Τι θα θέλαμε να ακούσουμε από έναν υπουργό, όταν ανακοινώνεται πρόστιμο 415 εκατομμυρίων ευρώ για κακοδιαχείριση;  

«Λυπάμαι που χάνουμε τόσα πολλά λεφτά αντί να διπλασιάσουμε τον προϋπολογισμό του υπουργείου Πολιτισμού».
«Λυπάμαι που ξεπληρώνουμε την κλοπή αντί να χτίσουμε 4.000 διαμερισματάκια για δασκάλους σε ακριτικές περιοχές».

«Λυπάμαι που θα πληρώσετε όλοι αντί να τιμωρηθούν οι απατεώνες».

Για το θεαθήναι, θα περιμέναμε και μια «συγγνώμη». Κι όμως, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστας Τσιάρας, έπιασε το μικρόφωνο και ανακοίνωσε ατάραχος πως το πρόστιμο που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για κακοδιαχείριση αγροτικών ενισχύσεων «θα καλυφθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό». Δηλαδή από τον φορολογούμενο. Από εσάς. Από εμάς. Από όσους δεν λάβαμε ούτε δεκάρα επιδότησης αλλά θα πληρώσουμε την απάτη άλλων.

Αυτό που περισσότερο προκαλεί αμηχανία είναι τρόπος με τον οποίο ο υπουργός παριστάνει πως δεν έγινε τίποτα. Εμφανίζεται χαλαρός και διαβεβαιώνει ότι η δικογραφία «δεν δείχνει κάτι μεμπτό για πρώην υπουργούς». Άραγε δεν ευθύνεται κανείς από την πολιτική ηγεσία για την κακοδιαχείριση του ΟΠΕΚΕΠΕ; Όλα συνέβησαν από μόνα τους; Φταίνε τα μηχανήματα, φταίνε τα έγγραφα, φταίνε οι σχίνοι, φταίνε τα αιγοπρόβατα αλλά είναι αθώοι εκείνοι που διόριζαν, υπέγραφαν, επόπτευαν και κάθονταν σε διοικητικές καρέκλες.

Στο σημείο όπου ο Τσιάρας ερωτάται γιατί ο κρατικός μηχανισμός δεν αντιλήφθηκε νωρίτερα τις παρατυπίες, απαντά πως «το πρόστιμο αφορά παλαιότερες περιόδους» και ότι «η νέα ηγεσία έχει ήδη αναλάβει πρωτοβουλίες». Ναι, το πρόστιμο αφορά τα παλαιότερα. Να μιλήσει όμως και για όσα έγιναν επί των ημερών Νέας Δημοκρατίας και για τα πρόστιμα που θα έρθουν. Τα 415 εκατομμύρια είναι η αρχή και τα χειρότερα έπονται. Γι’ αυτό έγιναν τόσες πολλές παραιτήσεις.

Απέναντι στην πραγματικότητα, ο υπουργός προτίμησε την οδό της πολιτικής αυταρέσκειας. Δεν έδειξε καμία αίσθηση ενοχής, καμία διάθεση αυτοκριτικής ούτε καν μια προσποιητή στενοχώρια. Ο τρόπος που μετέφερε το πρόβλημα από το επίπεδο της πολιτικής ευθύνης στο επίπεδο της τεχνικής διευθέτησης, είναι μνημείο πολιτικού κυνισμού. Δεν ήταν μια απλή αγένεια. Ήταν η απόλυτη περιφρόνηση στους πολίτες που πληρώνουν φόρο ακινήτων, φόρο κατανάλωσης, τέλη κυκλοφορίας, εισφορές. Ήταν μια επίδειξη αλαζονείας από κάποιον που βλέπει το κράτος σαν μαγαζί και το κόμμα σαν παραμάγαζο.

Θα περίμενε κανείς ότι ένας σύγχρονος Ευρωπαίος υπουργός, σε μια τέτοια περίσταση, θα ζητούσε συγγνώμη όχι γιατί είναι ένοχος αλλά επειδή είναι πολιτικά υπεύθυνος. Θα αναγνώριζε ότι το κράτος απέτυχε να προστατεύσει τα δημόσια χρήματα και θα δεσμευόταν ότι θα αποδοθούν ευθύνες. Αντιθέτως, ο Τσιάρας επέλεξε να καθησυχάσει το κοινό με τεχνοκρατικές νουθεσίες, σαν να απευθύνεται σε μαθητευόμενους λογιστές. Διότι σε αυτή τη χώρα, αν είσαι υπουργός, δεν χρειάζεται να λες «συγγνώμη», δεν χρειάζεται να λες «λυπάμαι». Αρκεί να λες «θα καλυφθεί από τον προϋπολογισμό» και όλα καλά.

Διαβάστε επίσης

Ιδού ο αμνός, Βορίδη τον λένε