Γιατί δεν αποκλείεται η θερμή εμπλοκή με την Τουρκία

Γράφοντας πριν μερικές ημέρες (mononews 13/5) έκανα μία έμμεση αναφορά στο περίφημο ταξίδι του Lenin, μέσα σε κλειστό τραίνο από την Ελβετία στον Σταθμό Finland του τότε Petrograd, παίρνοντας έτσι στα χέρια του την Επανάσταση. Για τον Erdogan η άρνηση να συγκατατεθεί στην είσοδο της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί σταθμό. Μετά την στροφή προς τον απολυταρχισμό που έφερε το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, ο Τούρκος ηγέτης κινείται πλέον σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτόνομα: έχει πάρει στα χέρια του την τύχη της Τουρκίας χωρίς να υπάρχει αντίλογος και αντίβαρο στις αποφάσεις τους και πράξεις του.

Όπως ακριβώς η Ρωσία έτσι και η Τουρκία έχει εξελιχθεί σε σοβαρή αναθεωρητική δύναμη. Ο αναθεωρητισμός ipso facto σημαίνει ότι το κράτος και η κοινωνία που τον ασπάζονται, ταυτόχρονα υιοθετούν τα πολεμικά μέσα ως θεμιτά και απαραίτητα στην επίτευξη των στόχων τους.

Στη βάση αυτή, μία απόφαση του Erdogan να έρθει σε θερμή σύγκρουση με την Ελλάδα δεν πρέπει να αποκλείεται. Απεναντίας, οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι ο κίνδυνος αυτός έχει αυξηθεί.

Καταρχάς, υπάρχει το άμεσο παρελθόν. Ως την μεγάλη περιφερειακή δύναμη που ονειρεύεται ο Erdogan την Τουρκία, η εμπλοκή σε Συρία, Λιβύη, Αρμενία και η συνέχιση της σύρραξης με τους Κούρδους είναι φυσιολογικές προεκτάσεις του αναθεωρητισμού του. Το ίδιο και η δήθεν μεσολάβηση του ανάμεσα στην Δύση και την Ρωσία – που στην ουσία εξυπηρετεί μόνο τον ίδιο και τις βλέψεις του.

Κατά δεύτερο λόγο, ο Erdogan είναι απρόβλεπτος: η κατάρριψη του Ρωσικού μαχητικού το αποδεικνύει. Την κατάρριψη ενός ελληνικού F-16 θα διστάσει; Ή την γεώτρηση δίπλα στην Κρήτη;

Κατά τρίτο λόγο, ο Erdogan αντιγράφει τον Putin. Στην σημερινή εποχή ακόμη και ο αναθεωρητισμός έχει ενορχηστρωμένες κινήσεις. Ο Ρώσος κλεπτοκράτης άρχισε να προειδοποιεί από το 2007, αλλά σχεδόν όλοι επέλεξαν να ερμηνεύσουν τα λόγια του με την λογική «σκύλο που γαυγίζει μην τον φοβάσαι». Σχεδόν αναπόφευκτο, διότι βασικό στοιχείο της δημοκρατίας είναι η ειρηνική επίλυση των διαφορών – μέσα και έξω από την χώρα.

Το γεγονός ότι αυτό δεν ισχύει στις δικτατορίες, διέλαθε της προσοχής μας. Ή, μάλλον, επιλέξαμε την ερμηνεία που μας βόλευε, αυτήν που εναρμονιζόταν με την κοσμοθεωρία μας.

Με την Τουρκία του Erdogan και την Ελλάδα αυτό το λάθος δεν μπορεί και δεν πρέπει να επαναληφθεί. Τα επιχειρήματα υπέρ της εθελοτυφλίας είναι πολλά και ισχυρά: δεν γίνεται πόλεμος μεταξύ δύο μελών του ΝΑΤΟ – αλλά η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο τον έφερε πολύ κοντά. Ή, οι ΗΠΑ έχουν πλέον ταχθεί με την Ελλάδα και θα επέμβουν άμεσα—λες και δεν υπάρχουν ισχυροί προ-Τουρκικοί πόλοι μέσα στο State Department, ή λες και οι ΗΠΑ δεν έχουν εγκαταλείψει συμμάχους στα κρύα του λουτρού, ή λες και η Αμερική του Tramp (που είναι εδώ, ζωντανή και ισχυρή) είναι υπέρ της εμπλοκής σε ξένες συρράξεις.

Ο Erdogan μπορεί τούτη τη στιγμή να είναι σκύλος που γαυγίζει. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση πως αύριο δεν θα είναι ένας σκύλος που θα δαγκώνει. Οι πρόσφατες ελληνικές διπλωματικές επιτυχίες τον έχουν προσβάλει προσωπικά. Τα ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα του δημιουργούν ανασφάλεια και φόβο για το μέλλον. Η σκληρή στάση του Κογκρέσου των ΗΠΑ απέναντί του τον σπρώχνουν ολοένα και περισσότερο στην αγκαλιά της Ρωσίας. Και η εσωτερική οικονομική κρίση του σε συνδυασμό με την άνοδο της αντιπολίτευσης τον φέρνουν προ του φάσματος της απώλειας της εξουσίας και της ανάγκης να υποχρεωθεί να απολογηθεί για τα πεπραγμένα του – τα δικά του και της οικογένειάς του.

Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποχωρήσει. Οφείλει, όμως, να είναι απόλυτα προετοιμασμένη για ένα θερμό επεισόδιο όπου θα βρεθεί μόνη απέναντι στον Τούρκο. Διότι, αν ο Erdogan δεν προχωρήσει σε ανοιχτή πολεμική ενέργεια, τότε θα υιοθετήσει σειρά πράξεων με στόχο να προκαλέσουν την Ελλάδα φέροντάς την μπροστά στο δίλημμα: ή να δεχτεί τον διεθνή εξευτελισμό μη αντιδρώντας ή να παρασυρθεί πρώτη αναλαμβάνοντας έτσι και την ευθύνη «πρώτος το λίθο βαλέτω».

Στην ουσία η χώρα μας βρίσκεται ήδη βαθιά στα πρόθυρα ενός υβριδικού πολέμου με την Τουρκία. Σ’ αυτόν τον τομέα  μπορούμε να έχουμε «αβάντα». Φτάνει να έχουμε ήδη κάνει τους σχεδιασμούς μας, να έχουμε ολοκληρώσει τα πολεμικά μας παιγνίδια, να έχουμε την συνειδητή γνώση των πλεονεκτημάτων μας και ξεκάθαρη βούληση να τα χρησιμοποιήσουμε.

Διαβάστε επίσης