Η θλιβερή εικόνα μίας αντιπολίτευσης ανεπίδεκτης μαθήσεως

Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να γελάσω με την ιλαροτραγωδία του ΣΥΡΙΖΑ.

Εξάλλου, είναι το χθεσινό θέαμα σύσσωμης της αντιπολίτευσης στην Βουλή που μου προξένησε τεράστια θλίψη. Λες και οι αυτοκτονικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ κόλλησαν και τα άλλα κόμματα, ώστε μαζί  συντεταγμένα να βαδίζουν προς την πολιτική τους αφάνεια.

Οποιοδήποτε τρίτος ανεξάρτητος και ειδικά μη Έλληνας παρατηρητής θα απορούσε με την σχεδόν καθολική, σχεδόν απόλυτη, αδυναμία των ηγεσιών της αντιπολίτευσης να ακούσουν τα φωναχτά, σαφή, επαναλαμβανόμενα, μηνύματα που έχουν στείλει οι πολίτες μέσω τριών εκλογικών αναμετρήσεων: σταματήστε την γενικευμένη άρνηση, δεν σας οδηγεί στην εξουσία. Κάντε θετική κριτική καταθέτοντας ρεαλιστικές προτάσεις. Διαφορετικά είστε καταδικασμένοι να παραμείνετε στο πολιτικό περιθώριο.

Από τα ακροδεξιά κόμματα δεν περίμενα κάτι το περισσότερο, στην συζήτηση στην Βουλή. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, θεωρώ ότι είναι λάθος η  αντιμετώπιση τους μέσω της δικαστικής οδού και πριν και τώρα. Τα πολιτικά κινήματα αντιπαραβάλλονται με πολιτικές θέσεις και σαφείς πράξεις. Τόσο απλά. Τα υπόλοιπα οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Από την Ζωή Κωνσταντοπούλου περίμενα βαθύτερη αφομοίωση των παθημάτων του 2015 και των εκλογών του 2019 και του 2013. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη. Η εκτός τόπου και χρόνου τοποθέτηση της στην συζήτηση και η κριτική που επιχείρησε να ασκήσει ανέδειξε την τραγική μοναξιά μίας παρωχημένης προσέγγισης στην σύγχρονη πολιτική ζωή και στα κρίσιμα σημερινά προβλήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν νομοτελειακά δέσμιος της ίδιας της ύπαρξης του. Κόμμα χωρίς ιδεολογία, γιατί ο πρώην αρχηγός του δεν είχε ιδεολογία, εκφράζεται πάντα ως κόμμα διαμαρτυρίας, αρνούμενο να κατανοήσει ότι το αντικείμενο της διαμαρτυρίας του δεν υπάρχει πιά.

Έχοντας κάνει το χονδροειδέστατο λάθος να εκλέξει αρχηγό χωρίς να έχει επαναπροσδιορίσει την ταυτότητα του, ο ΣΥΡΙΖΑ υποφέρει τώρα  από την εμφανή πολιτική και ιδεολογική ανεπάρκεια του Στέφανου Κασσελάκη και καθημερινά βυθίζεται σε προσωπικές αντεγκλήσεις, χωρίς θεωρητικό υπόβαθρο. Αν ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε το χέρι του για να εκλεγεί ένας κατ’ εικόνα νέος αρχηγός, θα έχει τώρα ανακαλύψει με τεράστιο πλέον πρόσθετο κόστος και για τον ίδιο, πως Θεός δεν υπάρχει.

Η μεγάλη θλίψη αφορά το ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Ανδρουλάκης έζησε χρόνια εκτός Ελλάδος. Γνώρισε από κοντά την λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών (γι’ αυτό έχει δίκαιο για τις υποκλοπές αλλά δεν μπορεί να μιλά μόνο γι’ αυτό) τους κινδύνους που ταλανίζουν την φιλελεύθερη δημοκρατία, την ανάγκη θωράκισης της—όταν μάλιστα είναι σε υποχώρηση ανά τον κόσμο. Μην έχοντας ποτέ διαρρήξει τους στενούς δεσμούς του με την Ελλάδα, είναι βέβαιο ότι τα της χώρας του δεν αποτελούν γι’ αυτόν τοπίο στην ομίχλη.

Το να γίνει το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα επειδή καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα το θεωρούσα και μεγάλη επιτυχία. Το κυριότερο, δεν θα αντιμετώπιζα ως προμήνυμα των εξελίξεων. Διότι, όπως αναφέρω και πιο πάνω, ο λαός έχει καταστήσει την θέληση του σαφή – κι ας μην κρύβονται όλοι όσοι (και είναι πολλοί) παρασύρονται στην εύκολη κριτική ότι η Ν.Δ. πήρε «μόνο» 41%. Έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες και αυτή είναι η θέση των πολιτών.

Μετά την πολιτική και στρατηγική χιονοστιβάδα Μητσοτάκη, ο πήχης έχει μπει ψηλά: η σημερινή κυβέρνηση θα χάσει την εξουσία αν η ίδια δείξει μεταρρυθμιστική ασυνέπεια και διαχειριστική ανεπάρκεια και, ταυτόχρονα, ένα κόμμα της αντιπολίτευσης ξεφύγει από την παγίδα της συλλήβδην αθεμελίωτης κριτικής και καταθέσει συγκεκριμένο, ρεαλιστικό, πιστευτό πρόγραμμα δράσης.

Η εποχή του «όχι σε όλα» και «με τα λεφτά όλα διορθώνονται» έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σήμερα, και της κυβέρνησης αύριο, ας αρχίσει να καταθέτει τεκμηριωμένες αντί-προτάσεις στα όσα λέει και κάνει η κυβέρνησης, ας αρχίσει να λαμβάνει το ίδιο πρωτοβουλίες. Έτσι θα αποδείξει την αξία του, αυτά θα είναι τα διαπιστευτήριά του για την επόμενη κυβέρνηση.

Διαβάστε επίσης

Ένας προϋπολογισμός χωρίς εκπλήξεις – ας ελπίζουμε