Η στιγμή της πικρής αλήθειας

Σύσσωμη η αντιπολίτευση έχει βαλθεί να υπονομεύσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αντιπολίτευση είναι αυτή είναι η δουλειά της. Μόνο που, όπως απέδειξαν οι κάλπες από το 2019 μέχρι το 2023, αυτό δεν φτάνει. Είναι μισή δουλειά. Η άλλη μισή είναι να έχεις πρόγραμμα που να ασπαστεί ο πολίτης. Και, στο συγκεκριμένο σημείο, η αντιπολίτευση εμφανίζεται ελλειμματική.

Οι θυμοσοφίες είναι πάντα χρήσιμες, με εκπληκτική λιτότητα λόγου εκπέμπουν μηνύματα προειδοποίησης που βασίζονται σε στέρεες εμπειρίες. Η φράση «το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς» ταιριάζει πολύ και θα όφειλε να έχει μεγάλη απήχηση στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Όσο δίκαιο κι αν αποδειχθεί τελικά πως έχει, όσα σωστά κι αν φανεί τελικά πως λέει, η στο άκρον άωτο εκμετάλλευση των Τεμπών δεν θα του φέρει στο κατώφλι του την πρωθυπουργία.

Για τον κ. Ανδρουλάκη, τα Τέμπη πήραν την θέση των υποκλοπών στην φαρέτρα με τα αντιπολιτευτικά βέλη—απόδειξη πως υπάρχουν πράγματι όρια στο…Κύριε ελέησον. Βέβαια, γνώστες της πολιτικής ψυχολογίας του λαού θεωρούν πως οι δύο υποθέσεις διαφέρουν. Οι υποκλοπές δεν αφορούν άμεσα τον πολίτη, λένε, ενώ ένα σιδηροδρομικό ατύχημα μιλάει στο θυμικό του, καθώς μπορεί εύκολα να «δει» τον εαυτό το φλεγόμενο βαγόνι του τραίνου. Στον κ. Ανδρουλάκη εναπόκειται να συνεχίσει ή όχι την μονοδιάστατη αντιπολίτευση και διαχρονικά να μετρά την απήχησή της.

Ένα ερώτημα μόνο: ποιο σκάνδαλο θα προτάξει αν κάποια στιγμή αναπόφευκτα ξεφτίσει και η ιστορία των Τεμπών;

 Για τον κ. Κασσελάκη ισχύει η ύβρις. Η σοβαροφάνεια με την οποία εξαπολύει φαιδρές προτάσεις και το θράσος του περιεχομένου τους, μπορεί στην αρχή να έγιναν δεκτές με κάποια συγκαταβατικά χαμόγελα, αλλά σταδιακά προκαλούν ανατριχίλα. Η έλλειψη αυτογνωσίας, η αδυναμία αυτοσαρκασμού, η φανερή ημιμάθεια, η αντιγραφή και εισαγωγή στην Ελλάδα των μεθόδων του Τραμπ, αρχίζουν να δημιουργούν αποστροφή, ενώ το ίδιο τον οδηγούν στην αυτοκαταστροφή.

Χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση στην δολοφονία της νεαρής γυναίκας λίγα, ελάχιστα, μέτρα από αστυνομικό τμήμα. Τα λάθη είναι πολλά: από την έλλειψη εμπειρίας της επικεφαλής, μέχρι την αδιαφορία των υφισταμένων, και στο τέλος μέχρι την εθελοτυφλία της σκοπιάς. Ο κ. Κασσελάκης τα έβαλε με την κυβέρνηση. Δεν τόλμησε να ζητήσει ευθύνες από τα άτομα – προφανώς αν και «αριστερός» δεν επιδιώκει σύγκρουση με το αστυνομικό σώμα.

Αν, βέβαια, ήθελε να έχει σοβαρότητα και πειστικότητα θα έθετε ερωτήματα για την εκπαίδευση των αστυνομικών (προς Θεού), για την αξιολόγηση τους (που να τολμήσει να εκστομίσει την λέξη), για τους κανόνες εμπλοκής (αλλά τότε τι θα γίνει με τα παιδιά στα Εξάρχεια;) για τους συνδικαλιστικούς κανόνες που κρατούν σε θέση άμεσης ευθύνης εμφανώς ακατάλληλα άτομα, όταν σε κάθε άλλη ευνομούμενη χώρα ο συγκεκριμένος σκοπός-φύλακας θα είχε τεθεί σε μόνιμη διαθεσιμότητα μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση του.

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι γενικότερο. Η κοινωνία σήμερα συνειδητοποιεί ότι ήρθε η στιγμή της αλήθειας για δύο κρίσιμες εξελίξεις. Η μία αφορά την έκταση και την ταχύτητα της πληροφόρησης. Και πάλι είναι χρήσιμη μία ακόμη θυμοσοφία: ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Η δεύτερη αφορά την καταστροφή που επέφερε στην δομή και στην ψυχή της κοινωνίας αφενός η δεκαετής κρίση και αφετέρου η από το 1975 και μετά υποβαθμισμένη παιδεία.

Ως κοινωνία θεωρήσαμε ότι η έξοδος από την οικονομική κρίση σήμανε και το τέλος της τραγικής δεκαετίας του 2010-2019. Όταν, όμως, μία κοινωνία υφίσταται μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα 25% απώλεια στο εισόδημα της, οι επιπτώσεις ξεπερνούν κατά πολύ τον οικονομικό τομέα. Ανοίγουν κρυφές πληγές, που παρεμπίπτοντος πολύ δύσκολα κλείνουν, στον ίδιο τον κοινωνικό ιστό, στην ψυχή των ανθρώπων, στον αυτοσεβασμό τους, στην αυτοπεποίθηση τους, στο τέλος-τέλος στον λόγο ύπαρξής τους.

Οι εκρήξεις βίας, π.χ.,  άμεσα συνδέονται με την αφάνταστη ταλαιπωρία που πέρασε ο ελληνικός λαός, πείραμα στον οικονομικό αγνωστικισμό των εταίρων μας, όπως  και η καταστροφή του ΕΣΥ, το ταρακούνημα στην δομή της ελληνικής οικογένειας, η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, η άνοδος του ετσιθελισμού.

Όλα αυτά, αν και έχουν επισημανθεί και αναλυθεί, αποτελούν ψιλά γράμματα για την αντιπολίτευση που δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της ως κυβερνήτη αλλά μόνο ως καταστροφέα. Συνειδητοποιούν άραγε, το ΠΑΣΟΚ ειδικά του κ. Ανδρουλάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικά του κ. Κασσελάκη πόσο θα είχαν κερδίσει στα μάτια των πολιτών αν είχαν πάρει ως έναυσμα την δολοφονία μπροστά στο αστυνομικό τμήμα για να μιλήσουν για παιδεία, εκπαίδευση και αξιολόγηση;

Η απάντηση είναι σαφής. Γι’  αυτό η κυβέρνηση ας φροντίσει να κυβερνήσει, διότι αλλιώς χαθήκαμε. Μπροστά στους κκ. Ανδρουλάκη και Κασσελάκη, ο Αλέξης Τσίπρας φαντάζει θεός. Από τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα γλυτώσαμε με τα νύχια και με τα δόντια. Φανταστείτε τι θα κινδυνεύαμε να υποστούμε στα χέρια των νέων αρχηγών.

Διαβάστε επίσης

Κυριάκο, εκλογές έχουμε σε 3 χρόνια, όχι τον Ιούνιο. Ας πέσει η ΝΔ κάτω από 30%, τι έγινε; – Άρθρο παρέμβαση