Ο φέρελπις γαμπρός, οι νύφες στο ράφι, μια προίκα κι ένα σημαδιακό γιουχάρισμα

«Εσείς, τι δίδετε;» Χρόνια πίσω, κρατώντας σφιχτά το χέρι της μητέρας μου, την είχα ακολουθήσει σε ένα προξενιό. Θυμάμαι ένα σαλόνι, τα σοκολατάκια που μου έδωσαν αλλά κι ένα σωρό άγνωστα πρόσωπα.

Η φωνή ενός από αυτά επαναλάμβανε σαν μαγνητόφωνο: «Εσείς, τι δίδετε;». Δύο εξαδέρφες, που είχαν μείνει «στο ράφι» είχε η μητέρα μου και προσπαθούσε να τις παντρέψει. Με προξενιό και με προίκα! Αυτές κι αν ήταν διαπραγματεύσεις! Σκληρές, αδυσώπητες, απόλυτες.

Γι΄αυτό και το προξενιό συνήθως χαλούσε. Αυτό το «Εσείς, τι δίδετε» όμως, δεν ξεχνιέται. Δεν θέλω να πω, ότι ο κ. Ανδρουλάκης είναι σαν την εξαδέρφη της μητέρας μου, το αντίθετο, υπερπροσφορά έχει ο άνθρωπος, όλοι στα πόδια του είναι, μπορεί να διαλέξει όποιον θέλει. Ή και κανέναν, αν κατάλαβα καλά.

Αν και αυτό, πολύ με μπερδεύει…

Το να είσαι φέρελπις γαμπρός κι όχι κακομοίρα νύφη είναι ασφαλώς ένα μεγάλο προσόν. Σου δίνει άνεση, υπεροψία, δυνατότητα επιλογής και βέβαια …καλή προίκα.

Όπως την εννοεί ο καθένας. Από διαμέρισμα στου Ζωγράφου και οικόπεδο στο Δήλεσι ως βίλα στα βόρεια προάστια και εξοχικό στη Μύκονο αλλά και ως πρωτοκλασάτο υπουργείο ή και την καρέκλα του …πρωθυπουργού!

Ρυθμιστής είσαι ό,τι θέλεις ζητάς. Το ζήτημα βέβαια είναι, τι παίρνεις. Εδώ κι αν είναι σκληρό το παζάρι. Όταν και αν γίνει ασφαλώς…

Πώς διανοείται κανείς όμως, ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός, χωρίς να είναι πρώτο κόμμα, δεν μπορώ να το καταλάβω. Διότι ο κ. Ανδρουλάκης υπό το ασφυκτικό φλερτ του Τσίπρα – μέχρι …παρεξηγήσεως δηλαδή- και κατόπιν του κομψού, πλην σαφούς ανοίγματος του Μητσοτάκη, μας είπε ξεκάθαρα, πως ούτε ο ένας ούτε ο άλλος θα δουν πρωθυπουργική καρέκλα από αυτόν.

Δικαίωμά του. Αλλά πώς το εννοεί ακριβώς, γιατί δια της λογικής δεν βγαίνει άκρη, οπότε πρέπει να στραφούμε κατά θέατρο του παραλόγου μεριά. Κι από παράλογο έχουμε χορτάσει με τον ΣΥΡΙΖΑ τόσα χρόνια. Φτάνει.

Δεν ξέρω λοιπόν, τι κάνουν οι οπαδοί –ψηφοφόροι τους αλλά προσωπικά μ΄ αρέσει να μου λένε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους. Μπορεί η αλήθεια να είναι πικρή μερικές φορές αλλά καλύτερα να την ξέρεις και να φυλάγεσαι.

«Εσείς, τι δίδετε;». «Αυτά!». Απλά πράγματα. Έτσι θα γλίτωνε και ο φίλτατος Τσακαλώτος , που έπεσε από τα σύννεφα, όχι όταν καταψηφίστηκε η πρότασή του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου, όπως μου είπαν παρόντες φίλοι, ο μέσος όρος ηλικίας ήταν αρκετά ψηλός _ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την απήχησή του στη νεολαία_ αλλά γιατί εισέπραξε τις οργισμένες αποδοκιμασίες των «συντρόφων».

Κοινώς γιουχάρισμα. (Αλλά τι να περιμένεις από ένα κόμμα που παίρνει τις αποφάσεις δια βοής… Δηλαδή αν ήταν πάνω – κάτω ίσοι, θα τους έβαζαν να βοούν συνέχεια για να βγάλουν άκρη;)

Αχ, που είναι τα χρόνια, τα ωραία χρόνια, που είχες λουλούδια μεσ΄ την καρδιά… θα μπορούσε να τραγουδήσει για το κόμμα του ο πρώην υπουργός, νοσταλγώντας εποχές, που έπαιρνε το λόγο και το ακροατήριο τον σεβόταν ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε.

Έφτασε ο καιρός, που έπεσαν οι μάσκες και τα πράγματα ξεκαθάρισαν. Ένας είναι ο αρχηγός κι οι άλλοι παραπαίδια. Ξέρει όμως τώρα κι αυτός από πού να φυλάγεται…

Διαβάστε επίσης:

ΚΙΝΑΛ: Ο εισαγωγικός μισθός πρέπει να επανέλθει στα 751 ευρώ