O πόλεμος των σκουπιδιών. Oι νέοι και οι παλαιοί παίκτες

Τα σκουπίδια είναι χρυσός έλεγε ένα παλιό δημοσιογραφικό κλισέ, αλλά σε μια συγκυρία σπανιότητας των πόρων που έχει ως ουσιαστικό και αναγκαίο αίτημα την ανάπτυξη της οικονομίας, η διαχείριση των απορριμμάτων μπαίνει και πάλι επιβλητικά στις προτεραιότητες της ατζέντας της κυβέρνησης.  Και μιας και ο λόγος για κυβέρνηση, θα πρέπει να σημειώσουμε πως όσο και και αν οι αρμόδιοι υπουργοί -φορώντας ακόμη το αμπέχονο του ακτιβιστή της Κερατέας- κάνουν λόγο για “τέλος των ΣΔΙΤ” και για την ανάγκη δημιουργίας μικρών και τοπικών έργων, είναι κοινή παραδοχή, πως κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικά υλοποιήσιμο, για δύο λόγους: Ένας λόγος είναι πως δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι δημόσιοι πόροι, προκειμένου να γίνουν οι αναγκαίες επενδύσεις, ιδιαίτερα στις περιοχές που λεγόμενα “κύτταρα” των ΧΥΤΑ έχουν φτάσει στα όριά τους και δε θα μπορούν να υποδέχονται για πολύ καιρό ακόμη τους σημαντικούς όγκους των αστικών απορριμμάτων.

Ο άλλος λόγος είναι πως, ιδιαίτερα στη “μεγάλη χωματερή” της Αττικής, τα τοπικά σχέδια μοιάζουν προς το παρόν εκτός πραγματικότητας, καθώς είναι εξόχως δύσκολος ο συντονισμός της τοπικής αυτοδιοίκησης, της κοινωνίας των πολιτών και του κεντρικού κράτους.

Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές πως ο χάρτης της διαχείρισης των απορριμμάτων αποτελεί τη πρώτη-πρόκληση της κυβέρνησης (πριν ακόμη και από το φιλόδοξο νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ) για την λεγόμενη “αναδιανομή της πίτας” και την “οικοδόμηση νέων τζακιών”.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει στο mononews ο βασικός επιχειρηματικός παίκτης που έχει τις “συστατικές” του Μεγάρου Μαξίμου είναι ο Χρήστος Καλογρίτσας. Υπάρχει όμως ένα σαφές πρόβλημα.

Η εταιρεία του κ. Καλογρίτσα δεν διαθέτει την αναγκαία τεχνογνωσία και την κατάλληλη εμπειρία ώστε να έχει τον πρώτο λόγο στα νέα έργα αλλά και, κυρίως, για να κατέβει μόνη της στους διαγωνισμούς. Χρειάζεται, αυτό που τεχνικά ονομάζουμε “δάνεια εμπειρία”.

Τότε υπογραμμίζαμε πως με τις ευλογίες του Μαξίμου, η λύση θα δοθεί μέσα από τη σύμπραξη και την στρατηγική συνεργασία της εταιρείας του κ. Καλογρίτσα με τον γαλλικό κολοσσό Suez.

Έχει λοιπόν μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε ποιες θα είναι οι αντιδράσεις των υπολοίπων παραδοσιακών εργολάβων που προς το παρόν μοιράζονται σχεδόν ισομερώς και αναλογικά τα έργα διαχείρισης των απορριμμάτων σε όλη τη χώρα. Σε εκκρεμότητα βρίσκονται τα έργα στην περιφέρεια Αν. Μακεδονίας-Θράκης , Κεντρικής Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Στερεάς Ελλάδας, Βορείου και Νοτίου Αιγαίου, Αττικής (4 έργα), Κρήτης κλπ.

Υπενθυμίζεται ότι 2 έργα έχουν πάρει η κοινοπραξία Archirodon- (με Διευθύνοντα Σύμβουλο τον κ. Νίκο Θεοδωρίδη που έχει αναλάβει και το project του Ελληνικού)  -Intrakat (Κόκκαλης)-Envitec (Δρακόπουλος), και από ένα έργο η Ηλέκτωρ του Λεωνίδα Μπόμπολα, η Τέρνα του κ. Γιώργου Περιστέρη και η Αβαξ/Μεσόγειος του κ. Μιτζάλη.

Όλες οι  παραπάνω εταιρείες έχουν στο παρελθόν συνυπάρξει σε πολλά μεγάλα έργα ανά την ελληνική επικράτεια, αλλά αυτό που δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστό -λόγω κυρίως της μη υλοποίησης του έργου- είναι πως ο πολυεθνικός κολοσσός Archirodon δραστηριοποιήθηκε για πρώτη φορά (ύστερα από δεκαετίες αποχής), ως κύριος ανάδοχος, το 2006, μέσω της υποθαλάσσιας αρτηρίας Θεσσαλονίκης.

Το έργο, ύψους 475 εκατ. ευρώ, ανατέθηκε τότε στην κοινοπραξία Θερμαϊκή Οδός (συμμετείχαν η Ελλάκτωρ με 50% και η Archirodon με το υπόλοιπο 50%), αλλά η κατασκευή του ματαιώθηκε. Πριν από την υποθαλάσσια, το διάστημα 1972-1985, η κατασκευαστική είχε αναλάβει την κατασκευή του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, του Ολυμπιακού Σταδίου και ορισμένα υδροηλεκτρικά έργα.