Με τα διεθνή γεγονότα σε πρώτο πλάνο, η ενασχόληση με τον  Αλέξη Τσίπρα ατόνησε σημαντικά. Εξάλλου, η δεξιά και κεντροδεξιά τον θεωρεί ως εύκολο εκλογικό αντίπαλο, η δε αριστερά προτιμά τον στρουθοκαμηλισμό: να μην τον αναφέρει καθόλου – μήπως και με την σιωπή εξαφανιστεί. Η υποτίμηση, όμως, είναι πάντα μία κακή επιλογή, μία λαθεμένη εκτίμηση των περιστάσεων. Ιδιαίτερα όταν ελάχιστοι, ίσως, γνωρίζουν τι ακριβώς θα πράξει ο πρώην πρωθυπουργός. Σκόπιμα ο Αλέξης Τσίπρας έχει αφήσει τα πάντα να αιωρούνται.

Όχι ακριβώς αδικαιολόγητα, στο Μαξίμου δείχνουν ψυχραιμία. Η κυβέρνηση θα κάνει πολλά βήματα για να κερδίσει ξανά τους ψηφοφόρους που έφυγαν (ιδιαίτερα στην νεολαία) αλλά κατά βάση στη Ν.Δ. επικρατεί η θέση πως στο δίλλημα «Μητσοτάκης ή ακυβερνησία», οι πολίτες θα επιλέξουν τον σημερινό πρωθυπουργό—κι ας του σύρουν σήμερα τα εξ αμάξης. Διαφωνούντες υπάρχουν στο κόμμα (ως γνωστό), αλλά οι τελικές αποφάσεις λαμβάνονται από το Μαξίμου—και εκεί η θεσμικότητα κερδίζει τον οπορτουνισμό.  Βέβαια, δεν είναι ιδιαίτερα τιμητικό να κατακτάται η εξουσία στη βάση του μη χείρον βέλτιστο, αλλά στην πολιτική ουδείς έχει πολυτέλειες αυτής της μορφής.

Στην πλευρά της αντιπολίτευσης, η λογική λέει πως με την προβλεπόμενη επανάκαμψη του στην ενεργό πολιτική, ο Τσίπρας αφενός μεν οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξαέρωση, αφετέρου καταδικάζει το ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό περιθώριο. Δηλαδή,  δεν έχει σημασία αν το άλλοτε κραταιό κόμμα θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση ή όχι. Σημασία έχει ότι ο Αλέξης Τσίπρας στην ουσία ακυρώνει την πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την εξουσία. Με την παρουσία του μηδενίζονται όποιες πιθανότητες υπήρχαν να γίνει ο επικεφαλής του πρωθυπουργός. Δεν θα έλεγες, δε, πως αυτή η εκτίμηση είναι αβάσιμη τόσο ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και ως προς το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη.

Μέχρι να αποσαφηνιστεί η πορεία του Αλέξη Τσίπρα, όμως, όλα αυτά αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση εικασίες, στην χειρότερη παιγνίδια κομματικού πολέμου. Η δε συνεχής προβολή των δυσκολιών που γράφεται πως θα αντιμετωπίσει ο ιδρυτής του ΣΥΡΙΖΑ ως προς την προσέλκυση στελεχών, το στήσιμο του οργανωτικού σχήματος, την πανελλαδική παρουσία, την συγκέντρωση οπαδών, ακούγονται περισσότερο ως δικαιολογίες ευχάριστες στα αυτιά αυτών ακριβώς που φοβούνται τον Τσίπρα.

Εξάλλου, η επικέντρωση στην ίδρυση κόμματος μπορεί να είναι λαθεμένη –κι αυτόν ακριβώς τον αποπροσανατολισμό  ίσως να επιδιώκει ο πρώην πρωθυπουργός υιοθετώντας την ασάφεια ως προς τις προθέσεις του και τις συγκεκριμένες δράσεις του. Έτσι τίθεται το κρίσιμο ερώτημα «αν όχι κόμμα, τότε τι;».

Η απάντηση ίσως να μην είναι τόσο δυσδιάκριτη. Ένας πολιτικός σπάνια αποποιείται τις ρίζες του, και ο Τσίπρας ήταν, είναι και θα παραμείνει πρωταρχικά πολιτικός της Πλατείας. Η νέα αφετηρία του μπορεί να είναι ένα κίνημα, με ηγέτη τον ίδιο, γεγονός που θα του δώσει άμεση  αναγνωρισιμότητα στα ΜΜΕ, έντονη παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα και στα τηλεοπτικά πάνελ. Θα εμφανιστεί με σύνθημα απλό, κατανοητό και, κυρίως, αντιπαραθετικό. Οργανωτικά μπορεί να επιδιώξει ένα «ανοιχτό» σύστημα, ευέλικτα βασισμένο σε κατά τόπους προσωπικές σχέσεις και στον εθελοντισμό. Οικονομικά μπορεί πανεύκολα να προσφύγει στο crowdfunding για να στήσει μία καλή εκλογική μηχανή.

Τα παραδείγματα, εξάλλου, δεν πείθουν για τις δυσκολίες στις οποίες γίνεται επίκληση. Το «Ποτάμι» χρειάστηκε 11 μήνες για να διανύσει την απόσταση από την ίδρυση του στην Βουλή. Οι Podemos πήγαν από κίνημα σε κόμμα μέσα σε 6 μήνες κερδίζοντας μάλιστα έδρα στην Ευρωβουλή. Η επιτυχία εντοπίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητα του ηγέτη να αρθρώσει καθαρό λόγο-σύνθημα που να ανταποκρίνεται στις ανησυχίες και τους φόβους των πολιτών – κι εκεί ο Αλέξης Τσίπρας έχει και την πρώτη ύλη να χρησιμοποιήσει και την ικανότητα και να την εκμεταλλευτεί.

Η στήλη δεν γνωρίζει τις προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα. Απλά υπογραμμίζει εναλλακτικές εξελίξεις. Η δε σωρηδόν και μονοθεματική (με αναφορά το παρελθόν) υποτίμηση του Αλέξη Τσίπρα, κάτι προδίδει.

Λέμε τώρα.