Αναρωτιέμαι αν όσοι επιτίθενται στην δικαιοσύνη με τον τρόπο, την φρασεολογία, τους υπαινιγμούς, χαρακτηρισμούς, που χρησιμοποιεί η Κα Μαρία Καρυστιανού συνειδητοποιούν πως δεν υπερασπίζονται την δημοκρατία αλλά την υπονομεύουν. Όπως ακριβώς έκανε ο Τραμπ.

Ερωτηθείς ο Benjamin Franklin για το ποιο είναι το καλύτερο πολίτευμα έδωσε την περίφημη απάντηση «Η δημοκρατία, αν μπορείτε να την υπερασπιστείτε»  (Democracy, if you can keep it).  Διότι, η δημοκρατία είναι και πολύ νέα (αναστήθηκε μετά από 2000 χρόνια με την μορφή της αντιπροσωπευτικής δημοσιογραφίας) και ως εκ τούτου ευάλωτη.

Τρεις είναι οι πυλώνες στήριξης της δημοκρατίας, που συνδυασμένα συνιστούν το κράτος δικαίου (Rule of Law): η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, η αποδοχή της ιερότητας της εκλογικής διαδικασίας και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων—στα οποία συμπεριλαμβάνεται η ελευθερία λόγου. Την ελευθερία λόγου εκμεταλλεύονται οι εχθροί της δημοκρατίας για να προβάλλουν ένα πλέγμα παραπληροφόρησης (που συχνά εξελίσσεται σε αδιάντροπο ψέμα), που χρησιμεύει ως βάση για τον ψευδολαϊκισμό. Αυτό έκανε ο Τραμπ.

Η κατάχρηση της ελευθερίας λόγου επιτρέπει την έμμεση, που συχνά εξελίσσεται σε άμεση αμφισβήτηση των θεσμών της δημοκρατίας και ιδιαίτερα της δικαιοσύνης. Όταν η δικαιοσύνη ανθίσταται τότε φροντίζεις να την αλλάξεις. Αυτό έκανε το Τραμπ.

Η Κα Καρυστινού λειτούργησε μέχρι σήμερα στο απυρόβλητο, έχοντας τυλιχτεί τον μανδύα του πόνου της μάνας. Σεβαστό, ο κάθε πολίτης σκύβει σιωπηλά το κεφάλι. Της δίνει, όμως, αυτό το δικαίωμα να αμφισβητεί την δικαιοσύνη, χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα, ερμηνεύοντας φαινόμενά με απόλυτα υποκειμενικό τρόπο;  Αφήνω κατά μέρος τις προσωπικές επιθέσεις στον  Πρωθυπουργό – είναι πολιτικό πρόσωπο και έχει την δυνατότητα να αντιδράσει κατά το δοκούν. Αλλά όταν η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ιωάννα Κλάπα επεμβαίνει επισημαίνοντας την απόλυτη νομιμότητα των αποφάσεων της δικαιοσύνης και υπογραμμίζοντας ότι η διαφωνία είναι θεμιτή αλλά όχι «με λοιδορία, απειλητικές εκφράσεις, υποτίμηση, προσβολή και καθύβριση των θεσμών και των κανόνων, μέσα από τους οποίους η δημοκρατία καθορίζει τα πλαίσια λειτουργίας των θεσμών», εύλογα ανακύπτει το ερώτημα αν η Κα Καρυστιανού δεν υπερβαίνει τα όρια της δημοκρατικής ανοχής;

Πολύ περισσότερο, όταν η πρόεδρος του Αρείου Πάγου συνεχίζει την παρέμβαση της λέγοντας ότι η συμπεριφορά αυτή αποτελεί «ρήξη με τους θεσμούς (που) πλήττει καίρια τη δημοκρατία…». Προβληματίζονται άραγε όλοι εκμεταλλεύονται τα Τέμπη για μικροκομματικούς και προσωπικούς λόγους και στόχους;

 Σε πρόσφατο βιβλίο τους οι δύο νομπελίστες  Daron Acemoglou και James A. Robinson δείχνουν πως η δημοκρατία είναι ένας «στενός διάδρομος» ισορροπίας μεταξύ του κράτους και της κοινωνίας – μία ισότιμη κυριαρχία. Το βιβλίο με τίτλο The Narrow Corridor: States, Societies and the Fate of Liberty (O Στενός Διάδρομος: Κράτη, κοινωνίες και η Μοίρα της Ελευθερίας) θα όφειλε να αποτελεί υποχρεωτικό ανάγνωσμα στους αυτόκλητους δικαστές, σε όσους πορεύονται με δίκη προθέσεων, σ’ αυτούς που αβίαστα κατέρχονται σε υπερβολές, υφαίνουν ένα πέπλο παραπληροφόρησης, διαστρεβλώνουν γεγονότα, δεν διστάζουν να πετάξουν λάσπη στον ανεμιστήρα.

O Thomas More, που εκτελέστηκε από τον Ερρίκο τον 8ο, φέρεται στο περίφημο θεατρικό και κινηματογραφικό έργο «Ένας Άνθρωπος για όλες τις Εποχές» να λέει την περίφημη φράση «Ναι θα δώσω στον διάβολο το όφελος του κράτους δικαίου, για την δική μου ασφάλεια ». Μολονότι εφεύρημα του συγγραφέα Robert Bolt, η φράση αποδίδει την βασική αρχή της απονομής δικαιοσύνης που εκφράζεται με την αρχή «να υπάρξει δικαιοσύνη κι ας καταρρεύσουν τα ουράνια» (Fiat justicia ruat caelum).

Κανένας δημοκράτης δεν αμφισβητεί το δικαίωμα διαμαρτυρίας και διαφωνίας. Αλλά, όπως δείχνουν οι Acemoglou& Robinson, όπως αποδεικνύει η πορεία της Αμερικής σήμερα, ο τρόπος έχει σημασία, η αναγνώριση πως η δημοκρατία είναι ευάλωτη. Ένας στενός διάδρομος μεταξύ αυταρχισμού και χάους.   Όσοι σήμερα επιτίθενται στην δικαιοσύνη κατηγορώντας εκ των προτέρων ότι δεν είναι δίκαιη, ας συνειδητοποιήσουν ότι έχουν γυρίσει ανάποδα βασικές αρχές της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας και, τελικά, υπονομεύουν τα όσα στηρίζουν. Ο σεβασμός προς την δικαιοσύνη και η στήριξη της δημοκρατίας δεν αποδεικνύονται με την επιθετικότητα και την παραπληροφόρηση αλλά με την υπομονή  για την ολοκλήρωση των διαδικασιών και την έκφραση της διαφωνίας με βάση τις αρχές της δημοκρατίας – όχι με βάση την σκληρή δοκιμασία-πρόκληση των ορίων της.

Διαβάστε επίσης

Η λογοδοσία ως έννοια για την κυβέρνηση, για την Κα Ζωή Ράπτη, για τον κ. Ν. Ζώρζο