Είναι εξαιρετικά δύσκολη ενασχόληση με την μικροοικονομία της Ελλάδος όταν συμβαίνουν διεθνώς συνταρακτικά γεγονότα.

Επειδή, όμως, η επίπτωση τους δεν είναι ακόμη αισθητή, ο πολίτης εξακολουθεί να προβληματίζεται πως θα καταφέρει να επιβιώσει με την ακρίβεια να τον κοιτά κατάματα, τα επιδόματα να χαρακτηρίζονται πλέον με χλευαστικούς όρους και το δημογραφικό πρόβλημα να αποκτά ρεαλιστικές διαστάσεις στην ψυχοσύνθεση του.

Αν η αβεβαιότητα διακρίνει τις παγκόσμιες εξελίξεις, η εσωτερική αβεβαιότητα παίζει…πρώτο τραπέζι πίστα στην ελληνική ζωή. Δύσκολα θυμάμαι εποχή όπου οι φήμες οργίαζαν επισκιάζοντας τα πάντα: από την ίδρυση νέων κομμάτων μέχρι τις πιθανές ανακοινώσεις στην ΔΕΘ, και από την σύγκρουση με την Τουρκία μέχρι «τη νέα ελληνική εξωτερική πολιτική». Τέλος δεν υπάρχει στις θεωρίες συνομωσίας, στα σκοτεινά παρασκήνια, στις κρυφές συμφωνίες, στις εικαζόμενες προδοσίες.

Λίγα είναι τα σημεία σταθερής αναφοράς – αν κι αυτά συχνά αμφισβητούνται. Στο κάτω-κάτω, σχεδόν για όλα η επιλογή τους ανάγεται σε θέμα κρίσης – οπότε ο καθένας μπορεί να είναι όσο άναρχος του επιτρέπει η προσωπική του τοποθέτηση. Έτσι, για ενδείξεις μπορούμε να μιλήσουμε καθώς ως μόνο σταθερός παράγοντας είναι πλέον η …αβεβαιότητα που είτε ηθελημένα, είτε άθελα του, είτε από ανάγκη, καλλιεργεί ο Τραμπ.

Για ποιες ενδείξεις μιλάμε, λοιπόν; Για ποιες προβλέψεις, στην ουσία; Αν θεωρήσουμε ότι μπορούν να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα από την πανσπερμία των απόψεων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, μερικές θα μπορούσαν να είναι οι ακόλουθες.

· Το Ισραήλ έχει σχέδιο εξόδου από τον πόλεμο, κι αυτός είναι η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν μετά από μία μεγάλη ήττα των μουλάδων, που θα καταδείξει πως δεν είναι ικανοί να προστατέψουν την χώρα τους. Εξάλλου, έντονος κοινωνικός αναβρασμός ήδη υπήρχε στην πρώην Περσία.

· Οι ΗΠΑ και ενθαρρύνουν, και στηρίζουν και συμφωνούν με την επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν. Διαφορετικά, ποιος τρελός Ισραηλινός (ούτε καν ο Νετανιάχου) θα είχε ξεκινήσει αυτόν τον συγκεκριμένο πόλεμο;

· Η Τουρκία ήδη κατασκευάζει εξωτερικούς εχθρούς με ειδική αναφορά στο Ισραήλ – όταν το Ισραήλ δεν έχει καμία ουσιαστική επιδίωξη κατά της Τουρκίας. Η μόνη περίπτωση θα ήταν η σύγκρουση να συμβεί σε έδαφος τρίτου, και συγκεκριμένα στην Συρία, μόνο όμως, αν η Τουρκία θελήσει να την μετατρέψει σε προτεκτοράτο της.  Με την απώλεια της ισχύος της, όμως, όπως σημείωσε η στήλη χθες, και με δεδομένη την δική της έντονη εσωτερική αναταραχή, συγκεκριμένα ο Ερντογκάν χρειάζεται εξωτερικό εχθρό μήπως και επιζήσει.

· Η Κίνα και ο Αραβικός κόσμος θα μείνουν στο περιθώριο. Η πρώτη διότι έχει άλλη διάσταση της ιστορίας – δεν χάνει τίποτα εξάλλου με την απραξία της. Αντίθετα κερδίζει βλέποντας όλους τους άλλους να δαπανούν, μη παραγωγικά, υλικούς και ανθρώπινους πόρους. Τι να φοβηθεί, εξάλλου, η Κίνα αν το Ισραήλ αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ και επιρροή; Ο δεύτερος θα μείνει άπραγος διαμεσολαβητής διότι δεν θέλει με τίποτα να τα χάσει τα πολύτιμα λεφτουδάκια του, την ησυχία του, τις απολαύσεις του.

· ΟΙ ΗΠΑ παίζουν άλλο παιγνίδι στο εσωτερικό (Los Angeles) και άλλο στο εξωτερικό. Αν ο Τραμπ καλλιεργεί την αβεβαιότητα στην διεθνή σκηνή, στην εσωτερική θα δείχνει τα δόντια του με επίκέντρο την μετανάστευση –ευρύτερα το δόγμα «νόμος και τάξη», ιδιαίτερα βολικό όταν ο ίδιος καθορίζει τι λέει ο νόμος.

· Η Ευρώπη (με όποια μορφή – ως ήπειρος ή ως Ε.Ε.) θα παραμείνει για τώρα στο περιθώριο. Αν οι δύο πόλεμοι δεν την φέρουν σε θέση να διαπραγματευτεί τα δικά της προβλήματα, τότε το μέλλον της δεν είναι φωτεινό. Σε λίγο θα θυμίζει περισσότερο Βαλκάνια παρά Ευρώπη. Θα χάσει έτσι την ευκαιρία να λειτουργήσει ως μία υπερδύναμη ικανή να υψώσει πειστικό ανάστημα απέναντι στην Ρωσία.

·Η Ρωσία είναι ο Πούτιν. Αρχηγού απόντος πάσα αρχή παυσάτω. Οι απόλυτες δικτατορίες δύσκολα κληρονομούνται και σχεδόν πάντοτε προσωρινά.

Όσο για την Ελλάδα; Ας φροντίσουμε με πείσμα τα του οίκου μας, διότι κανείς δεν θα μας χαριστεί. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι όταν οι προσωπικές φιλοδοξίες καλύπτονται από τον μανδύα της δήθεν ενασχόλησης με τα κοινά, τότε η χώρα ηττάται. ΚΙ από την ήττα μας χωρίζει σήμερα μία λεπτή γραμμή. Ποτέ άλλοτε δεν ίσχυε τόσο  πολύ το «μη χείρον βέλτιστον».

 Διαβάστε επίσης

Η Τουρκία στριμώχνεται διπλωματικά και γεωπολιτικά από την πτώση της θεοκρατίας