Λάσπη στον ανεμιστήρα και εθνική επικινδυνότητα

Στην εποχή του political correctness δεν θα χρησιμοποιήσω την παλιά ελληνική έκφραση από την ταινία του Κώστα Καραγιάννη σχετικά με τον αράπη και το πλύσιμο. Θα προτιμήσω την αντίστοιχη αγγλική θυμοσοφία ότι μία λεοπάρδαλη δεν μπορεί να αλλάξει τις βούλες της.

Θα ρωτήσετε που εντάσσονται όλα αυτά; Η απάντηση είναι απλή: με την ανακοίνωση που εξέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την συνάντηση του αρχηγού του με τον Γάλλο πρέσβη έμπρακτα αποκαλύφθηκε αυτό που πολλοί ισχυρίζονται εδώ και καιρό. Δηλαδή, ότι παρά τα ανοίγματα προς το κέντρο, την επίκληση στην μεσαία τάξη, παρά την περιστασιακή μετριοπάθεια, παρά τα ευρωπαϊκά βήματα, ούτε το κόμμα ούτε ο αρχηγός του έχουν αλλάξει.

Η ήττες του 2019 τους υποχρέωσαν να επιδείξουν κάποιο ελάχιστο ρεαλισμό. Όπως όλα τα αριστερά κόμματα με καταβολές από τον κομουνισμό, η επιλογή ήταν χαμαιλεοντική: αλλαγή στα εμφανισιακά χρώματα για προσαρμογή στο περιβάλλον, σώμα, μυαλό, ψυχή, η φύση η ίδια απαράλλακτα.

Ως αντιπολιτευτική στρατηγική έχει επιλεγεί αυτή που ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει άριστα. Περιγράφεται πολύ απλά με την φράση «ρίχνε λάσπη στον ανεμιστήρα και κάπου θα πιάσει». Το κόμμα και ο επικεφαλής του ελάχιστα ενδιαφέρονται για την αλήθεια. Η Γκαιμπελική χρήση του ψέματος , που τόσο καλά υιοθέτησε ο ανεκδιήγητος πρών πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump, αποτελεί ένα βασικό όπλο στην φαρέτρα του Αλέξη Τσίπρα και των συνοδοιπόρων του. Το γεγονός ότι ο Γκαίμπελς είχε το γνωστό τέλος και ο Trump έγινε (επιτέλους) περίγελος, δεν πτοεί την αξιωματική αντιπολίτευση.

Η τελευταία φράση, όμως, στον ανακοινωθέν για την Γαλλική συνάντηση ανεβάζει το παιγνίδι σε άλλο επίπεδο. Δείχνει  ένα ΣΥΡΙΖΑ φιλοτουρκικό, ένα κόμμα φιλορωσικό, μία αντιπολίτευση εθνικά επικίνδυνη.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά, βέβαια. Γιατί τι άλλο παρά εθνικά επικίνδυνη ήταν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στον πρώτο εξάμηνο του 2015; Ως κοινωνία οφείλουμε να θυμόμαστε, να ανατρέχουμε, να επαναφέρουμε στην μνήμη, στα λόγια, στην πράξη εκείνες τις ημέρες που η χώρα μας κόντεψε να εκδιωχθεί από την Ε.Ε. και το ευρώ. Και να αναρωτηθούμε για το ποια θα ήταν η τύχη μας σήμερα αν τα σχέδια Βαρουφάκη-Τσίπρα είχαν πετύχει.

Τότε, βέβαια, και ιδιαίτερα με την κοροϊδία του δήθεν δημοψηφίσματος ο Τσίπρας προσωπικά ανέδειξε την οπορτουνισμό και την δειλία σε ανώτατο επίπεδο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι εγκατέλειψε την ιδεολογία του. Διότι, αυτή είναι που τον καθοδηγεί με βάση την αρχή της εκ των έσω κατάλυσης του κράτους δικαίου και του περιορισμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Για να μείνει στην εξουσία και να σκαρώσει τα σκάνδαλα σπίλωσης των πολιτικών του αντιπάλων και ελέγχου των ΜΜΕ, έκανε πίσω. Ήταν η αντιγραφή της θεωρίας της ειρηνικής συνύπαρξης του κομμουνισμού με την Δύση. Ο Λένιν την είχε ορίσει ως «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω». Πιστός οπαδός, έμπρακτα και ιδεολογικά ο Αλέξης Τσίπρας. Μπρος στην εξουσία τι είναι τα υπόλοιπα;

Ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα της αναθεώρησης των συμβάσεων για τα μαχητικά Rafale και τις φρεγάτες Belhara, ο Τσίπρα δεν δείχνει άγνοια κινδύνων. Δείχνει προς την κατεύθυνση της υποχώρησης προς την Τουρκία, και αυτό στο όνομα των καλών σχέσεων με την Ρωσία. Αν ήταν σήμερα κυβέρνηση είναι σίγουρο πως δεν θα είχε συμφωνήσει με τις κυρώσεις που επέβαλλε η Δύση. Κι αν είχε συμφωνήσει επίσημα, είναι σίγουρο πως ανεπίσημα θα έκανε τα παν για τις παρακάμψει.

Η επίκληση της συνεργασίας με την ελληνική πολεμική βιομηχανία είναι, βέβαια, για το θεαθήναι. Πρώτον, διότι η κυβέρνηση το έχει ήδη προβλέψει και αποτελεί μέρος των συμβάσεων. Δεύτερον, διότι η τεχνογνωσία που μπορεί να προσφέρει η (ας την πούμε αναβαθμισμένα) ελληνική αμυντική βιομηχανία (τρομάρα μας) είναι περιορισμένη, έτσι κι αλλιώς. Κι ας μην μιλήσουμε για την συνέχεια του κράτους, την ρήση pacta sunt servanda, τις ποινικές ρήτρες μίας αναθεώρησης, τις φιέστες στην Τουρκία.

Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, ή απλά λέει ωραία λόγια που δεν τα εννοεί (για συνεργασία) ή λέει την αλήθεια (για την αναθεώρηση). Γνωρίζοντας την ιδεολογία και την πορεία του ανθρώπου και του κόμματος, θα έβαζα άνετα τα λεφτά μου στην δεύτερη περίπτωση. Γι’ αυτό ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Οικονόμου δίκαια τον χαρακτηρίζει «εθνικά επικίνδυνο». Και λίγο είναι.