Κράτος και Εκκλησία: Θα τελειώσουμε ποτέ;

Για την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία δεν θα χρειάζονταν πολλά λόγια.

Αποτελεί ένα αρτηριοσκληρωτικό μέρος της κοινωνίας, ένα συντηρητικό στη νοοτροπία, οπισθοδρομικό στην συμπεριφορά κομμάτι της που επιδεικνύει σχεδόν απόλυτη αδυναμία προσαρμογής στον σύγχρονο κόσμο.

Μεγάλο μέρος της ιεραρχίας της απορρίπτει την επιστήμη – στην ουσία απορρίπτει τον Διαφωτισμό.

Αυτή η συμπεριφορά έχει ιστορικές καταβολές.

Φέτος, που γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, καλό θα ήταν να θυμηθούμε ότι το 1800, με την περίφημη «Πατρική Διδασκαλία» το Πατριαρχείο καταδίκαζε τα απελευθερωτικά κινήματα και ζητούσε την υποταγή στη εξουσία του Σουλτάνου.

Αυτή η εκκλησία, ότι και να κάνει, δεν μπορεί να στηρίξει – πολύ περισσότερο να κατανοήσει –την έννοια της ελευθερίας που φέρνει η λογική και η επιστήμη.

Η ακραία αντίδραση της στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αναστείλει την εξάπλωση του κορoνοϊού είναι έτσι απόλυτα κατανοητή.

Από την φύση της και τις ιστορικές καταβολές της δεν θα μπορούσε να συμπεριφερθεί διαφορετικά.

Το κακό είναι ότι έτσι παρασύρει ένα μέρος της κοινωνίας να παραμένει εγκλωβισμένο στην τυφλή πίστη των διδαγμάτων της.

Κατανοητή είναι η αδυναμία του πολιτικού κόσμου να λύσει τον γόρδιο δεσμό κράτους και εκκλησίας. Ούτε καν ο ριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε.

Και το θέμα δεν ήταν μόνο ο θρησκευόμενος αρχηγός των ΑΝΕΛ, την υποστήριξη του οποίου χρειαζόταν για να παραμείνει στην εξουσία. Ήταν ο ευρύτερος φόβος της καιροσκοπικής αριστεράς να μην χάσει ψήφους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετωπίζει τα σκληρότερα και μακροβιότερα προβλήματα της μεταπολίτευσης. Θα ήταν ανέφικτο να ζητήσει κανείς από αυτόν τον πρωθυπουργό να τολμήσει εκεί που κανείς άλλος δεν τόλμησε.

Μπορεί, όμως, να αφήσει την εκκλησία να εκτίθεται. Όπως το κάνει σήμερα.

Μπορεί να πιέσει χρησιμοποιώντας οικονομικά όπλα. Και μπορεί σταδιακά να προετοιμάσει το έδαφος για να τελειώνει μία για πάντα αυτή η αφύσικη, μεσαιωνική, σχέση.

Όσο για τον εορτασμό των Θεοφανίων απλά θα παραθέσω μία ιστορία από το βιβλίο του Elie Wiesel «The Gates of the Forest».

Όταν ο μεγάλος ραβίνος Ισραέλ Μπαλ έβλεπε ότι ερχόταν μία καταστροφή για τον λαό, πήγαινε σε ένα συγκεκριμένο μέρος στο δάσος, άναβε με συγκεκριμένο τρόπο φωτιά, έλεγε μία συγκεκριμένη προσευχή και ο Θεός ανταποκρινόταν.

Σε παρόμοιες περιπτώσεις επικείμενων καταστροφών, ο διάδοχός του Μαγκίτ, πήγαινε στο μέρος, και έλεγε «Θεέ μου γνωρίζω το μέρος, γνωρίζω την προσευχή αλλά δεν ξέρω πώς να ανάψω την φωτιά». Και ο Θεός ανταποκρινόταν.

Ο επόμενος ραβίνος, Μοσέ, προσευχόταν λέγοντας δεν γνωρίζω το μέρος, δεν γνωρίζω πώς να ανάψω την φωτιά αλλά γνωρίζω την προσευχή. Και ο Θεός ανταποκρινόταν.

Κάποια στιγμή έτυχε στον ραβίνο Ισραέλ Ριζχίν, να αντιμετωπίσει επικείμενη καταστροφή του λαού. Μίλησε στο Θεό λέγοντας, δεν γνωρίζω το μέρος, δεν γνωρίζω πώς να ανάψω την φωτιά, δεν γνωρίζω τα λόγια της προσευχής. Μπορώ μόνο να πω την ιστορία. Και ο Θεός ανταποκρίθηκε.

Η πραγματική πίστη, για όποιον πιστεύει πραγματικά, δεν κλονίζεται αν δεν πάει μία φορά στην εκκλησία. Δεν κλονίζεται ακόμη κι αν δεν πάει ποτέ.

Ο κλήρος χρειάζεται την εκκλησία.

Διαβάστε επίσης:

Η Εκκλησία δεν κατέθεσε τελικά προσφυγή στο ΣτΕ για τα Θεοφάνεια – Απορρίφθηκαν 3 αιτήσεις πολιτών

Μητσοτάκης προς Ιερώνυμο: Η Εκκλησία να αναλάβει τις ευθύνες της και να συνδράμει στην προσπάθεια

Αντάρτικο της Ιεράς Συνόδου: Θέλει να ανοίξουν οι εκκλησίες τα Φώτα