Κύριε Τσίπρα αν δεν αλλάξεις πορεία τώρα, η χώρα θα σκάσει

Η χώρα αντιμετωπίζει ένα συνολικό αδιέξοδο: μία κυβέρνηση που προσπαθεί, κουτσά-στραβά, να εφαρμόσει σε μία κοινωνία που δεν θέλει να αλλάξει, ένα πρόγραμμα λιτότητας και μεταρρυθμίσεων στο οποίο η ίδια δεν πιστεύει.

Η παγκόσμια κρίση που μας ακούμπησε το 2008 και μας ξετίναξε το 2010 έφερε στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες –οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές—της μεταπολίτευσης. Για 35 χρόνια εθελοτυφλούσαμε. Τώρα συνεχίζουμε να μην δεχόμαστε την πραγματικότητα.

Η εθελοτυφλία είχε κόστος. Στην περίοδο 2010-2014 οι καθυστερήσεις, οι αναβολές, οι υπεκφυγές, οι μισές αλήθειες, οι κοροϊδίες το ανέβασαν περαιτέρω. Το 2014 ο δογματισμός, η απειρία, η έλλειψη γνώσης το εκτίναξαν στα ύψη. Αυτό το κόστος καλούμαστε να καταβάλλουμε σήμερα.

Η επιβίωση μας μέσα στην Ε.Ε. εξαρτάται από τους δανειστές μας. Η αξιολόγηση της μέχρι τώρα πορείας μας στο πλαίσιο του 3^ου μνημονίου είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να μείνουμε στο ευρώ. Η επιλογή μας είναι απλή: ή τους ικανοποιούμε και μένουμε ή δεν τους ικανοποιούμε και χρεοκοπούμε επίσημα.

Κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν την αλήθεια.

Οι αλλαγές θα προωθηθούν, η αξιολόγηση θα γίνει, οι δανειστές θα ικανοποιηθούν, η κυβέρνηση θα επιζήσει. Μάλλον. Για τώρα.

Καμία μεταρρύθμιση δεν «πιάνει» αν δεν έχει στήριγμα από την κοινωνία. Και η ελληνική κοινωνία είναι στα κάγκελα. Είναι υπερφορολογημένη και πτωχή. Η παραγωγική βάση της έχει διαλυθεί. Τα καλύτερα παιδιά της την έχουν εγκαταλείψει. Δεν έχει το δίχτυ ασφαλείας ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτος. Αντιμετωπίζει το βαρύ φορτίο των ανεξέλεγκτων προσφυγικών ροών. Συναισθάνεται τους γεωπολιτικούς κινδύνους.

Αυτό είναι το συνολικό αδιέξοδο. Με την έπαρση και τη σπατάλη κάναμε τους εαυτούς μας φτωχούς. Με τη λιτότητα μας έκαναν φτωχότερους. Και διέξοδος δεν υπάρχει. Ούτε μετά την αξιολόγηση, ούτε με τα νέα δάνεια, ούτε με τις μεταρρυθμίσεις. Τα προγράμματα –αν είναι σωστά–προϋποθέτουν κράτος δομημένο, ορθολογικό, αποτελεσματικό.

Αλλά και τα προγράμματα δεν είναι σωστά και το κράτος έχει καταρρεύσει.

Το καλύτερο μέλλον στο οποίο μπορούμε, σήμερα τουλάχιστον, να προσδοκούμε είναι να παραμείνουμε σε μία κατάσταση διαρκούς φτώχειας.