Η στρατηγική των κομμάτων και το αδιέξοδο του Κέντρου

Σταδιακά, η στρατηγική των κομμάτων έχει αρχίζει να ξεχωρίζει και να παγιώνεται. Καταλυτικός παράγων αποτέλεσε η αναγνώριση του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι εξαιρετικά απίθανο να κατακτήσει την πρώτη θέση – οπότε οι επιλογές ήταν πλέον νομοτελειακές και με βάση δύο άξονες.

Ο πρώτος, την διασφάλιση της θέσης του Αλέξη Τσίπρα, που αναπόφευκτα θα αμφισβητηθεί μετά από τέσσερις διαδοχικές ήττες.

Η υιοθέτηση της υψηλής τοξικότητας, της ακραίας πόλωσης, των διχαστικών συνθημάτων, προφανώς δεν έχει στόχο το μετριοπαθές κέντρο, αλλά αποβλέπει να προκαταλάβει εκείνους τους κύκλους του κόμματος που εμμένουν ιδεοληπτικά στην ανοιχτή πολιτική σύγκρουση με την αμφισβήτηση των δημοκρατικών θεσμών, την μεταφορά του αγώνα στο πεζοδρόμιο, την εγκατάλειψη κάθε ηθικής διάκρισης ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.

Ο δεύτερος άξονας εστιάζεται στην προοπτική να υπάρξουν διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ από το αριστερόστροφο ΠΑΣΟΚ, που δεν θέλει με κανένα τρόπο να δει ξανά κυβέρνηση Μητσοτάκη στην εξουσία. Πρόκειται για μία στρατηγική υψηλού κινδύνου, η οποία μπορεί να μην αποδώσει στον πρώτο γύρο με την απλή αναλογική, αλλά ενδέχεται να λειτουργήσει στον δεύτερο γύρο της ενισχυμένης αναλογικής, όταν θα είναι ξεκάθαρο πως το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει ουσιαστικό ρόλο να παίξει.

Η υπόθεση είναι ακριβώς αυτή, και οδηγεί στο θέμα της στρατηγικής του πάλαι ποτέ ισχυρού πολιτικού πόλου της χώρας. Το βασικό πρόβλημα παραμένει ο ίδιος ο αρχηγός.

Δεν έχει καταφέρει να αρθρώσει και να προβάλει ένα συνεκτικό, πειστικό λόγο για τον ρόλο του κόμματος ως ένα διακριτό πολιτικό και κοινωνικό κέντρο που μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία εναλλακτικές λύσεις, πέρα από το κυβερνών κόμμα και την αξιωματική αντιπολίτευση στα προβλήματα του πολίτη.

Απογυμνωμένη από τις φιοριτούρες των δημοσίων σχέσεων και των πολιτικά ορθών άρθρων των δημοσιογράφων που έχουν την εντολή να γράφουν για το συγκεκριμένο κόμμα, η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ παραμένει δυσδιάκριτη, καθώς φαίνεται να στηρίζεται σε δύο άξονες: τις υποκλοπές και την υπόθεση ότι το ΠΑΣΟΚ κρατά το κλειδί της εξουσίας καθώς είτε η Ν.Δ. είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα οφείλουν να αναζητήσουν την συμμαχία μαζί του αν θελήσουν να κυβερνήσουν.

Είμαι κι αυτή στρατηγική υψηλού ρίσκου διότι προϋποθέτει (α) ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα – όποιο έρθει πρώτο—θα θελήσει να αποφύγει τις δεύτερες εκλογές και, (β) ότι ούτε η ενισχυμένη αναλογική θα δώσει αυτοδυναμία.

Η συγκεκριμένη στρατηγική υποβαθμίζει ταυτόχρονα τις προσωπικές, αψυχολόγητες, θρασείς, γεμάτες έπαρση επιθέσεις του αρχηγού του στον Πρωθυπουργό αλλά και στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ—γεγονός που την κάνει ακόμη πιο ριψοκίνδυνη.

Για τη Ν.Δ. η στρατηγική δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει. Το ένα σκέλος της είναι να κλείσει τις διαρροές προς την άκρα δεξιά—πράγμα που φαίνεται πως το υλοποιεί με σχετική επιτυχία, αν κρίνει κανείς από τον αποκλεισμό του «κόμματος» Κασιδιάρη και την εμμονή στα έργα, στα κεφάλαια, στις συγκεντρώσεις στην Βόρειο Ελλάδα.

Το δεύτερο σκέλος είναι η υιοθέτηση ενός μετριοπαθούς λόγου όταν το κόμμα απευθύνεται στην κοινωνία και ακραίου όταν απαντά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στόχος είναι η πρώτη θέση στις πρώτες εκλογές και, στον δεύτερο γύρο, η αποψίλωση του ΠΑΣΟΚ από τα μετριοπαθή και δεξιόστροφα στοιχεία του, που δεν θα θέλουν με κανένα τρόπο να δουν είτε πολιτική αστάθεια είτε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο ρυθμιστή—με την αρνητική έννοια της πιθανής διατήρησης πολιτικής αστάθειας.

Οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες στρατηγικές των δύο μεγάλων κομμάτων σε συνδυασμό με την απουσία ουσιαστικού λόγου εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, οδηγούν στην σύνθλιψη του κέντρου, καθώς η μάχη θα μεταφερθεί στην σύγκρουση Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ, οπότε αναπόφευκτα η φυλορροή προς τα δεξιά και τα αριστερά θα αποτελέσει περίπου αναπόφευκτο φαινόμενο.

Διαβάστε επίσης:

Η σύγκρουση της σύγχρονης ανάλγητης οικονομίας με αιώνιες ηθικές νόρμες