά χοντρό καλάμι. Δυστυχώς, όμως, νομοτελειακές εξελίξεις που ανάγονται στο μακρινό παρελθόν των μνημονίων, προβλέπουν συγκεκριμένο ρυθμό…λέπτυνσης στο μέλλον.

Επ’  αυτού, όμως, περισσότερα αύριο.

Διαβάστε επίσης:

Το μέλλον της Ευρώπης παίζεται στα πεδία μάχης της Ουκρανίας