Οι απειλές Δεληβοριά και η αήθης επίθεση Ξαρχάκου στην Λίνα Μενδώνη

Στην παρανομία

Ας ετοιμαστούμε από τώρα. Τραγούδια του Φοίβου Δεληβορριά δεν θα ξανακούσουμε πια στον ραδιόφωνο. Στο σπίτι δεν ξέρω αν θα επιτρέπεται ή μήπως χρειαστεί να παίζουμε με κλειστά παράθυρα, όπως έκαναν τότε στη χούντα με τα τραγούδια του Μίκη;

Άγνωστο ακόμη, έως ότου τουλάχιστον ο δημιουργός λάβει οριστικώς τις αποφάσεις του, τις οποίες φαντάζομαι ότι θα μας ανακοινώσει με τον γνωστό, γλαφυρό του τρόπο. Ο λόγος; Το χρήμα φυσικά. Από κοντά και οι διοργανωτές συναυλιών και άλλων εκδηλώσεων, από κοντά και οι θεατρικοί παραγωγοί. «Δεν βγαίνουν» οικονομικά  οι εκδηλώσεις με το 40% του κοινού, όπως διαμαρτύρονται και ένεκα τούτου ζητούν, τι άλλο;

Να δώσει για μία ακόμη φορά το κράτος λεφτά. Δεν ξέρω αν προσπάθησε κανείς από αυτούς, αντί να δίνει συνεντεύξεις εδώ κι εκεί, να ερευνήσει πραγματικά αν και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η κατάσταση και από τη μεριά του. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνονται καν τι έχει συμβεί, τι έχουμε περάσει και πώς μπορεί να κινδυνεύσουμε και στο μέλλον. Η χώρα ας πέσει στα βράχια αλλά εκείνοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν καμία παραχώρηση. Όλο το περασμένο διάστημα διαμαρτύρονταν, που δεν θα γίνονταν εκδηλώσεις. Τώρα που επιτράπηκαν, οι διαμαρτυρίες αφορούν το πώς.

Και βέβαια, αφού το κράτος επιβάλλει κανόνες, αυτό να πληρώσει. Μήπως σκέφθηκε όμως κανείς, να βγάλει λιγότερα χρήματα εφέτος; Γιατί το ίδιο κάνουν όλοι, χώρια που κάποιοι άλλοι, που δεν έχουν φωνή τραγουδιστή, δεν θ΄ ακουστούν ποτέ.

Και μήπως σκέφτηκε πώς θα βοηθήσει τους ανθρώπους, που συνεργάζεται έστω, ενεργά και αποτελεσματικά και όχι με κορώνες και απειλές;

Ε, λοιπόν προσωπικά θα το αντέξω. Δεν θα χρειαστεί καν ν΄ ακούσω παράνομα ραδιόφωνο.

Προσοχή στο κάρβουνο

Η περίπτωση του Σταύρου Ξαρχάκου είναι από τις πιο λυπηρές. Λαμπρός δημιουργός, με ορισμένα τραγούδια που τραγουδήθηκαν από τις μεγάλες παρέες στις ταβέρνες της Μεταπολίτευσης, δικαιωμένος καλλιτεχνικά και βραβευμένος εντός και εκτός Ελλάδος ουδέποτε υπήρξε «χωρίς δουλειά».

Δικαιωματικά μπορεί να πει κανείς, αφού  η «Φτωχολογιά» του και η «Άπονη ζωή» τον κράτησαν πάντα στο προσκήνιο, ακόμη και για την κάθοδό του στην πολιτική.

Παράλληλα μάλιστα με την ενασχόλησή του με την μουσική, όταν διεύθυνε διάφορες ορχήστρες, όπως την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής, που επιχορηγείται δηλαδή από το κράτος, και άλλες μικρές πραγματοποιώντας σειρές συναυλιών ανά την Ελλάδα. Τι ακριβώς όμως θέλει να πει ο καλλιτέχνης, όταν ζητά από τον Πρωθυπουργό να δημιουργήσει ταμείο ανεργίας για τους καλλιτέχνες; Μόνον οι καλλιτέχνες έχουν πληγεί από τα μέτρα για την καταπολέμηση της  πανδημίας;

Όλοι οι υπόλοιποι μικροί βιοπαλαιστές, που έμειναν χωρίς δουλειά και δεν μπορούν ούτε το δικό τους «πιάτο να βάλουν στο τραπέζι» δεν δικαιούνται ανάλογης προσοχής και στήριξης; Οι προνομιούχοι είναι μόνον όσοι ασχολούνται με την τέχνη; Μόνον αυτοί  χρειάζονται ειδικό ταμείο ανεργίας; Και επιπλέον θέλουν ο καθένας τα μέτρα, κομμένα και ραμμένα στα… μέτρα του;

Και εν πάσει περιπτώσει αν ο ίδιος θεωρεί, ότι η ιδέα για ένα ταμείο ανεργίας είναι ιδανική, με τη γνώση και την εμπειρία της ενασχόλησης με τα κοινά που διαθέτει, ας το οργανώσει πράγματι προσφεύγοντας σε ιδρύματα, που όπως αναφέρει, θα μπορούσαν να το στηρίξουν οικονομικά. Αν και θα περίμενε κανείς βέβαια, το ακριβώς αντίθετο: Μία κινητοποίηση όχι για ανεργία αλλά για δουλειά. Θα τον στενοχωρήσω λοιπόν τον κ. Ξαρχάκο αλλά θα του πω, ότι ούτε τα ιδρύματα, ούτε και το υπουργείο Πολιτισμού επιδοτούν την ανεργία.

Το δήλωσε κατηγορηματικά προ δύο ημερών και η υπουργός Λίνα Μενδώνη κι ας δέχεται αήθη επίθεση από τον μουσικοσυνθέτη. Η τέχνη πράγματι μπορεί να είναι σαν το κάρβουνο – αναφέρομαι στο μεγαλειώδες μήνυμα που έστειλε ο ίδιος στον πρωθυπουργό –  έχει μεγάλη μαυρίλα όμως και ποτέ δεν ξέρει κανείς, ποιον θα λερώσει…

Ό,τι δηλώσεις

Επιτέλους, ας μετρηθούμε! Ας δούμε ποιοι είμαστε και πόσοι είμαστε! Πρώτη φορά άκουσα τόσον ενθουσιασμό στην αναγγελία μιας κρατικής πρωτοβουλίας. Περί της δημιουργίας Μητρώου Καλλιτεχνών ομιλώ, χωρίς να είμαι και σίγουρη πάντως, ότι αυτό έπρεπε να το αναλάβει το υπουργείο Πολιτισμού, γιατί μάλλον έπρεπε  να το έχει φροντίσει κάθε τομέας μόνος από πολλά χρόνια, αλλά δεν πειράζει. Αφού ήθελαν «πατερούλη», ΟΚ.

Ο χώρος του πολιτισμού λοιπόν στην Ελλάδα, ευρύτατος αριθμητικά, αν και με δυσκολία ασφαλούς προσέγγισης αφού άλλοι τον υπολογίζουν στις 100 και άλλοι στις 140 χιλιάδες άτομα, καταγράφεται για πρώτη φορά.

Αδήλωτη εργασία, αποδεκτή και από τις δύο μεριές ας μην κοροϊδευόμαστε, ανασφάλιστοι εργαζόμενοι γιατί  …«έτσι είναι οι καλλιτέχνες» αλλά και γι΄αυτό δεν παίρνουν συντάξεις, ανεργία που είναι αδύνατον να καταμετρηθεί και από την άλλη οι αλεξιπτωτιστές του χώρου με υποτιθέμενα προσόντα, ένα συμπίλημα εν τέλει ανθρώπων και καταστάσεων μέσα σε ένα νεφελώδες τοπίο, που φέρει την ετικέτα «Πολιτισμός».

Σε ελεύθερη κοινωνία ζούμε, ασφαλώς και μπορεί κανείς να επιλέξει όποιο επάγγελμα θέλει στη ζωή του. Η άγνοια όμως τα η αδιαφορία

Από πότε όμως είναι ευθύνη του κράτους η όποια προσωπική αποτυχία του;

Είναι υπέροχο να υπάρχουν τόσα θέατρα στην Αθήνα, τόσες μουσικές σκηνές, συναυλιακοί χώροι, γκαλερί, εκατοντάδες καλλιτεχνικές διοργανώσεις σε κάθε σεζόν. Από την άλλη και χωρίς να μπω στην πρόκληση της κριτικής, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα, θα πω το πολύ απλό: Πόσα απ΄όλα αυτά μπορεί να συντηρήσει το κοινό; Την απάντηση την δίνουν τα ταμεία, και να ήθελα δεν θα μπορούσα να την δώσω εγώ, γιατί κι εκεί όλα νεφελώδη είναι… Όχι δεν είναι βαριά βιομηχανία το θέατρο, όπως είπε προ ημερών ο εξαίρετος ηθοποιός Στέλιος Μάινας.

Είναι κάτι χειρότερο: Είναι απολύτως ανασφαλής, καθόσον εποχική, ευαίσθητη σε κάθε είδους αλλαγές – κοινωνικές, πολιτικές, υγειονομικές όπως αυτή που ζούμε– αλλά από την άλλη απαιτεί και την εγρήγορση των ανθρώπων του κλάδου, προκειμένου να στέκεται στο ύψος της και οι ίδιοι να διασφαλίζουν τα δικαιώματά τους.

Δυσκολεύομαι μέρες που είναι,να πω, ότι λίγοι είναι οι πραγματικοί καλλιτέχνες…

Να θυμηθώ όμως εκείνη η χιλιοειπωμένη, από τότε που την είπε για πρώτη φορά ο Γιάννης Τσαρούχης φράση «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Ας δούμε λοιπόν πόσοι θα δηλώσουν.