Μισέλ Δημήτριος Δουκέρης ή Michel Dimtiri Doukeris: Ο Ελληνοβραζιλιάνος βασιλιάς της παγκόσμιας μπίρας

Εκεί, στη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, τη γη των αντιθέσεων, με τη μεγαλοπρέπεια της ζούγκλας του Αμαζονίου και τις εκπληκτικές, ειδυλλιακές ακτές έως τις φαβέλες, την ακραία φτώχεια, τη σκληράδα της επιβιώσης! Από την ορεινή αγροτική πόλη Λάζες της επαρχίας Σάντα Καταρίνα, με ξύλινα σπίτια, τις κεραμοσκεπές και τα άγρια βοσκοτόπια ως τα υπέρκομψα, πολυτελή, ντιζάιν γραφεία της μεγαλύτερης ζυθοποιίας στον κόσμο στο αριστοκρατικό Λέουβεν του Βελγίου, στην πρωτεύουσα του κόσμου τη Νέα Υόρκη, στο πολύχρωμο Σαο Πάολο, ή στην εξωτική μακρινή Σαγκάϊ η απόσταση δεν μετριέται σε χιλιόμετρα, αλλά σε στόχους. Στόχους, που φαίνονταν απίθανοι, απαγορευτικοί για πολλούς, μεγαλομανείς ή υπέρμετρα φιλόδοξοι, αλλά που ο Μισέλ Ντιμίτριος Δουκέρης, αθόρυβα, αποφασιστικά και με σταθερότητα ακριβείας, πέτυχε πέρα από το μέτρο, συστηματικά, στρατηγικά και με πειθαρχία

Ο Μισέλ Δουκέρης δεν κυκλοφορεί με σωματοφύλακες, δεν ποστάρει στα κοινωνικά δίκτυα πολυτελείς στιγμές επιδειξιμανίας σε κάλυψη εσωτερικών κενών ανασφάλειας, ούτε πίνει τα the diamonds are forever martini του, αξίας 18.000 δολαρίων ή τα winston cocktail του, των 12,500 δολαρίων σε σκηνοθετημένα rooftop πάρτι -ή και αν το κάνει δε το δείχνει, τέλος πάντων! Είναι ο άνθρωπος που δηλώνει σε συνεντεύξεις – με μία μόνο φράση – όλα όσα εκφράζει, τον χαρακτηρίζουν και τον κάνουν ευτυχή: «I’m a beer guy». «Είμαι τύπος της μπίρας».

Είναι ένας σαν όλους μας, που πίνει την παγωμένη μπίρα του, του ενάμιση ευρώ, όπως ο ψαράς στην ακτή, ο οικοδόμος που γυρνά σπίτι, η CEO στο ρετιρέ του με θέα, σε πλαστικό η παγωμένο ποτήρι, από το τενεκεδάκι ή το μπουκάλι, στη γιορτή, στο φαγητό, στη βόλτα, στο κλείσιμο μιας κοπιαστικής μέρας, στο μπαράκι, στο ξεφάντωμα ή στη σιωπή. Ένα μεγάλο ποτήρι, με θολωμένο το γυαλί από το πάγο, γεμάτο με την χρυσαφί μπύρα, σα φως στο τέλος της μέρας και με τον αφρό στη κορυφή του πλούσιο, κρεμώδη, όλο φυσαλίδες να ανυψώνονται διαρκώς, λεπτές και ζωηρές, που φτάνει στην ανακουφιστική, αφρισμένη, γλυκό – πικρή, δροσερή πρώτη γουλιά. Και αυτή, είναι στην υγεία του Μισέλ Ντιμίτριου Δουκέρη.

Ανάμεσα στον Καζαντζίδη και το Garota de Ipanema

Γεννημένος το 1973 στην πόλη Lages της νότιας Βραζιλίας, μεγάλωσε ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μία, ο πατέρας του, Έλληνας, που έφτασε στη Βραζιλία μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, κουβάλαγε περήφανα την εθνικότητά του, με μεταπολεμική πειθαρχία και βαθιά πίστη στην αξία της δουλειάς. Από την άλλη, μια μητέρα με γνήσια βραζιλιάνικη ζωντάνια, αγάπη για τις οικογενειακές συγκεντρώσεις και μια αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό, ώστε να μην το χορέψεις με εκτονωτική, εκφραστική σάμπα. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, με μουσική υπόκρουσε να μπλέκει ο Καζαντζίδης με το Garota de Ipanema, ή The Girl from Ipanema, ο μικρός Μισέλ – Δημήτρης έμαθε να ακούει, να παρατηρεί, να μη χρειάζεται να εξηγεί, αλλά να περιμένει και να καταλαβαίνει. Η πρώτη του, εφηβική αγάπη, φυσικά και δεν ήταν η μπίρα, αλλά η ακρίβεια!

Η ακρίβεια των αριθμών, των μαθηματικών και της χημείας. Ως μαθητής διέπρεπε σε όλα τα πρακτικά μαθήματα. Κανείς λοιπόν, δε ξαφνιάστηκε που σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο Federal University of Santa Catarina. Η εφραμοσμένη χημεία σε κάποιο εργαστήριο ή η ακαδημαϊκή καριέρα, όμως, δεν τον έθελγαν, ούτε του αρκούσαν. Έκανε μεταπτυχιακό στο Fundação Getulio Vargas, πήγε στο Wharton και στο Kellogg, όχι για τα διπλώματα, που φυσικά ο Έλληνας πατέρας κρέμασε, στις περίτεχνες βαριές κορνίζες, που διάλεξε η Βραζιλιάνα μητέρα στους τοίχους, αλλά για τη γνώση την ίδια και ίσως την απάντηση του τι τον ένοιαζε να κάνει στη ζωή του. Έτσι, στα 23 του, το 1996, έπιασε την πρώτη του δουλειά στην Ambev, την Companhia de Bebidas das Américas, το κολοσσό παραγωγής μπίρας και αναψυκτικών στη Λατινική Αμερική και… δεν ξαναβγήκε ποτέ.

Stella Artois, Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας και Δουκέρης: το πιο αναπάντεχο success story της δεκαετίας του 2010!

Τον πρώτο καιρό, ήταν αυτός που «έλιωνε» τα Excel. Τα data ήταν ο κόσμος του. Ξυπνούσε νύχτα και έφτανε πριν τους άλλους, ενώ έφευγε τελευταίος, όχι γιατί ήταν workaholic αλλά γιατί ήθελε να έχει εικόνα από όλο το σύστημα πριν πάρει θέση. Στα πρώτα του χρόνια, θυμούνται έναν νέο που μιλούσε λίγο και παρέδιδε έτοιμο business plan πριν καν του το ζητήσουν. Μιλούσε λίγο, δεν υποσχόταν πολλά, δεν έλεγε μεγάλα λόγια, αλλά ετοίμαζε «κανονικά» τα νούμερα και έβλεπε από πίσω τους και την ιστορία που λένε. Η μεγάλη στροφή έρχεται όταν καλείται να μετακομίσει στην Ασία, ως επικεφαλής της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού για την AB InBev. Η Κίνα δεν ήταν έτοιμη να αγαπήσει την Budweiser, αλλά και η Budweiser δεν ήταν έτοιμη να αγαπήσει την Κίνα. Κι όμως, ο Δουκέρης όχι απλώς έκλεισε την απόσταση, την έκανε και στρατηγική.

Ενσωμάτωσε τις αξίες της τοπικής κουλτούρας στα brand plans, έστησε πλάνα δεκαετίας πάνω στα κινεζικά πενταετή κρατικά σχέδια και κατάφερε μέσα σε επτά χρόνια να εκτοξεύσει την παρουσία της μάρκας εκεί που φαινόταν αδιανόητο. Μάλιστα οι Financial Times σε ένα μεγάλο αφιέρωμα, που ανέλυε την στρατηγική και την άνοδο του Έλληνα μάνατζερ, πια, στέκονται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι διετέλεσε επικεφαλής της κινεζικής αγοράς για την AB InBEV, της Bundweiser, Bud Light και Stella Artois. Η εμβληματική εφημερίδα, τόνιζε πως ο Δουκέρης κατάφερε να διπλασιάσει τις πωλήσεις στις Κίνα μέσα σε μόλις μία τριετία, από το 2010-2012. «Λίγοι δυτικοί καπιταλιστές» σημείωνε ο οικονομικός αναλυτής «παραδέχονται ότι εμπνέονται από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (ΚΚΚ), αλλά όταν ο Μισέλ Δουκέρης μετακόμισε στη Σαγκάη το 2009 για να διευθύνει τον κινεζικό βραχίονα της AΒ InBev, γρήγορα ένιωσε γοητευμένος από τα πενταετή πλάνα του Πεκίνου» σημειώνει η κορυφαία οικονομική εφημερίδα. Και κάπως έτσι, με ένα business plan που ακολουθούσε τις καμπύλες της αγοράς αλλά και τη γραμμή του κόμματος, ο Δουκέρης κατάφερε το απίθανο να κάνει την Budweiser να μιλάει τη γλώσσα του Πεκίνου, με κινεζική ευγένεια, ελληνική αποτελεσματικότητα και βραζιλιάνικη ενέργεια.

Από την πτώση στον αφρό: Ο αμερικανικός θρίαμβος του Michel Doukeris

Από την Κίνα, στην καρδιά της Αμερικής! Το 2016, ο Μισέλ Δημήτριος αναλαμβάνει το τιμόνι των πωλήσεων στην πιο απαιτητική αγορά για τη μπίρα, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Εκεί, η Bud Light ήταν σε ελεύθερη πτώση και τα hard seltzers κυριαρχούσαν ασυγκράτητα. Δεν έχασε την ψυχραιμία του, αλλά ούτε και το στόχο του. «Τι σημαίνει σήμερα να πίνεις μια μπίρα;» ήταν ο προβληματισμός του για το μέλλον. This Bud’s for you, Raise One to Right Now, Brewed the Hard Way έλεγαν τα σλόγκαν – σουξέ για τις μπίρες του και εκείνος επικεντρώθηκε σε ένα προϊόν που σήμαινε μοίρασμα, ταυτότητα, προσωπικό στίγμα, το χαρακτηρισμό της στιγμής, το παραδοσιακό, το αυθεντικό, το απλό, το μη απολογητικό και καθόλου εξεζητημένο. Φρόντισε όμως, να δημιουργήσει την premium premium τάση, εκεί που το 2016 δεν υπήρχε.

Ενίσχυσε το χαρτοφυλάκιο με επιλογές όπως τα hard seltzers, αλλά και craft αλκοολούχα, προσθέτοντας βάθος στην πρόταση της εταιρείας . Κι εκεί που άλλοι επέλεγαν τη φλυαρία, ο ίδιος έχτιζε γέφυρες: stakeholders, branding, και προπάντων αφήγημα για την κατανάλωση. Οι πρώτες επιτυχίας ήρθαν γρήγορα. Το Bud Light Seltzer μπήκε στο top 3 της κατηγορίας του με μερίδιο 9.6% στην αγορά των ΗΠΑ, παρά την ριζική πρωτοκαθεδρία της White Claw, κάτι που έδειχνε πως η εταιρεία πήγαινε προς τη σωστή κατεύθυνση. Στα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι την ανάληψη της θέσης του παγκόσμιου CEO το 2021, δοκιμάστηκε σε μια σειρά κρίσεων της εικόνας της μπίρας στις ΗΠΑ. Ωστόσο, σε κάθε τυφώνα, ο Δουκέρης επέμενε στο premium με ρίζες, όχι hype χωρίς υπόβαθρο, ανθρώπινη κουλτούρα χωρίς τυμπανοκρουσίες, μπίρα ως σύνδεση, όχι σαν προϊόν. Η απάντηση στο τι σημαίνει σήμερα να πίνεις μια μπίρα, λοιπόν, πιο απλή και ανθρώπινη απ’ όσο φαινόταν τον οδήγησε στην κορυφή!

Η Πατρίτσια, τα παιδιά του, ο καφές που φτιάχνει μόνος του, η γυμναστική χωρίς traner και 500 μπίρες για 150 χώρες

Όσοι τον έχουν γνωρίσει από κοντά, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στη Βραζιλία, λένε ότι ο Μισέλ Δουκέρης, δεν έχει καθόλου απρόσιτος ή βλοσυρός, όπως συνήθως είναι οι CEOs σε τέτοιο επίπεδο. Η απλότητα της συμπεριφοράς του, έχει εκείνη την ηρεμία, την ψυχραιμία ή την αίσθηση ισχύος, που δεν χρειάζεται να επιδειχθεί. Η προσωπική του ζωή, όπως και καθετί στην προσωπικότητα του, δεν είναι για επίδειξη και κραυγαλέες εμφανίσεις, αλλά δε τη κρύβει κιόλας. Είναι, εδώ και δύο δεκαετίες παντρεμένος με την Πατρίτσια, την οποία γνωρίζει απ τα φοιτητικά του χρόνια στη Βραζιλία και που τον συνοδεύει πάντα στις μετακινήσεις μεταξύ χωρών, χωρίς να έχει αυτό κόστος στα δύο τους παιδιά, τη Βαλεντίνα και τον Βισέντε. Η πρώτη είναι έφηβη με αγάπη για τα μαθηματικά και τα βιβλία, ενώ ο γιός λατρεύει το αμερικάνικο ποδόσφαιρο.

Στις μετακινήσεις του, ο Μισέλ Δουκέρης, μεταξύ Νέας Υόρκης, Βρυξελλών και Λατινικής Αμερικής, φροντίζει πάντα να αφιερώνει τα Σαββατοκύριακα στην οικογένεια τους, κλείνοντας τα κινητά τηλέφωνα και αποκλείοντας τις εταιρικές συζητήσεις. Απολαμβάνει, δε πάντα, τη παρέα με τους παιδικούς φίλους και τους παλιούς συμφοιτητές του, συνήθως γύρω από τραπέζια με καλό φαγητό, κουβέντα και – τι άλλο; –μπίρα! Η καθημερινότητά του ως CEO μιας εταιρείας με 500 brands σε 150 χώρες είναι να ξυπνά στις 6.30 το πρωί, να γυμνάζεται χωρίς trainer, να ετοιμάζει ο ίδιος τον καφέ του και ξεκινάει τη μέρα του, πολύ νωρίς με ραντεβού. Ο Μισέλ Δημήτριος έχει πει σε συνεντεύξεις του πως πιστεύει ότι οι άνθρωποι του marketing πρέπει να είναι και κοινωνιολόγοι και αφηγητές και ψυχαναλυτές. Για τον εαυτό του, δε, λέει πως οφείλει να είναι και ζυθοποιός. Είναι παρών σε εσωτερικά focus groups, ζητά feedback απ’ τους ίδιους τους πωλητές στα σημεία πώλησης, και δεν θεωρεί πως τα καθήκοντα και η δουλειά του είναι ξεχωριστά από την ίδια την μπίρα, την παραγωγή, την εξέλιξη και την προώθηση της.

Μια ελληνικότητα αξιών και όχι έθνικ μερακλώματος

Ο Μισέλ Δημήτριος Δουκέρης δεν έχει σχέση με την ελληνικότητα του γραφική, τύπου ελληνικές σημαίες, τσολιαδάκια και καλοκαίρια φωνογραφημένα σε resorts και μεγάλα σκάφη, όπου κάπου στο πλάνο, επαγγελματίες σπάνε μερακλωμένα πιάτα. Όταν αναφέρεται δημόσια, σε συνεντεύξεις και εμφανίσεις του στην ελληνική πλευρά της οικογένειάς του, μιλά για τις αξίες της και όχι για σύμβολα, ή έθνικ κοινοτοπίες. Για εκείνον, το ελληνικό στοιχείο είναι η υπομονή, η επιμονή, η εργατικότητα, η ευρηματικότητα, το να βρίσκεις πάντα λύσεις και να δίνεις σημασία στη λεπτομέρεια, χωρίς να φωνάζεις. Είναι η εμπιστοσύνη στη διαδικασία, χωρίς την αλαζονεία του τελικού αποτελέσματος.

Αυτά έμαθε απ’ τον πατέρα του και έτσι, λοιπόν, εκτιμά την ελληνικότητά του. Όταν, οι δημοσιογράφοι τον ρωτούν, ρωτούν αν σκέφτεται να επισκεφθεί το ελληνικό χωριό του πατέρα του, λέει μόνο: «Επιστρέφω κάθε φορά, που κλείνω τα μάτια και αναρωτιέμαι τι κάνω και πού πάω. Εκεί αρχίζει η διαδρομή και εκεί τελειώνει». Φειδωλός πάντα στις πληροφορίες που δεν αφορούν στην εταιρική του δραστηριότητα, αποφεύγει να κατονομάσει το οικογενειακό χωριό, αν το έχει επισκεφθεί και να μοιραστεί συγκινησιακά φορτισμένες λεπτομέρειες με τους δημοσιογράφους.

Η μπύρα ως πολιτιστικό και κοινωνικό αγαθό

Και αν δε μιλά για προσωπικά του θέμα, ο Δουκέρης, δεν φείδεται λόγων για την μπίρα του, που για αυτόν, όπως τονίζει, δεν είναι απλώς προϊόν, αλλά πολιτισμός. Είναι κοινωνική πράξη, όπως λέει, αφορμή για επαφή και ανθρώπινη συνύπαρξη. Η στρατηγική του, λοιπόν, είναι να επαναφέρει την μπίρα όχι ως market share αλλά ως σύμβολο, που φέρνει κοντά τους ανθρώπους σε στιγμές χαράς και επικοινωνίας. Για αυτό, όπως διατρανώνει, δεν κυνηγά μόνο τους δείκτες ανάπτυξης και τα νούμερα των πωλήσεων, αλλά τις ιστορίες. Κάθε ζυθοποιείο απ αυτά, που συνεχώς επισκέπτεται ο ίδιος, βρίσκει πως έχει να πει μια ιστορία για την κοινότητα, για το νερό, για τον τρόπο που η μπίρα δένει με το τοπικό φαγητό, την ανθρώπινη ανάγκη. Τις ακούει, τις καταγράφει και δεν τις ξεχνάει. Από το Μπουρούντι μέχρι το Ρίο ντε Τζανέιρο, από την Πράγα μέχρι την Κίνα, ο Δουκέρης βλέπει την μπίρα σαν κοινό παρονομαστή πολιτισμού και όχι σαν κωδικό. Και αυτό είναι που τον ξεχώρισε τελικά και τον ανέδειξε στον αφρό, σαν αυτό της μπύρας του.

Όταν το καλοκαίρι του 2021 ανέλαβε τον ρόλο του CEO στον μεγαλύτερο όμιλο μπύρας στον πλανήτη, το momentum δεν ήταν απλώς φορτισμένο, αλλά ιδιαίτερα κρίσιμο. Η AB InBev κουβαλούσε την κληρονομιά του Κάρλος Μπρίτο, ενός CEO που είχε μεταμορφώσει την εταιρεία σε παγκόσμιο μεγαθήριο μέσω αλλεπάλληλων εξαγορών. Μόνο που τα μεγαθήρια σπαταλούν δυνάμεις και ο κόσμος όλος, μαζί κι αυτός της μπίρας, είχε αρχίσει να αλλάζει. Η εποχή των απεριόριστων, αλλεπάλληλων mergers and acquisition, συγχωνεύσεων και εξαγορών έδειχνε να έχει φτάσει στο φυσικό της όριο. Οι αγορές ήταν κουρασμένες, οι καταναλωτές άρχισαν να ψάχνουν κάτι άλλο και η νέα γενιά που έμπαινε στα πράγματα νοιάζοντας όχι απλώς για ένα ποτό, αλλά για ταυτότητα, για αφήγημα και ηθική στα προϊόντα. Σ αυτό το οριακό σημείο, λοιπόν, ανέλαβε ο Δουκέρης, όχι με ανατροπές, αλλά με μια εσωτερική επανεκκίνηση.

Η Bud Light στη αμερικανική συγκρουσιακή δίνη του political correctness και πώς ο Δουκέρης γύρισε το ποτήρι

Από τις πρώτες του δηλώσεις ως CEO έκανε σαφές ότι η νέα εποχή θα χτιστεί πάνω στην οργανική ανάπτυξη, όχι στα μεγέθη, αλλά στις σχέσεις και στους ανθρώπους. Στη θέση του επιθετικού growth, έβαλε τη λέξη consistency. Αντί για “we buy more”, μίλησε για “we build better”. Επένδυσε σε premium προϊόντα και non-alcoholic εναλλακτικές, στη χρήση τεχνολογίας για βιώσιμες πρακτικές στην παραγωγή, στην αναδιοργάνωση των εμπορικών brands με λιγότερο market speak και περισσότερο αυθεντικό τόνο. Επένδυσε στο blockchain, όχι επειδή ήταν μόδα, αλλά γιατί ήθελε κάθε μπίρα να κουβαλά μια ιστορία, καθαρή, διαφανή, υπεύθυνη. Όπως ακριβώς την απαιτούν οι millennials και – ακόμα πιο έντονα – η Generation Z. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήρθε ακριβώς ένα χρόνο μετά την ανάληψη της θέσης του.

Η αγορά της Αμερικής, κάποτε πατρίδα της Bud Light, άρχισε να βράζει με αντιδράσεις, ακτιβισμούς που πυροδότησαν εχθρικές συζητήσεις, ψηφιακό bullying, ένα καταναλωτικό κοινό διχασμένο. Όλα ξεκίνησαν όταν η μάρκα συνεργάστηκε το 2023 με την transgender influencer Ντίλαν Μαλβέινι, έχοντας κάποιες ειδικές συσκευασίες με τη φωτογραφία της. Όταν οι μπίρες έφτασαν τα αμερικανικά μπαρ και στους καταναλωτές προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις, που οδήγησαν σε μαζικό μποϊκοτάζ. Μέσα σε μέρες, η Bud Light βρέθηκε σε ιστορική πτώση πωλήσεων, ενώ ψηφιακός θυμός και επιθέσεις μετέτρεψαν ένα προϊόν καθημερινό σε πολιτικό σύμβολο. Η AB InBev βρέθηκε στην κόψη του ξυραφιού. Και ο Δουκέρης, στη δική του. Ο Δουκέρης, άφησε τον θόρυβο να κοπάσει και επανάφερε το νόημα της μπίρας, όχι στα hashtags, αλλά στα χέρια των ανθρώπων που την πίνουν. Ανασχεδίασε τις καμπάνιες, όχι με «political correctness», πια, ανασυγκρότησε την επικοινωνία, δίνοντας χώρο στο storytelling και όχι στις διαφημιστικές καμπάνιες. Μίλησε για γεύση, για κοινότητα, για επαφή. Και ξανακέρδισε κοινό!

… just a beer guy!

Ο Δουκέρης δεν μιλάει για το μέλλον με μεγάλα λόγια. Δεν περιγράφει επαναστάσεις και δεν κάνει προβλέψεις. Λέει μόνο ότι «θέλουμε ο κόσμος να πίνει μπίρα που σέβεται τον κόσμο» και ότι «χτίζουμε πάνω στην παράδοση, με τεχνολογία που δεν φαίνεται, αλλά λειτουργεί». Λέει ακόμα, πως «η μπίρα θα είναι, πάντα, κάτι παραπάνω από ποτό! Θα είναι σύνδεση». Είναι τόσο ισχυρή, που δεν χρειάζεται να το φωνάζει. Όπως ο ίδιος. Γιατί ο Μισέλ Δημήτριος, δεν είναι θα μπει στο πάνθεον των PR icons. Δεν τον νοιάζει. Δεν χτίζει την εικόνα του με προσκλήσεις σε φόρουμ, δεν στήνει πυραμίδες branding γύρω από το όνομά του. Χτίζει εμπιστοσύνη. Ξεκίνησε από μια επαρχιακή βραζιλιάνικη πόλη, μεγάλωσε με έναν πατέρα που του έμαθε την πειθαρχία και μια μητέρα που του έμαθε να είναι ανοιχτός στους ανθρώπους. Σπούδασε κάτι που δεν εντυπωσιάζει, σε όχι διάσημα πανεπιστήμια, δούλεψε σε ρόλους που δεν φαίνονται, ανέβηκε χωρίς να σπρώξει, καθιερώθηκε χωρίς να διαφημιστεί. Σήμερα, κρατά στα χέρια του την παγκόσμια ζυθοποιία και όταν του λένε «είσαι CEO του πιο παγκόσμιου ποτού στον κόσμο», απάντα πως είναι «just a beer guy», που αγαπάει την ίδια την μπύρα και τους ανθρώπους της. Ε, λοιπόν, για άλλη μια φορά, στην υγεία του…

Διαβάστε επίσης:

Η Άβαξ εγκαινίασε το νέο showroom της MillerKnoll στον Άλιμο

Μυτιληναίος: Η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια σιωπηλή κρίση – Πρόταση για περιορισμούς στις εξαγωγές σκραπ αλουμινίου

Όμιλος Φουρλή: Πάει για 600 εκατ. ευρώ τζίρο – Διατηρεί τον στόχο 750 εκατ. ευρώ το 2027 παρά την καθυστέρηση στο Ελληνικό