Ο Άδωνις Γεωργιάδης οφείλει να μας εξηγήσει

Υπάρχουν πληγές που κλείνουν και υπάρχουν πληγές που χαίνουν. Το ελληνικό δημόσιο ειδικεύεται στις δεύτερες. Κι αυτό με την πλήρη συμπαράσταση όλων των κυβερνήσεων.

Δυστυχώς ούτε η σημερινή αποτελεί εξαίρεση.

Οφείλει, πράγματι, ο υπουργός ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης να εξηγήσει με πολύ πιο σαφή λόγια και πολύ πιο λογικά επιχειρήματα πως είναι δυνατόν να συζητάμε σήμερα για την ολοκλήρωση μίας επένδυσης που ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια και δεν έχει γίνει.

Πως και γιατί να αναστηθούν τα κουφάρια!

Τα κουφάρια έγιναν, διότι έμπλεξαν σε έναν κορβανά η πάντα λαθεμένη ελληνική βιομηχανική πολιτική, η δήθεν περιφερειακή ανάπτυξη, το υπανάπτυκτο τραπεζικό σύστημα, η διαφθορά και η γραφειοκρατία.

Τίποτα δεν θα τα αναστήσει – όσο κι αν προσπαθεί, όσο κι αν είναι καλοπροαίρετος ο υπουργός.

Εξάλλου, άλλες ήταν οι ανάγκες το 1980 και το 1990 και άλλες σήμερα.

Θέλει κανείς να πιστέψει ότι είναι πράγματι δυνατόν (α) να υπάρχει η συνάφεια του μακρινούς χθες με τα σήμερα και (β) ο καλός επιχειρηματίας που δεν έφαγε τα χρήματα ή δεν έκανε υποχρεωτικά λάθος αλλά μία θεϊκή χείρα τον οδήγησε σε λάθος μονοπάτια, τώρα θα αδράξει την ευκαιρία να κάνει το…καλό και το συμφέρον.

Θέλει κανείς να πιστέψει ότι η ψηφιακή επανάσταση, η κλιματική αλλαγή, οι παγκόσμιες αλλαγές στις αλυσίδες εφοδιασμού και αξίας δεν έχουν καμία επιρροή στα προ τετρακονταετίας σχέδια;

Εξάλλου, εδώ προκύπτει ένα ακόμη ερώτημα: είναι αυτή η καλύτερη χρήση των πενιχρών πόρων του ελληνικού δημοσίου; Έγινε κάποια μελέτη κόστους -οφέλους; Αναζητήθηκε από τα αρχεία η αιτία της αποτυχίας; Ελέγχθηκε η παραβατικότητα του επιχειρηματία;

Το εκπληκτικό, δε, στην όλη ιστορία είναι ότι για μία ακόμη φορά η γραφειοκρατία έλαμψε. Είναι πράγματι απορίας άξιο ποιο λαμπρό μυαλό σκέφτηκε όλες αυτές τις ατελείωτες προϋποθέσεις που οφείλουν να εκπληρωθούν προκειμένου να γίνει η επανεκκίνηση της επένδυσης.

Προσωπικά λάτρεψα εκείνη για την υποβολή νέου επιχειρηματικού σχεδίου.

Ελπίζω να μην έχουν αποδημήσει πολλοί από τους ενδιαφερόμενους.

Χαίνουσα πληγή, όμως, και τα ναυπηγεία.

Αναρωτιέται κανείς τι πρέπει να συμβεί ακόμη για να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σωθούν και τα δύο – Σκαραμαγκάς και Ελευσίνα.

Πριν από πολλά χρόνια είχε πέσει στο τραπέζι ανεπίσημη πρόταση για την συγχώνευση των δύο. Η μεριά της Ελευσίνας την απέρριψε. Αυτό σφράγισε την τύχη της – όπως ο σκληρός συνδικαλισμός του Σκαραμαγκά το οδήγησε στην απόλυτη απαξίωση.

Αν δεν υπήρχε σήμερα η προοπτική του πολεμικού ναυτικού και τα δύο ναυπηγεία θα ήταν στα αζήτητα. Εξάλλου, πολύ κοντά σ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό βρίσκονται ήδη, αν κρίνει κανείς από τα αποτελέσματα των μέχρι σήμερα διαγωνισμών.

Αυτή η κυβέρνηση έχει δείξει μεγάλη αποφασιστικότητα σε πολλά μέτωπα. Καιρός είναι να την επιδείξει και στον τομέα αυτόν.

Εξάλλου, ακόμη κι αν τελικά διασωθεί το ένα ναυπηγείο, είναι σαφές ότι η εκκίνηση του οφείλει να γίνει από το μηδέν.

Από την πλευρά της η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει πως πουθενά στον κόσμο δεν στέκεται καμία πολεμική βιομηχανία χωρίς κρατική βοήθεια.

Αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία δεν έχουμε επιλογή παρά να αποδεχτούμε και να προσαρμοστούμε.

Ο κόσμος μεταλλάσσεται στους ρυθμούς του κορoνοϊού. Η ταχύτητα είναι μεγάλη – πιο μεγάλη από ποτέ. Οι επιπτώσεις βαθιές – πιο βαθιές από ποτέ. Η πορεία προς τα εμπρός δεν μπορεί να επιτευχθεί κουβαλώντας τόσα πολλά βαρίδια από το παρελθόν.

Ας τελειώνουμε λοιπόν, με το χάιδεμα των αυτιών, ας εγκαταλείψουμε την εθελοτυφλία, ας κοιτάξουμε μπροστά όπως επιτάσσει το σχέδιο για τους πόρους του Ταμείου Ανάπτυξης.

Τα κατάλοιπα της μεταπολίτευσης απλά μας καθηλώνουν σε άλλες εποχές, σε άλλα ήθη, σε άλλες πρακτικές.