Βόλτα στο φρέσκο χιόνι (video)!

Περπατήσαμε από το καταφύγιο του Μαινάλου μέχρι την κορυφή της Οστρακίνας (1981m.) αφήνοντας τα χνάρια μας στο φρέσκο χιόνι.

Έχω ξανανέβει στην κορυφή του Μαινάλου, είναι παράδοση να βλέπουμε από εκεί την πανσέληνο του Αυγούστου. Ξέρετε βλέπεις το φεγγάρι να αναδύεται από τον Αργολικό κόλπο, ενώ ο ήλιος δύει στον Πατραϊκό, χωρίς να κουνάς το κεφάλι σου. Όμως δεν έχω ανέβει, για την ακρίβεια δεν είχα τολμήσει ποτέ ούτε να σκεφτώ ν’ ανέβω στη χιονισμένη κορυφή. Ο λόγος απλός: Δεν έχω την κατάλληλη εκπαίδευση και υπό φυσιολογικές συνθήκες το χειμώνα, το χιόνι είναι πολύ, υπάρχει κίνδυνος χιονοστιβάδας, χρειάζεται κατάλληλος εξοπλισμός, γνώση και εμπειρία για να κατέβεις σε παγωμένη κορυφή. Γνωρίζοντάς τα όλα αυτά ούτε για αστείο δεν θα επιχειρούσα ν’ ανέβω τέτοια εποχή στην κορυφή του Μαινάλου.

Η θέα από την κορυφή του Μαινάλου

Φέτος όμως δεν ζούμε έναν τυπικό χειμώνα, τα οροπέδια του Μαινάλου είναι καταπράσινα, Γενάρη μήνα καθώς οι καιρικές συνθήκες είναι ασυνήθιστα ήπιες. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην κλιματική αλλαγή, όμως όσο θυμάμαι τον τόπο, είναι πρωτόγνωρο. Μέχρι την Παρασκευή (20/1) δεν είχε χιόνι, ούτε πάγο. Χιόνισε λίγο την Παρασκευή και το Σάββατο, οπότε την Κυριακή το πρωί με τις καιρικές συνθήκες να είναι εξαιρετικές, το χιόνι ήταν λίγο (10 – 15 cm) και φρέσκο. Δεν είχε παγώσει πουθενά.

Ξεκινήσαμε από το Λεβίδι και μετά από 10km οδήγηση σταθμεύσαμε στο καταφύγιο του Ορειβατικού Συλλόγου. Από εκεί ξεκινούν διάφορα μονοπάτια με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η απόσταση ως την κορυφή είναι περί των 2.5km αν ακολουθήσεις πιστά το σηματοδοτημένο μονοπάτι και η υψομετρική διαφορά περίπου 380m ανεβαίνεις από τα 1600m στα 1981m. Φορούσαμε κατάλληλα παπούτσια (αδιάβροχα με αντιολισθητικές σόλες) είχα μαζί μου αλλά δεν χρειάζονταν πρόσθετα καλύμματα πρόσφυσης με καρφιά και ορειβατικό μπαστούνι. Αυτό ήταν χρήσιμο στην κατάβαση.

Στην κορυφή του Μαινάλου

Μας πήρε 70 λεπτά να ανεβούμε ως την κορυφή. Ήταν πιο εύκολο απ’ ότι το καλοκαίρι γιατί το φρέσκο χιόνι είχε καλύψει όλες τις κακοτοπιές. Λες και κάποιος έστρωσε ένα λευκό παχύ χαλί ισιώνοντας τα πάντα. Πολύ σύντομα ήταν ξεκάθαρο πως δεν χρειάζονταν να ακολουθήσουμε πιστά το μονοπάτι. Μπορούσαμε να κινηθούμε προς τα πάνω χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς από το κακοτράχαλο έδαφος καθώς το μαλακό φρέσκο χιόνι είχε καλύψει τα πάντα.

Φτάνοντας στην κορυφή συναντήσαμε μια ομάδα ορειβατών με όλο τον προβλεπόμενο εξοπλισμό που τους επέτρεπε να είναι ασφαλείς ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών. Η ορειβασία σε τέτοιο ύψος, τέτοια εποχή είναι μια δύσκολη άσκηση που απαιτεί εκπαίδευση και εξοπλισμό. Εμείς δεν τα είχαμε και απλά εκμεταλλευτήκαμε την τρύπα στον καιρό. Έχουμε όμως τη γνώση γι’ αυτό επαναλαμβάνω ότι ήταν μοναδικές συνθήκες αλλιώς δεν θα μπορούσαμε επουδενί να το πραγματοποιήσουμε τέτοια εποχή. Σε αντίθεση με τους ορειβάτες που συναντήσαμε.

Κατεβαίνοντας παρότι το χιόνι ήταν φρέσκο, γλιστρούσε και ήταν απολύτως απαραίτητο το ορειβατικό μπαστούνι για να στηρίζεσαι. Ακόμη καλύτερα να έχεις δυο. Επιστρέφοντας στο καταφύγιο αισθανόμουν ότι είχα ανοίξει μια πόρτα και είχα μπει στον παράδεισο για λίγες ώρες. Ελπίζω το βίντεο και οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν το κείμενο να μεταφέρουν στο ελάχιστο αυτή την αίσθηση. Εμένα πάντως με βοηθούν να ξεχάσω πως απόψε είμαι στο γραφείο, στην Αθήνα και πληκτρολογώ αυτές τις γραμμές.