Μήπως η ουκρανική κρίση είναι Covid χωρίς εμβόλιο;

Φαντάζεστε την Covid χωρίς εμβόλιο;

Θυμηθείτε τις εβδομάδες του Μαρτίου, Απριλίου, πριν από σχεδόν δύο χρόνια.

Τρομαγμένοι από τους θανάτους στο Bergamo, ήμασταν σαστισμένοι βλέποντας τα κομβόι με τα στρατιωτικά φορτηγά που μετέφεραν  φέρετρα.

Αν και δεν φανταζόμασταν την έκταση και την διάρκειά της, νιώθαμε την απροσδιόριστη ακόμα απειλή.

Περπατάγαμε τα βράδια με μήνυμα 6 στη γειτονιά, μόνοι ή ζευγάρια, ζαλισμένοι από τη σφαλιάρα, βούιζαν οι σκέψεις μας.

Είμασταν στο επίκεντρο της κρίσης. Όλοι είμασταν μέσα σε ένα τεράστιο επίκεντρο.

Δεν υπήρχαν όρια. Κανένας δεν εξαιρείτο. Θα ξαναζούσαμε κανονικά; Θα αγκαλιαζόμασταν; θα βρισκόμασταν;

Σήμερα δύο χρόνια μετά η πανδημία του αδιανόητου μας χτυπά ξανά τα τύμπανα του τρόμου.

Και τα χτυπά δυνατά , εκκωφαντικά, χωρίς ρυθμό, αλλά με τρόμο και σπασμούς.

Covid στη λογική μας, στην δημοκρατία, στην παγκοσμιοποίηση, στην αλληλεγγύη.

Covid χωρίς εμβόλιο αυτή τη φορά.

Χωρίς τον από μηχανής Θεό της επιστήμης που μας έδωσε τις ζωές μας πίσω.

Covid που δεν γιατρεύεται γιατί χτύπησε στις αξίες μας, στις παραστάσεις μας, στα δεδομένα μας, στα θεμέλια μας.

Ξαναείδαμε  στρατιωτικά φορτηγά πάλι σε κομβόι, όχι για να μεταφέρουν φέρετρα αλλά για να γεμίσουν καινούργια.

Covid με εκατομμύρια μεταλλάξεις ακούγοντας τις συζητήσεις ξένων δημοσιογράφων με τους κατοίκους του Κίεβο.

«πάω την οικογένειά μου στην επαρχία και θα γυρίσω να πάρω ένα όπλο και να πολεμήσω…»

«κοιμόμαστε στους σταθμούς του μετρό, μέσα στα βαγόνια που παραμένουν ακίνητα με ανοιχτές τις πόρτες, γεμάτα κουβέρτες και γυναικόπαιδα»

Το ξέρατε πως οι σταθμοί του μετρό στο Κίεβο είχαν μετατραπεί από τους Σοβιετικούς στην διάρκεια του ψυχρού πολέμου σε πυρηνικά καταφύγια;

Τώρα μετατρέπονται σε καταφύγια για να γλυτώσουν από τους σχεδιαστές τους,  γιατί ο ψυχρός πόλεμος μπορεί να τελείωσε αλλά δεν το είπαν σε όλους όσους είχαν προγραμματισθεί  να έχουν πάντα έναν μόνιμο εχθρό για να τους προσδιορίζει.

Στην Covid στηθήκαμε στις ουρές για να εμβολιαστούμε και να σωθούμε, εκείνοι στέκονται στην ουρά για να παραλάβουν ένα αυτόματο όπλο που μάλλον δεν ξέρουν να χρησιμοποιήσουν.

O Covid πριν δυο χρόνια ήταν αόρατος, ήταν προσωπικός και αθόρυβος.

Τώρα έχει βοή, έχει κρότο, έχει όψη, έχει θάνατο ομαδικό και όχι ατομικό.

O Covid μας ένωνε απομονωμένους, τώρα μας χωρίζει, σκίζει στα δύο την ιστορία, σκίζει προσπάθειες ενοποίησης και προόδου.

Ο Covid ήταν άγνωστος και τον αποκαλύψαμε, τον αποκωδικοποιήσαμε και τον νικήσαμε.

Τώρα νομίζαμε ότι τον ξέραμε, ήταν ο εμπορικός μας εταίρος, ήταν ο γαλαντόμος πελάτης μας.

Είχαμε σχεδιάσει την ενεργειακή μας πολιτική μαζί του, είχαμε συνδεθεί με αγωγούς αερίου χιλιάδων χιλιομέτρων, μας ζέσταινε, μας φώτιζε και ξαφνικά ή όχι και τόσο ξαφνικά μεταλλάχθηκε σε έναν  άγνωστο, έγινε απροσδιόριστος, έγινε τρομακτικός, έγινε όλα τα επίθετα που δεν τολμάει κανένας να γράψει….

Και τώρα που δεν υπάρχει εμβόλιο για αυτόν τον covid τι θα κάνουμε;

Και τώρα που ίσως αναγκαστούμε να  γυρίσουμε πίσω στον λιγνίτη πως θα σώσουμε την γη μας;

Αυτό το παραμύθι ενός υγιούς πλανήτη πάει έσβησε;

Με ποια κουράγια θα παλέψουμε για την δημοκρατία όσων την χρειάζονται και δεν θα περιχαρακωθούμε ο καθένας στο οικοπεδάκι του;

Πότε θα ξαναποκτήσουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον;

Τα λόγια των όμορφων κοριτσιών στα καλλιστεία «εύχομαι ειρήνη και αγάπη σε όλον τον κόσμο δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα;»

Και εάν τον εξοντώσουμε φυσικά ή οικονομικά θα μπορέσουμε να τον ξεχάσουμε και να τον ξεπεράσουμε;

Ένα εμβόλιο για τη νέα Covid γρήγορα παρακαλώ…