Οι σαχλαμάρες Πολάκη, οι σουρεαλισμοί Βίτσα και η ενημέρωση που δεν μας αξίζει

Λεβέντης και αντιεμβολιαστής

Τι κι αν του λένε, κάτι χρόνια τώρα, ότι ο Πολάκης, τον καίει;

Τι κι αν στελέχη του κόμματός του παίρνουν συχνά πυκνά αποστάσεις από τις «λεβέντικες» δηλώσεις του τέως υπουργού; 

Τι κι αν ακούει δια στόματος του πρωθυπουργού για τις «σαχλαμάρες» του Πολάκη -επιεικέστατος χαρακτηρισμός πάντως- καθώς είναι γνωστό, ότι το άτομο, παρ’ ότι γιατρός έχει θέσει εαυτόν στην υπηρεσία των αντιεμβολιαστών;

Ένας αρνητής δηλαδή, του εμβολίου κατά του κορονοϊού, με έργο και λόγο που αποτρέπουν τον κόσμο να συμμετάσχει στην προσπάθεια για το τείχος ανοσίας, που επιβάλλεται να κτιστεί. 

 Ο κ. Τσίπρας παρ’ όλα αυτά δεν ακούει. Ή τουλάχιστον προσποιείται.

Γιατί κι αυτός βέβαια, δεν μπορώ να πω, μερικές φορές έχει αδειάσει εντέχνως στη Βουλή το πρωτοπαλίκαρό του, αν και όχι τόσο σοβαρά πάντως, ώστε να το πάρει κατάκαρδα…

Χώρια που δέχεται και την κριτική του ενίοτε, με δημόσιες, παρακαλώ, παρεμβάσεις. 

Οπότε οι εκδοχές είναι δύο: Στην πρώτη μετράει τους ψηφοφόρους του Πολάκη, διότι προφανώς και υπάρχουν κάποιοι υποστηρικτές του (ακόμη και εντός του κόμματος), που έτσι όπως πάνε τα πράγματα δημοσκοπικά  για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι να τους χάνει.

Στη δεύτερη, ηλίου φαεινότερο επίσης, επειδή σκέφτεται -και ορθώς βέβαια- το πάρτι που θα γίνει, αν τυχόν τον αποπέμψει.

Πότε θα αλλάξουν οι ισορροπίες, άγνωστο.  Το αποτέλεσμα όμως είναι, να μένει ο Τσακαλώτος υπερασπιζόμενος τα προφανή και προσπαθώντας να βεβαιώσει, ότι «η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ του εμβολιασμού».

Αλλά ο  Πολάκης τότε, τι είναι; Άλλο κόμμα; 

Κατόπιν αυτών η πρόταση Βίτσα να κυκλοφορήσουν, εν είδει φέιγ βολάν στις ταβέρνες του Μεταξουργείου το ερώτημα «Γιατί βρε παιδιά δεν οργανώνεστε;» σας φαίνεται σουρεαλιστικό; Ή μήπως απελπισμένο;

Βομβαρδισμός αμάχων

Ένα τσάκισμα της σελίδας 38 έδωσε το μήνυμα, ότι η ανάγνωση εδώ είχε σταματήσει. Στις προηγούμενες σελίδες ένας ψυχοπαθής δολοφόνος είχε διαπράξει ήδη δύο άγρια εγκλήματα, παρά το προσωπείο γλυκύτητας και ηρεμίας που εμφάνιζε στους γύρω του.

Η αστυνομία θα αργούσε να τον εντοπίσει. Άλλωστε απομένουν άλλες τριακόσιες σελίδες ως το τέλος…

Κλείνοντας το βιβλίο όμως, ο μυθιστορηματικός κόσμος αυτομάτως καταργείται, και η πραγματικότητα εισβάλλει στο εδώ και τώρα.

Περνάει μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες, το ίντερνετ, από οπουδήποτε μπορεί να διοχετευθεί η πληροφορία. Καλή ή κακή. Η πρώτη περνάει και ξεχνιέται. Η δεύτερη μένει σαν αρρώστια.

Αλλά πόση φρίκη και πόση αρρωστημένη «ενημέρωση»  μπορεί να αντέξει ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ακούγοντας, βλέποντας, διαβάζοντας ξανά και ξανά, σαράντα μέρες τώρα όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της δολοφονίας της άμοιρης κοπέλας στα Γλυκά Νερά.

Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί όλη αυτή η εισβολή στην προσωπική της ζωή, που ειδικά τώρα, ως θύμα, θα έπρεπε να είναι περισσότερο από ποτέ, σεβαστή.

Πόση «παρουσία» αυτού του δολοφόνου στα μέσα ενημέρωσης και ιδίως σ΄ αυτά τα social media μπορεί είναι ανεκτή.

Και πόσο λίγος σεβασμός για τους οικείους της, δραματικά πρόσωπα που έμειναν πίσω, να διαχειριστούν μια τέτοια τραγωδία.

Και κανείς δεν σκέφτεται βέβαια αυτό το άτυχο πλασματάκι, που σε μερικά θα βρίσκεται αντιμέτωπο, όχι μόνο με όσα του συνέβησαν αλλά και με όσα παράγονται και αναπαράγονται σήμερα.

Φυσικά το θέμα «πουλάει». Αίμα και σεξ, όπως  έλεγαν οι παλιοί, αλάνθαστο δίπτυχο επιτυχίας, όπως κι αν νοείται αυτή ή μάλλον μεταφραζόμενη σε χρήμα και αναγνωρισιμότητα.

Από την άλλη βέβαια, υπάρχει κι ο αντίλογος: Κλείσε τις χυδαίες εκπομπές της τηλεόρασης αν δεν σ΄ αρέσουν, σταμάτα να μπαίνεις σε άθλιες ιστοσελίδες. 

Αλλά πρόκειται περί κανονικού βομβαρδισμού. Και σ΄ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν πάντα θύματα. 

Διαβάστε ακόμη:

Με πολυτελή θαλαμηγό αλλά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ο εφοπλιστής Γιάννης Καραγιώργης

Ο Άδωνις Γεωργιάδης οφείλει να μας εξηγήσει