Την επόμενη εβδομάδα η Νέα Δημοκρατία θα δώσει «εξετάσεις» στην πιο κρίσιμη ΔΕΘ της τελευταίας εικοσαετίας. Το 2019 κέρδισε τις εκλογές επειδή οι πολίτες πίστεψαν πως μπορούσε να αλλάξει το κράτος. Η νίκη του 2023 ανέδειξε την συνεχιζόμενη πίστη προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε αντιπαράθεση με την διαρκή αδυναμία συνολικά της αντιπολίτευσης να προβάλει σαφές όραμα και να αρθρώσει πειστικό αφήγημα. Μετά ήρθε η κατάρρευση. Το αίτιο, ίσως απλοϊκό, ίσως ανεπαρκές ως ερμηνεία, αλλά πάντως υπαρκτό: η ύβρις.

Η κυβέρνηση έχει 12 – 14 μήνες για να επηρεάσει τις εκτιμήσεις και τις προθέσεις του εκλογικού σώματος. Δύσκολο εγχείρημα αλλά όχι αδύνατο – υπό προϋποθέσεις.

Προϋπόθεση πρώτη, να σταματήσει να ετεροπροσδιορίζεται. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα κάνουν κόμμα ο Αλέξης Τσίπρας ή και ο Αντώνης Σαμαράς. Ούτε αν ο Κώστας Καραμανλής θα λοξοκοιτάξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ούτε αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα καταχράται τα βουλευτικά προνόμια της, ο Κυριάκος Βελόπουλος θα εμμένει στην συνωμοσιολογία, ο Δημήτρης Κουστούμπας θα δεσμεύεται από την ιδεολογία του, ο Αλέξανδρος Χαρίτσης θα χαράξει ή όχι δική του πορεία. Το πρόβλημα είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και το κόμμα της Ν.Δ. για να αλλάξουν έστω και τώρα, έστω την τελευταία στιγμή, το βαθύ, πολύποδο, διεφθαρμένο κράτος.

Προϋπόθεση δεύτερη, η αναγνώριση ότι η δημοσιονομική πολιτική δεν εξισούται με την οικονομική πολιτική. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης μπορεί (δίκαια) να υπεραμύνεται για την δημοσιονομική πειθαρχία. Εξίσου δίκαια ο Κωστής Χατζηδάκης μπορεί να βρίσκει αποτελεσματικές επιμέρους λύσεις σε ορισμένα προβλήματα. Και ορθά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης παραθέτει στατιστικές ευημερίας. Όμως, βέρος Νεοδημοκράτης, ηλικίας 95 ετών, έθεσε το πρόβλημα πολύ απλά: «μας βάλανε όλους στο χιλιάρικο και οι λίγοι σκουπίζουν τα υπόλοιπα». Η ανάπτυξη δεν έχει περάσει στην πλατιά κοινωνία, τα επιδόματα είναι μεν καλοδεχούμενα αλλά δεν θα αλλάξουν την πολιτική συμπεριφορά των πολιτών. Ας ασκήσει η κυβέρνηση οικονομική πολιτική, και όχι μόνο δημοσιονομική διαχείριση.

Προϋπόθεση τρίτη, τα όποια μέτρα να είναι δομικά, να προκαταλαμβάνουν το ξέσπασμα σκανδάλων και να έχουν άμεση ισχύ. Δομικό μέτρο δεν είναι η προσωρινή φορολογική ελάφρυνση αλλά η βαθιά, μόνιμη αλλαγή της φορολογικής κλίμακας. Η διαφοροποίηση του ΦΠΑ σε ορισμένα προϊόντα. Η ξεκάθαρη ανάκτηση των υπερκερδών στην ενέργεια και στο real estate. Η λήψη άμεσων και τολμηρών μέτρων για το δημογραφικό, την λειψυδρία, την βία. Η καταπολέμηση της κρυφής γραφειοκρατίας που έχει αναπτυχθεί πίσω από τους τοίχους της ψηφιακής διακυβέρνησης. Η εφαρμογή των νόμων που ψηφίζονται με φανφάρες και μετά…ξεχνιούνται.. Γνωρίζουμε που είναι οι σκελετοί, να βγουν επιτέλους από την ντουλάπα. Πολύ απλά, τρίτη προϋπόθεση είναι η συνέπεια

Προϋπόθεση τέταρτη, ενίσχυση της σκληρής πορείας στην μετανάστευση και την άμυνα. Η ελληνική κοινωνία πήρε το εμβόλιο της πολυσυλλεκτικότητας και του δικαιωματισμού – άλλο δεν χρειάζεται. Ταυτόχρονα, σε όλη την Ευρώπη υπάρχει άνοδος της λαϊκής δεξιάς– κάτι πρέπει να μας λέει αυτό. Η Τουρκία μπορεί απλά να κάνει λεονταρισμούς, ποιος αναλαμβάνει όμως, την ευθύνη αν δεν είναι έτσι;

Προϋπόθεση πέμπτη και τελευταία: η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια ανοχής. Ούτε για άλλα σκάνδαλα, ούτε για τις τεράστιες ανισότητες, ούτε για κατευνασμούς σε εθνικά θέματα. Είμαστε πλέον στην εποχή όπου μόνο η ισχύς «μιλά». Ας δείξουμε κι ας πράξουμε.

Διαβάστε επίσης:

Όταν η ατομική συμφωνία γίνεται κανόνας – Αναγκαία η ενδυνάμωση των συνδικάτων

Υποσχέσεις πρωθυπουργού σε δόσεις

Τι θα γινόταν άραγε αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ζούσε στην Ελλάδα του Πλεύρη;