Το τσίρκο της Ζωής, η αίγλη του Διαμαντή, η φωνή του γαϊδάρου και μια κρουαζιέρα στα νησιά

«Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες / Περήφανα περπάτησα μεσ’ της ζωής τις στράτες…», ακούγεται από μακριά η φωνή του Στέλιου και στη σκηνή ο προβολέας φωτίζει άνδρα νέο και ευσταλή να ρίχνει σχηματικά δυο χορευτικούς γύρους στο σανίδι για να συνεχίσει ο ίδιος: «Εγώ με την αξία μου με το φιλότιμό μου / Κρατάω πάντα στη ζωή ψηλά το μέτωπό μου…». Εύγε! Το κοινό χειροκροτεί τον αστέρα του θεάματος, ακροάματος και της πολιτικής εσχάτως, άξιο μέλος του κόμματος «Ζωή με λένε κι οι άλλοι ας κλαίνε» κι εκείνος προς επίρρωση του νέου ρόλου του μπαίνει αποφασιστικά στο πνεύμα και το γράμμα της προέδρου. Ξέρετε… ό,τι επιβάλλει η αντιπολιτευτική πρακτική αλά Ζωή. Κραυγές και προσβολές, υψωμένο δάκτυλο, φρασεολογία οπαδικού καφενείου και λεκτικοί εκτροχιασμοί. Τέτοια πράγματα… A la manière de…

Αλλά έχει και το δίκιο του. Όλοι τον ζηλεύουν τον Διαμαντή, είναι γεγονός. Φθονούν την αίγλη του τρισμέγιστου καλλιτέχνη, αν τον πλησιάζουν είναι για να πάρουν, έστω λίγη από την λάμψη του, και βέβαια τον μισούν που μπήκε σε εκλόγιμη θέση, ελέω συντρόφου, όπως τον κατηγορούν μερικοί. Αλλά έτσι είναι ο κόσμος. Κακόψυχος και καταχθόνιος, Εκείνος όμως δεν πτοείται.

Άλλωστε σήμερα μπορεί να επαίρεται των κατορθωμάτων του. Ξεκίνησε απ’ την ακριτική Λάρισα, σου λέει, για να ‘ρθει στην Αθήνα -μακρύ ταξίδι, δύσκολο με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες να παραφυλάνε τα παλικάρια στη διαδρομή, χωρίς καν στάση στη Λειβαδιά για σουβλάκι – για να φθάσει σε ξένο τόπο κι αφιλόξενο αλλά δεν το ‘βαλε κάτω. Ανέβηκε στην κορυφή του Λυκαβηττού, ατένισε με βλέμμα αποφασιστικό την πόλη στα πόδια του και με περισσή αυτοπεποίθηση, της δήλωσε: «Εσένα θα σε καταφέρω».

Οι πόλεις σε τέτοιες περιπτώσεις δεν απαντάνε, σε αφήνουν να φας τα μούτρα σου μόνος σου αλλά ο Διαμαντής φρονεί, πως καλά τα κατάφερε. Δεν θα διαφωνήσω. Δεν είναι λίγο πράγμα από τις μεταγλωττίσεις να βρεθείς ρήτορας –τρόπος του λέγειν βέβαια– στην Βουλή, η αλήθεια να λέγεται. Κι ας ξημεροβραδιάζεται ο άνθρωπος στις συνεδριάσεις για το καλό του τόπου βεβαίως –αυτοθυσία λέγεται αυτό– αφήνοντας πίσω καριέρα στρωμένη με καλλιτεχνικές υποχρεώσεις υψίστης σημασίας.

Το ταλέντο της Ζωής όμως… κανένας! Τσίρκο το Κοινοβούλιο; Η καλύτερή της. Ποινές από τον πρόεδρο; Βούτυρο στο ψωμί της. Σε παράκρουση οι αντίπαλοι; Παράσημα στο πέτο της; Μία κατηγορία από μόνη της η γυναίκα και λίγα λέω. Βεβαίως υπάρχει και η παροιμία «Κι αν έχει ο γάιδαρος φωνή, για ψάλτη δεν τον κράζουν» αλλά την φασαρία –και τι φασαρία- την κάνει. Προς γνώσιν.

Ψιλικατζούδες οι υπόλοιποι. Άντε να συγκλονιστώ με τον Φάμελλο ή με τον Χαρίτση. Γίνεται; Οποία θλίψη, μιζέρια και κακομοιριά. Χώρια που όλη τους η έγνοια πια είναι το κόμμα του άχαστου.

Εξ ου και το μέτρημα των κουκιών έχει αναδειχθεί σε καθημερινή ρουτίνα, λογαριάζοντας τ΄ απομεινάρια μιας ματαιότητας. Ποιος θα τα πρωτοπάρει. Με τους υποψήφιους, από τον Σαμαρά ως την Καρυστιανού ή όλους μαζί σε νέο έκτρωμα και τον «παλιό» Ανδρουλάκη από δίπλα. Ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω –να ομολογήσω ότι δεν σταματά ποτέ να με ξαφνιάζει μ΄ αυτά τα κουφά, που λέει – βάφτισε το κρέας ψάρι σαν τους μοναχούς στον Μεσαίωνα δίνοντας συγχωροχάρτι στους αγρότες που έπαιρναν παλιά τις επιδοτήσεις -τις παράνομες ασφαλώς- ενώ τώρα είναι κακό, που τις παίρνουν οι κομματάρχες. Ό,τι πεις αρχηγέ μου!

Μια απορία έχω όμως. Εκείνα τα παράνομα μελίσσια στην Πανεπιστημιούπολη που βάλανε φωτιά στον Υμηττό δικαιούνται παρακαλώ, επιδότησης; Κάτι κοτούλες που ακούω να κακαρίζουν μέσα στην αυγουστιάτικη ησυχία -χώρια ο κόκορας- εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία; Δηλαδή πότε είναι κοτέτσι και πότε ανεβαίνει το επίπεδο, να βγάλουμε κανένα φράγκο δηλαδή…
Μα τι απίστευτες δυνατότητες ψήφου θα έχω όμως, ως πολίτης στις επόμενες εκλογές!

Στο μεταξύ έρχεται η Κίμπερλι. Πάνω που την είχαμε ξεχάσει – κι ο ίδιος ο Τραμπ ενδεχομένως- καταπλέει εντός των ημερών να ζήσει με τη μία το ελληνικό καλοκαίρι. «’Το καλοκαίρι μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά χέρι με χέρι και μ’ ένα αστέρι για συντροφιά…» θα της τραγουδούν τα ραδιόφωνα κι ο Βαγγέλης Γερμανός θα δίνει υποσχέσεις: «Κρουαζιέρα θα σε πάω…». Κι αν αυτή δεν ξέρει από τέτοια καλοκαίρια, ξέρουμε εμείς.

Διαβάστε επίσης:

Τα φουστάνια για καγκέλια, το ψύχος στις φερ-φορζέ και τα δάση του δήμαρχου

Ο ιμιτασιόν «Καραμανλής» και οι παρακρουσμένοι σύντροφοι, ο κύριος πτέραρχος και το χαλινάρι της Νέμεσης

Ο ταβάς με τα κουλούρια, η ευαίσθητη γιαγιούλα, ο κλέψας το κλέψαντος και κάτι αλεπουδίτσες