Μια απόσταση 2.2km χωρίζει την Κοκκινόγεια από το φάρο του Ταινάρου, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Στη Λακωνική Μάνη έχει τρεις βασικές τοποθεσίες με αρκετά πεζοπορικά μονοπάτια: Μέζαπο, Γερολιμένα, Ταίναρο. Αν διάλεγα ένα μόνο να περπατήσω αυτό σίγουρα θα ήταν από την Κοκκινόγεια ως το φάρο. Το κάνουν αρκετοί άνθρωποι, φέτος παραδόξως δεν είχε καθόλου κόσμο η περιοχή οπότε ήμασταν σχετικά μόνοι. Επιλέξαμε την ώρα του ηλιοβασιλέματος και είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και τον ήλιο να δύει στη θάλασσα σ’ ένα σημείο άγριας φυσικής ομορφιάς.
Στο Ταίναρο φτάνεις εύκολα οδηγώντας από το Γερολιμένα, η απόσταση είναι μόλις 16km. Οι δρόμοι είναι στενοί και χρειάζεται προσοχή, καθώς η συντήρησή τους είναι πλημμελείς. Στην Κοκκινόγεια λειτουργεί μια ταβέρνα (οικογενειακή Μανιάτικη επιχείρηση) σε απόσταση 500m από την παραλία. Ο διπλός μικρός κόλπος που βρίσκεται μπροστά από το σημείο που τελειώνει ο δρόμος έχει τα πιο διαυγή νερά που έχω δει ποτέ, στην Ελλάδα.
Από τον δεξιά κόλπο ξεκινά και ο δρόμος για το φανάρι. Στο δεξί σου χέρι μπορείς να δεις ένα πανέμορφο ρωμαϊκό ψηφιδωτό μωσαϊκό παρατημένο στην τύχη του. Μια συκιά προσπαθεί να προστατέψει από τη φθορά των στοιχείων της φύσης το «αστέρι της Άριας».
Καθώς ο τόπος απαγκιάζει από τους ισχυρούς ανέμους, οι ναυτικοί από τα παλιά τα χρόνια κατέφευγαν εκεί για να προστατευτούν από τον καιρό. Υπήρχε μάλιστα εκεί και σταθμός πόσιμου νερού. Το ακρωτήριο Matapan έμεινε όμως περισσότερο στην ιστορία ως ορμητήριο διαβόητων για την αγριότητά τους πειρατών.
Ο θρύλος θέλει τους Μανιάτες να κρατούν απ’ αυτούς τους πειρατές και να στήνουν τα κάστρα τους από τα λάφυρα. Πόσο ταιριαστό όλο αυτό με την πύλη του Άδη την Μεταπέα Άκρη που αποτελούσε την είσοδο για τον κόσμο των νεκρών.
Όπως περπατάς αριστερά σου βρίσκεται σπήλαιο απ’ όπου περνούσαν οι ψυχές. Το ναό του Ποσειδώνα τον χρησιμοποιούσαν και ως νεκρομαντείο μετέπειτα.
Ο φάρος που βρίσκεται στο Ταίναρο θεωρείται ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς σε όλη την Ελλάδα. Είναι οικοδόμημα Γάλλων μηχανικών, φτιαγμένο με πέτρα πάνω σε πλάτωμα στους φυσικούς βράχους του ακρωτηρίου, με ύψος 16 μέτρων.
Ξεκίνησε να λειτουργεί το 1887 και ανακαινίστηκε το 1930. Το 1984 τοποθετήθηκε εκεί αυτόματο φανάρι οπότε δεν χρειάζονταν πλέον φαροφύλακες.
Το κτίσμα αναπαλαιώθηκε το 2008 και έκτοτε φυλάσσεται από προσωπικό του Πολεμικού Ναυτικού. Στις 20/8 η πρόσβαση στο κοινό είναι ελεύθερη, λόγω της Παγκόσμιας Ημέρας Φάρων αξίζει να πάτε. Προσοχή μόνο γιατί η ανατολική πλευρά έχει πέσει, χρειάζονται εργασίες υποστήριξης.
Φεύγοντας από το Ταίναρο, προτείνουμε ανεπιφύλακτα μια επίσκεψη στο γραφικό Πόρτο Κάγιο. Ένα μικρό ψαροχώρι που κοιτά ανατολικά, μέσα σ’ έναν κλειστό κόλπο, απάνεμο. Έχει ένα ωραίο περπάτημα μέχρι το ξωκλήσι του Αγ. Νικολάου αλλά και μια μοναδική ησυχία. Πραγματικά νιώθεις πως είσαι στο τέλος του πουθενά.
Ανακαλύψτε το αφιέρωμα Ωδή στη Μάνη!