Τι είναι μαθές η Ελλάδα: Μια πέτρα, δυο ελιές, ένας σταυρός μια φραγκοσυκιά και τα καταπράσινα νερά της Μάνης.
Δεν είναι εύκολο να την βρεις αυτή την παραλία. Βρίσκεται καλά κρυμμένη στην Ανατολική πλευρά της Λακωνικής Μάνης, ανάμεσα στον Κότρωνα και στην Κοκάλα απέχει 22km από την Αρεόπολη. Θα πρέπει να είσαι καλά εξοικειωμένος με την πλοήγηση μέσω ηλεκτρονικών χαρτών, ή πολύ προσεκτικός με τις πινακίδες, μια μόνο πινακίδα, μικρή, στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Κατηφορίζοντας μέσα από τη ρεματιά που διαμόρφωσε ο ξεροπόταμος, ανάμεσα σε λιοστάσια και φραγκοσυκιές, δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Μου αρέσουν τα φραγκόσυκα, όπως και όλα τα υποπροϊόντα που προκύπτουν από την επεξεργασία τους. Αλλά γνωρίζω καλά πως οι Μανιάτες τις φραγκοσυκιές δεν τις ήθελαν για τον καρπό αλλά για φράχτη. Είναι πραγματικά απροσπέλαστες.
Φτάνοντας στη θάλασσα μένεις άναυδος από την αρμονία και την ομορφιά. Ένα μικρό κολπάκι, με φυσικά όρια από τα βράχια, λίγα πέτρινα σπίτια, ελιές, ένα εκκλησάκι και μια ψαροταβέρνα. Εσχάτως έχουν δημιουργηθεί και μερικά ενοικιαζόμενα δωμάτια δίπλα στην ταβέρνα.
Η αντίθεση που δημιουργεί η άσπρη πέτρα με τα καταπράσινα νερά είναι μοναδική. Νιώθεις μια οικειότητα με το χώρο που προσπαθείς να την ερμηνεύσεις μεταφυσικά, αλλά τα πράγματα είναι απλά.
H Αλύπα αποτελεί φόντο για την αμερικάνικη ταινία Tempest του Τζον Κασσαβέτη, που γυρίστηκε την δεκαετία του 1980. Μπορώ να καταλάβω τι τράβηξε τους δημιουργούς σ’ αυτό τον ορμίσκο. Το περιέγραψε άλλωστε άριστα πολλά χρόνια πριν ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς: «…οι Μανιάτες…όπως οι βράχοι τους: σουβλεροί, ολόρθοι, ολόγυμνοι, απάτητοι και ξεμοναχιασμένοι».
Προσπαθώ να σκεφτώ πως θα ήταν η ζωή εδώ πριν τα αυτοκίνητα και τους δρόμους. Πόσο δύσκολη, πόσο όμορφη, πόσο εξαρτημένη από τη θάλασσα τον καιρό και το Θεό. Αν κατεβαίνει καμιά φορά στη γη για μια βουτιά, δε θα μου κάνει εντύπωση αν μάθω πως προτιμά την Αλύπα, προφανώς την έφτιαξε σύμφωνα με τα γούστα του.
