Το νερό στ’ αυλάκι, το χρήμα στις τσέπες και οι υποβρύχιοι Παρθενώνες

Το νερό στ’ αυλάκι και το χρήμα στις τσέπες

Πού πήγε όλος εκείνος ο «θυμός»; Οι απειλές, οι ειρωνείες, οι χαρακτηρισμοί και τα απρεπή γενικώς σχόλια που γέμισαν τις καταθλιπτικές, λόγω κορωνοϊού, μέρες μας τον περασμένο Μάιο; Πού χάθηκαν οι πρωταγωνιστές των διαμαρτυριών, οι επαναστάτες της μουσικής και εν γένει του καλλιτεχνικού χώρου, που άλλοι με πλήρη άγνοια όπως αποδείχθηκε και άλλοι με ηθελημένη διαστρέβλωση (κι αυτό αποδείχθηκε) διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους φωνασκώντας, ότι το υπουργείο Πολιτισμού επιτίθεται στα πνευματικά τους δικαιώματα; (Και άλλα πολλά βέβαια ειπώθηκαν και αρκετά ανεχθήκαμε από τον παραλογισμό που επικράτησε εκείνες τις μέρες, αλλά δεν πειράζει). Αν επανέρχομαι είναι γιατί οι εξελίξεις αποτελούν ήδη την καλύτερη απάντηση στις σαθρές κατηγορίες που εκτοξεύονταν τότε. Περί τα 2 εκατομμύρια μουσικά έργα έχουν συγκεντρωθεί ως τώρα στην βάση δεδομένων της ΕΔΕΜ, αφού όλο και περισσότεροι δημιουργοί, δικαιούχοι κλπ προσφεύγουν σ΄αυτήν.  Και δεν μιλάμε μόνον για το ελληνικό μουσικό ρεπερτόριο αλλά και ξένο, μέσω πολυεθνικών και βέβαια των ανεξάρτητων Ελλήνων εκδοτών μουσικής. Μαθαίνω μάλιστα, ότι με την ολοκλήρωση της μεταφοράς των δεδομένων της ΕΥΕΔ (Ειδική Υπηρεσία Έκτακτης Διαχείρισης) προγραμματίζεται από την ΕΔΕΜ πληρωμή στους δικαιούχους της τελευταίας διανομής ως τα τέλη Σεπτεμβρίου. Κι ότι τον Ιανουάριο του ΄21 θα γίνει και η διανομή δικαιωμάτων. Νομίζω ότι το νερό μπήκε στο αυλάκι και θα τρέξει. Και θα τρέξει για όλους. Πρόθεση για διακρίσεις δε υπάρχει…

Υποβρύχιες κορώνες

Περί τις 20.000 αρχαία ναυάγια υπολογίζεται ότι υπάρχουν στις ελληνικές θάλασσες από την Προϊστορική εποχή ως και το Βυζάντιο. Και το μέγα πλήθος αυτών ουδέποτε θα έρθει στο φως, για προφανείς λόγους. Από το ναυάγιο της Δοκού (νησάκι του Αργοσαρωνικού) ξεκινώντας, ένα ναυάγιο που χρονολογείται στα μέσα με τέλη της 3^ης π.Χ χιλιετίας κατέχοντας έτσι τον τίτλο του αρχαιότερου εντοπισμένου στον κόσμο ως τα πλούσια ναυάγια του Αιγαίου, γεμάτα πάντα με εμπορεύματα που ταξίδευαν από μία άκρη του στην άλλη. Και μόνον να δει κανείς την πραμάτεια τους θα μείνει άφωνος. Γελοιότητες λοιπόν του τύπου «Αποδίδουμε στην ανθρωπότητα τον Παρθενώνα των ναυαγίων» ή «μνημείο ισάξιο σε μοναδικότητα με τον Παρθενώνα», σαν αυτές που ακούστηκαν  από επίσημα χείλη για το ναυάγιο της Περιστέρας στην Αλόννησο, προσβάλλουν ακόμη και την κοινή νοημοσύνη. Δείχνουν άγνοια, έλλειψη κρίσης και σεβασμού στην  Ιστορία αλλά και δημαγωγία ακόμη (Μόνον ο Παρθενώνας δεν θα διαμαρτυρηθεί, γιατί δεν τον αγγίζουν τέτοιες απρέπειες). Ας μαζευτούμε λοιπόν λίγο. Ένας είναι ο Παρθενώνας και δεν είναι βυθισμένος στη θάλασσα. Στην υπέροχη Αλόννησο, αμφορείς θα δουν οι δύτες κι όχι αγάλματα του Πραξιτέλη, να συνεννοούμαστε… Φυσικά και οι Έλληνες δεν είμαστε άνθρωποι του μέτρου, ασχέτως αν οι πρόγονοί μας προέτρεπαν εαυτούς και αλλήλους στο «παν μέτρον άριστον», εν τέλει όμως χρειάζεται κι αυτό ως ασφαλιστική δικλείδα τουλάχιστον απέναντι σε τέτοιες φανφαρονικές κορώνες.