Άρθρο παρέμβαση: Σωστά στείλαμε όπλα στην Ουκρανία και ναι, ανήκουμε στη Δύση

Οι πολιτικές παρενέργειες του πολέμου στην Ουκρανία στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, έχουν ήδη αρχίσει να εκδηλώνονται.

Είναι γνωστό ότι διάφοροι πολιτικοί κύκλοι στην Ελλάδα εξακολουθούν να έχουν το βλέμμα στραμμένο στη Μόσχα και να ονειρεύονται διάφορα, είναι επίσης γνωστό τι συμβαίνει στη Βόρειο Ελλάδα με τις πολλαπλές δραστηριότητες του Ιβάν Σαββίδη, όπως και ότι υπάρχει κόμμα στη βουλή του οποίου ο αρχηγός πίνει νερό στο όνομα του Πούτιν.

«Είναι ξεκάθαρο ποιος εκφράζει τί και ποιος υπερασπίζεται ποια θέση», είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Κυριάκο Βελόπουλο, όταν ο τελευταίος , καταγγέλλοντας την κυβέρνηση για την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία ανέκραξε οργισμένος εναντίον του πρωθυπουργού : «Ο Πούτιν είναι ηγέτης. Δεν μπορείς να του το στερήσεις… το κατάφερε παρά την ακρότητά του»!

Αυτό το «θλιβερό γεγονός», όπως το χαρακτήρισε ο κ. Μητσοτάκης, κλείνοντας και κάθε σενάριο περί συγκυβέρνησης με το κόμμα της Ελληνικής Λύσης, ήταν πολλαπλώς διαφωτιστικό. Τις τελευταίες μέρες κάποιες στάσεις Ελλήνων πολιτικών, όπως αυτή των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ και της Ελληνικής Λύσης , που είπαν «όχι» στο ψήφισμα για την  παροχή οικονομικής βοήθειας στην Ουκρανία και των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που απείχαν από τη σχετική ψηφοφορία, φανέρωσαν την άτυπη συμμαχία των εν Ελλάδι φίλων του προέδρου Πούτιν.

Δεν επρόκειτο προφανώς για ατύχημα. Άλλωστε όλοι αυτοί συν τους Τσίπρα, Κουτσούμπα, Βελόπουλο, Βαρουφάκη,  επικρίνουν την απόφαση της κυβέρνησης για την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία.

Το σκεπτικό τους, όπως ξεδιπλώνεται και στις δηλώσεις πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το γνωστό: η Ελλάδα οφείλει να διατηρήσει μία τακτική ίσων αποστάσεων, προκειμένου να μη διαταράξει τις σχέσεις της με τη Ρωσία.

Δεν είναι έτσι, κι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα!

Πρώτον, η ίδια η Ρωσία έχει διαταράξει τις σχέσεις της με όλους τους σχηματισμούς στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα, χωρίς να τοποθετήσει έναν αστερίσκο με τον οποίον να εξηγεί ότι εξαιρεί τη χώρα μας.

Δεύτερον, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να διαθέσει 450 εκατ. ευρώ για την αγορά αμυντικού εξοπλισμού που θα διατεθεί στην Ουκρανία. Τι θα έπρεπε να πει εδώ η Ελλάδα; Ότι βγαίνει στην άκρη επειδή είναι δύναμη ειρήνης και σταθερότητας; Καλό, αλλά δεν στέκει. Όπως δεν στέκει και η αντίληψη που λέει ότι εμείς θα έχουμε πάντα την ουρά μας απέξω, αλλά αν δεχθούμε επίθεση από τους γείτονες, θα πρέπει να σπεύσουν όλοι για να μας συνδράμουν.

Να θυμίσουμε εδώ πως όταν υπογράψαμε την ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ την καταψήφισε οργισμένος, διότι ο Κυριάκος δεν εξασφάλισε από τον Μακρόν τη δέσμευση ότι οι Γάλλοι θα πολεμήσουν υπέρ ημών και εναντίον των Τούρκων … ακόμη και εκτός ελληνικής επικράτειας. Οι Γάλλοι υποχρεούνται να πολεμήσουν για μας (και αντί για μας) όπου Γης, εμείς ούτε νεροπίστολο δεν πρέπει να στείλουμε στους αμυνόμενους στην Ουκρανία, είναι θανάσιμη εθνική εμπλοκή.

Δυστυχώς, το παιχνίδι δεν παίζεται πάντα όπως μας βολεύει. Ούτε θα ήταν λογικό, όταν η Γερμανία αυξάνει τις αμυντικές δαπάνες της και στέλνει όπλα στην Ουκρανία, η Αθήνα να συμπεριφέρεται με συστολή, λες και έχει ενοχές για την πλευρά στην οποία ανήκει.

Οι καιροί μας δεν επιτρέπουν μισόλογα, ούτε ίσες αποστάσεις. Είσαι είτε με τον Πούτιν είτε με τους άλλους. Όταν η Ελβετία ή η Σουηδία βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα της εγκατάλειψης μιας ουδετερότητας που συνιστά το κεντρικό στοιχείο της κρατικής τους ταυτότητας, κάθε ιδέα ότι υπάρχει περιθώριο έστω και για ένα βήμα πέρα από την ενιαία πολιτική της Δύσης είναι αυτοκαταστροφική.

Στο εξής, και για πολλά χρόνια, οι σχέσεις μας με τη Ρωσία θα καθορίζονται από τις συνολικές επιλογές των εταίρων μας. Οι σχέσεις με την Κίνα θα δοκιμαστούν. Και οι πολιτικές προτεραιότητες θα κυριαρχήσουν απόλυτα έναντι των οικονομικών επιδιώξεων.

Μισό αιώνα από τότε που ειπώθηκε, το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» προσδιορίζει την Ελλάδα περισσότερο παρά ποτέ. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επεδίωξε μεγαλύτερη αυτονομία για τη χώρα, την έβγαλε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και εφάρμοσε μια «οστπολιτίκ» στα μέτρα της Ελλάδας – αλλά με την αποστροφή του περιέγραψε τα όρια. Αυτά τα όρια σήμερα γίνονται περιοριστικά. Η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ανάμεσα σε άλλα και ένα αντίβαρο στην εξάρτηση από τις ΗΠΑ.

Σήμερα, καθώς η ανατροπή που αποφάσισε η Ρωσία ευθυγραμμίζει και πάλι με βίαιο τρόπο Ευρωπαίους και Αμερικανούς, η Ελλάδα μπορεί να ξανασκεφτεί τι σημαίνει να ανήκεις σε όλες τις κεντρικές δομές –το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, την ευρωζώνη– και πού θα ήταν σήμερα σε μια διαφορετική εκδοχή των εξελίξεων. Οι κίνδυνοι παραμένουν και δεν είναι μικροί. Η Τουρκία μπορεί να επιδιώξει να στείλει στην Αθήνα τον λογαριασμό για την συμπαράταξή της με τους Αμερικανούς. Μικρές χώρες με ισχυρότερους γείτονες έχουν μεγάλα διλήμματα που δεν διαλέγουν. Όχι το καλύτερο, αλλά το μόνο καταφύγιο είναι η απόφαση που πήρε η Ελλάδα, κάθε φορά που τα πράγματα πήγαιναν να ξεφύγουν, να ανήκει στον δυτικό κόσμο.