Το Maison Gainsbourg στο Παρίσι διηγείται τις τολμηρές ιστορίες του Serge

Το Maison Gainsbourg δεν είναι απλώς ένα νέο μουσείο, βιβλιοθήκη/βιβλιοπωλείο και καφέ/πιάνο μπαρ, αλλά το σπίτι του ίδιου του Serge Gainsbourg στο Παρίσι.

Ο Serge Gainsbourg είναι τόσο αγαπητός στους Γάλλους, όσο το κρασί Βουργουνδίας και το Camembert. Για τους περισσότερους παραμένει ως σήμερα ένας θρύλος της ποπ, άκρως προκλητικός και απερίσκεπτα απολαυστικός. Για τη Charlotte Gainsbourg, ήταν ο μπαμπάς που μαγείρευε δείπνο στη Rue de Verneuil.

Ο Gainsbourg πέθανε το 1991 σε ηλικία 62 ετών, από καρδιακή προσβολή, μετά από μια ζωή γεμάτη πάρτι και τσιγάρα άφιλτρα Gitanes. Στη συνέχεια, η Charlotte θα τον επισκεπτόταν, όχι στο νεκροταφείο, αλλά σε αυτό το σπίτι στο 7ο διαμέρισμα: έγινε τόπος προσκυνήματος για εκείνη, όπως και για τους αμέτρητους θαυμαστές που κάλυψαν με τα χρόνια τον τοίχο της εισόδου με γκράφιτι.

Η Charlotte ήξερε ότι ήθελε να μοιραστεί το σπίτι και τις αναμνήσεις της με το κοινό του, μόλις ένιωθε έτοιμη να το κάνει. Σήμερα, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια, ανοίγει επιτέλους τις πόρτες του το Maison Gainsbourg, μαζί με αυτές ενός νέου μουσείου, βιβλιοθήκης/βιβλιοπωλείου και καφέ/πιάνο μπαρ (το Gainsbarre) ακριβώς απέναντι.

Ο Gainsbourg αγόρασε το σπίτι το 1969, δύο χρόνια πριν γεννηθεί η Charlotte. Έζησε εδώ με την Jane Birkin (η μητέρα της) και τη δεύτερη κόρη τους, Kate. Μετά την απομάκρυνση της Birkin, το 1980, η Charlotte επέστρεφε για επίσκεψη τα Σαββατοκύριακα, περνώντας χρόνο με τον πατέρα της, την μετέπειτα σύντροφό του, και τον γιο τους, Lucien.

Με έκταση 130 τ.μ., το σπίτι “αναπνέει¨” το μαύρο χρώμα, το λατρεύει: ένα μαύρο ύφασμα καλύπτει τους τοίχους και τις χαμηλές οροφές παντού – ο Gainsbourg έλεγε πάντα πως οι λευκοί τοίχοι προορίζονται για ψυχιατρεία. Όλα είναι ακόμα στη θέση τους, όπως ακριβώς ήταν όταν πέθανε ο τραγουδιστής.

Το Maison Gainsbourg στο Παρίσι διηγείται τις τολμηρές ιστορίες του Serge

Στο ισόγειο, το σαλόνι είναι γεμάτο με έπιπλα, φωτογραφίες, χρυσούς δίσκους, έργα τέχνης, το Steinway όπου συνέθετε. Υπάρχουν αποτσίγαρα σε τασάκια, ακόμα και μια εσοχή στο σημείο που καθόταν στον καναπέ του σαλονιού. Αυτό είναι το δωμάτιο όπου ο Gainsbourg φιλοξενούσε επισκέπτες, συχνά αστυνομικούς και οδηγούς ταξί, καλεσμένους για ένα τελευταίο βραδινό ποτό. Γοητευμένος από την αστυνομία, μάζευε τα διακριτικά τους, τα οποία είναι απλωμένα σε ένα τραπέζι.

Η κουζίνα περιέχει ακόμα τα ίδια συσκευασμένα τρόφιμα που άφησε πίσω χρόνια πριν, σε ένα διάφανο ψυγείο. Το παιδικό υπνοδωμάτιο ήταν πίσω από την κουζίνα. Η Charlotte θυμάται ότι άκουγε τις φωνές των γονιών της πριν βγουν σε νυχτερινά κλαμπ, γυρνώντας σπίτι την ώρα που εκείνη έπρεπε να φύγει για το σχολείο.

Στον επάνω όροφο βρίσκει κανείς την προσεκτικά επεξεργασμένη ντουλάπα του Gainsbourg – τζιν, πουκάμισα και σακάκια, γραβάτες και αρκετά ζευγάρια από τα λευκά Repetto που φορούσε πάντα χωρίς κάλτσες. Υπάρχει ένα μικρό δωμάτιο με κούκλες αντίκες, όπου η Charlotte συνήθιζε να παίζει (αν και ίδια ισχυρίζεται πως πάντα προτιμούσε να ξεφυλλίζει τους τόμους ιατρικής παθολογίας του πατέρα της κοντά στη δερμάτινη καρέκλα του στο γραφείο του). Στο τέλος ενός διαδρόμου κρεμασμένου με φωτογραφίες βρίσκεται η κύρια κρεβατοκάμαρα, με μια γούνινη μαύρη κουβέρτα σε ένα χαμηλό κρεβάτι, όπου πατέρας και κόρη συνήθιζαν να βλέπουν αγκαλιασμένοι αμερικανικές ταινίες.

Το Maison Gainsbourg στο Παρίσι διηγείται τις τολμηρές ιστορίες του Serge

Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, το μουσείο, η μπουτίκ και το καφέ-πιάνο μπαρ έχουν σχεδιαστεί από τον Jacques Garcia για να αντικατοπτρίζουν τους οπτικούς κώδικες του σπιτιού. Η μόνιμη έκθεση στήνεται ως διάδρομος, με ένα χαλί στο ίδιο σχέδιο από παπαρούνες και νούφαρα, όπως στο σπίτι. Σε έναν τοίχο, οκτώ βίντεο που αποτελούνται από αρχεία αφηγούνται τη ζωή του Gainsbourg με δικά του λόγια, ξεκινώντας από τη γέννησή του στο Παρίσι ως Lucien Ginsburg, από Ρώσους Εβραίους μετανάστες. Θυμάται ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου, ζήτησε από τη μητέρα του να ράψει το κίτρινο αστέρι του τακτοποιημένα. Μιλάει για τα πρώτα του χρόνια που έπαιζε σε πιάνο μπαρ, τη σχέση του με την Brigitte Bardot, τις απειλές θανάτου μετά την ηχογράφηση μιας reggae εκδοχής του La Marseillaise, για τη μουσική που έγραψε για την Catherine Deneuve και τη Vanessa Paradis.

Το Maison Gainsbourg στο Παρίσι διηγείται τις τολμηρές ιστορίες του Serge

Απέναντι από τα video installations υπάρχουν συνολικά περίπου 450 αντικείμενα από τη συλλογή – συμπεριλαμβανομένων φωτογραφιών, χειρόγραφων στίχων, ενός πρωτότυπου χειρογράφου της Marseillaise από τον Rouget de Lisle και του γλυπτού του Claude Lalanne ενός άνδρα με κεφάλι από λάχανο που ενέπνευσε ένα τραγούδι με αυτό το όνομα. Ένας χώρος στο υπόγειο θα φιλοξενήσει προσωρινές εκθέσεις, ξεκινώντας με μία για το «Je t’aime…moi non plus», το τραγούδι που ηχογράφησε ο Gainsbourg με την Birkin το 1968, λίγους μήνες μετά τη γνωριμία τους, και το οποίο σκανδάλισε τον πλανήτη (και εξασφάλισε τη φήμη τους για πάντα).

Οι τοίχοι και η οροφή του καφέ/μπαρ είναι επίσης ντυμένοι με μαύρο ύφασμα. Ο Anatole Maggiar, διευθυντής Περιεχομένου και Προγραμματισμού, δήλωσε: «Μας πήρε έξι μήνες για να βρούμε το σωστό ύφασμα, μια τσόχα από τα μπουφάν των αξιωματικών, που απορροφά το φως με έναν συγκεκριμένο τρόπο».

Τα σκαμπό είναι εμπνευσμένα από τον πάγκο του πιάνου του, ενώ οι λάμπες του Viabizzuno κοιτάζουν εκείνες του Gino Sarfati, αντικρυστά στις δύο πλευρές του κρεβατιού του. Ακόμη και η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε παντού εδώ είναι η Pica 72 – από τη γραφομηχανή του Gainsbourg. Όλα “αναπνέουν” εκείνον.

Φεύγοντας, οι επισκέπτες που θέλουν να επιστρέψουν σπίτι με τη δική τους ανάμνηση του Gainsbourg μπορούν να αγοράσουν ένα αντίγραφο του ναυτικού τζάκετ με ρίγες που η Birkin τον παρότρυνε να αγοράσει στην Portobello Road το 1973, που τώρα παράγεται σε περιορισμένη έκδοση από τον οίκο Saint Laurent. Εναλλακτικά, μπορούν να πάρουν ένα κουτί με μέντες με άρωμα βιολέτας Flavigny, όπως αυτά που κάθονται ανέγγιχτα δίπλα στο κρεβάτι του Gainsbourg για περισσότερα από 30 χρόνια.