Είναι κατανοητή η απόγνωση της αντιπολίτευσης όταν βλέπει πως όλες οι επιθέσεις κατά της κυβέρνησης δεν έχουν κανένα ουσιαστικό ή και δημοσκοπικό αποτέλεσμα.  

Φαντάζομαι πως βαρέθηκαν να σιγοτραγουδούν τους στίχους του Νίκου Γκάτσου «Να λες δεν πειράζει, θ’ άρθει άσπρη μέρα και για μας.»  Το εκπληκτικό είναι πως ενώ ζούνε την απόρριψη δεν δείχνουν να κατανοούν  τα αίτια της, και επιμένουν στις συγκεκριμένες εκ του αποτελέσματος αναποτελεσματικές πολιτικές. Ασπάζονται την  (Αγγλική αν δεν κάνω λάθος) ειρωνική θυμοσοφία «αν δεν πετυχαίνεις κάτι με την βία, χρησιμοποίησε περισσότερη βία» και τυφλά επανέρχονται  στα ίδια αντιπολιτευτικά πεδία, απλά αυξάνοντας την ένταση.

Η συγκεκριμένη τακτική κινείται στα όρια της γελοιότητας—π.χ., με αφορμή τα Τέμπη. Δεν απέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα η επίθεση κατά του Κώστα Αχ. Καραμανλή και των άλλων στο υπουργείο, οπότε μπήκε στο κάδρο Ο Χρ. Σπρίτζης και η δική του κομπανία – κι ας έχουν παραγραφεί γι’ αυτούς τα όποια αδικήματα. Καθώς φαίνεται πως κι αυτό δεν αποδίδει, επιζητείται  κόντρα σε κάθε λογική ή νομικό έρεισμα, να βρεθεί κατηγορούμενος και ο Πρωθυπουργός.

Παράλληλα, χωρίς καν να εξετάζουν τις ευρύτερες επιπτώσεις από την αναίτια αυξημένη πολιτική ένταση που δημιουργούν, επιδίδονται σε κινήσεις που δήθεν επιδιώκουν να σφυρηλατήσουν ενότητα κατά της Ν.Δ. – χωρίς να υπάρχει καμία αντικειμενική συνθήκη που θα μπορούσε να επιφέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα σε όρους εφικτής και αποδεκτής πρότασης εξουσίας.

Η αντιπολίτευση παίζει έτσι επικίνδυνα παιγνίδια με την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική συνοχή. Και προσπαθεί να δημιουργήσει επικίνδυνες σχέσεις για το μέλλον της χώρας προσφέροντας την επίφαση μίας, έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτης, κομματικής οντότητας.

Όλα αυτά είναι επικίνδυνα διότι αγνοούν το εξαιρετικά επικίνδυνο περιβάλλον—κοντά μας γεωπολιτικά, ακόμη πιο κοντά μας πολιτισμικά. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Γράφοντας στις 17/2 τόνιζα ότι «Ο Ερντογκάν διακαώς επιθυμεί την μερική ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οι εξελίξεις …. δεν τον διευκολύνουν ακριβώς.  Εφόσον δεν θα μπορεί να αντιδράσει στα θέματα Γάζα, Ιράν, Χαμάς, Χεζμπολά, μάλλον θα στραφεί στην Συρία, η οποία κινδυνεύει έτσι να εξελιχθεί σε πεδίο έντονων συγκρούσεων.»  Ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Marco Rubio, μόλις το επιβεβαίωσε, δημόσια υποστηρίζοντας ότι είναι θέμα εβδομάδων να ξεσπάσει νέος εμφύλιος στην Συρία.

Η αντιπολίτευση λίγο δείχνει να λαμβάνει υπόψη της τις παγκόσμιες εξελίξεις – το αντίθετο μάλιστα. Αντί να συνταχθεί με την κυβέρνηση σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής, δεν άντεξε στον πειρασμό να εισάγει μικροκομματικές σκοπιμότητες. ανακριβώς εγκαλώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη για σιωπή στο θέμα της Γάζας—λες και δεν της έφτανε η σαφής θέση του υπουργού άμυνας Νίκου Δένδια.

Στον 21ο αιώνα η παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα αντιμετωπίζει υπαρξιακές προκλήσεις. Η αναθεωρητική γεωπολιτική δεν είναι, ίσως, παρά μόνο η επιφάνεια ενός συνόλου τόσο ριζικών αλλαγών που φτάνει στην αμφισβήτηση της συνέχισης της κοινωνίας των ανθρώπων όπως την γνωρίζαμε. Το πέπλο της συλλογικής  άγνοιας ίσως τώρα να αρχίζει να σηκώνεται, σιγά-σιγά, πολύ σιγά. Δεν υποστηρίξω, βέβαια, πως αυτός είναι λόγος να μην ασχολούμαστε με την καθημερινότητα. Είναι, όμως, λόγος να βλέπουμε πέρα από το άμεσο μικροκομματικό συμφέρον και να αντικρύζουμε τουλάχιστον τις άμεσες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως χώρα, προσπαθώντας πάντα να χτίσουμε μία ελάχιστη  εθνική συναίνεση.

Δεν επιδιώκω να κινδυνολογήσω αλλά δεν μας τρομάζει η πολιτική και οι πράξεις του Ερντογκάν;  Οι προειδοποιήσεις για το ευάλωτο το ψηφιακού κόσμου σε κακόβουλες επιθέσεις—που μπορούν να επιφέρουν ανείπωτο οικονομικό και ανθρώπινο κόστος; Η κούρσα των εξοπλισμών που έχει ξεσπάσει; Η ανεξέλεγκτη τεχνολογική πρόοδος; Η απόκτηση αίσθησης ύπαρξης από την τεχνητή νοημοσύνη;  Οι κίνδυνοι για το δημοκρατικό πολίτευμα  που ίδρυσαν η Αρχαία Αθήνα και η Αγγλία;   Η κατάρρευση των ηθικών αξιών που έθεσε ο Διαφωτισμός;

Δεν περιμένω από την αντιπολίτευση απάντηση, βέβαια. Εξάλλου, ποιος μπορεί να τις δώσει; Αναλογιζόμενοι, όμως, το επικίνδυνο βάθος των αλλαγών, αυτών που ζούμε κι αυτών που έρχονται, μπορούμε ίσως να αποκτήσουμε μία αίσθηση αναλογικότητας και να θέσουμε τις πύρινες ανακοινώσεις για την σιωπή της κυβέρνησης και την ηθική έπαρση για το δυστύχημα των Τεμπών σε πιο ρεαλιστικές διαστάσεις. Να σπάσει η λογική της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση. Δεν είναι εποχή να πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Διαβάστε επίσης

Ο Τραμπ πολιτικά Ψυχροπολεμιστής, οικονομικά υπέρμαχος της παραγωγής, πολιτισμικά επιστρέφοντας στο παρελθόν