Στο mononews κοινός στόχος είναι η σαφήνεια και η πληρότητα της ενημέρωσης σε συνδυασμό με την ακρίβεια εκτιμήσεων που κάνουμε με βάση πάντα την πληροφόρηση που έχουμε, επίσημα ή ανεπίσημα.

Η επαλήθευση αποτελεί για όλους μας μία μορφή ικανοποίησης, όχι τόσο προσωπικής όσο λόγω της συνεισφοράς της στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης με βάση την αλήθεια.  Ένα από τα μεγάλα θέματα της εποχής μας, εξάλλου,  είναι η ικανότητα διάκρισης ανάμεσα στην αλήθεια που κατασκευάζει η τεχνητή νοημοσύνη και την αλήθεια που δίνει η πραγματικότητα (όσο κι αν είναι ατελής).

Στο πλαίσιο αυτό, στις 14/11 με τον τίτλο «Οι εκλογές του 2027 δεν θα κριθούν μόνο στο σουπερμάρκετ» η στήλη είχε θεωρήσει πως οι γεωπολιτικές εξελίξεις επηρεάζουν την ψήφο θετικά υπέρ της Ν.Δ. Στις 5/11 με τον τίτλο «ΕΛΤΑ: η υποκρισία της σύγκρουσης» η στήλη είχε επιχειρηματολογήσει υπέρ της θέσης πως καταστήματα πρέπει να κλείνουν εφόσον λαμβάνονται μέτρα αντιμετώπισης της έλλειψης εναλλακτικών λύσεων για τους πολίτες. Στις 20/11 με τίτλο «Μητσοτάκης-Τσίπρας: η άτυπη επανέναρξη ενός πολιτικού ντέρμπι» η στήλη είχε εμείνει στην άποψη ότι δεν αποκλείεται ο Τσίπρας να επιδιώκει πρώτα την ίδρυση ενός κινήματος και στην συνέχεια την μετατροπή του σε κόμμα. Και στις 12/9 με τίτλο «Ο Σαμαράς μεταξύ υστεροφημίας και νέου κόμματος» είχε έμμεσα στηρίξει να μην ιδρυθεί νέο κόμμα συμπληρώνοντας το ανωτέρω τίτλο με την φράση «πατριώτης ή διχαστής;»  

Η αναφορά δεν γίνεται μόνο επειδή τα ευρήματα της δημοσκόπησης της MARC για λογαριασμό του «Πρώτο Θέμα», σε πολύ μεγάλο βαθμό επιβεβαιώνουν όλες τις ανωτέρω θέσεις της στήλης. Γίνεται επειδή αυτό που έχει σημασία ως το πιο σημαντικό συμπέρασμα από την δημοσκόπηση της Marc, είναι πως το εκλογικό σώμα δείχνει σημάδια βαθύτερης ωρίμανσης που ξεπερνά τον παραδοσιακό και απόλυτα εγωκεντρικό ποικιλόμορφο διχασμό που έχει χαρακτηρίσει αυτήν την χώρα από τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας το 1821  και μετά (ο πρώτος εμφύλιος συνέβη ήδη το 1822!) και μεταβαίνει σε φάση όπου επιτέλους αναγνωρίζει πως η Ελλάδα είναι μία μικρή περιφέρεια της Ευρώπης και η Αθήνα ένα χωριό στον παγκόσμιο χάρτη. Γι’ αυτό τον λόγο ακριβώς, ο πολίτης δείχνει πως  συνειδητοποιεί την σημασία για την χώρα μας ενός φάσματος εξελίξεων από π.χ. την σημαδιακή σημασία της υποψηφιότητας του Κυριάκου Πιερρακάκη ως επικεφαλής του Eurogroup μέχρι την στρατηγική αναβάθμιση της χώρας ως στρατιωτικό και ενεργειακό κόμβο. Τις συνειδητοποιεί και, το κυριότερο, τις επικροτεί, και τις στηρίζει.

Ακόμη πιο σημαντικό από την εγχώρια πλευρά φαίνεται να είναι η συνειδητοποίηση πως η κομματική αιχμαλωσία δεν συνάδει υποχρεωτικά ούτε με το προσωπικό ούτε, πολύ περισσότερο, με το εθνικό συμφέρον. Το γεγονός ότι η αντιπολιτευτική στρατηγική του Θυμωμένου Νίκου δεν τον συγκινεί αποτυπώνεται πλέον, ξανά και ξανά, σε όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης – άσχετα αν στο ίδιο το κόμμα τηρούν  την τακτική του μη θίγετε τα κακώς κείμενα. Η έντονη αμφισημία αδιάλειπτα αναδεικνύεται με αναφορά στις με κομματικό ορίζοντα κινήσεις των Τσίπρα και Σαμαρά. Ο πολιτικά ώριμος πολίτης δεν παρασύρεται ούτε από τους θυμούς, ούτε από τις μεγαλόσχημες υποσχέσεις, ούτε από τους υψιπετείς λόγους. Ακόμη πιο θαυμαστή είναι η αντίδραση στο θέμα των ΕΛΤΑ: αρνείται ο πολίτης να ταυτιστεί με την μορφή της αντίδρασης που υιοθέτησε σημαντικό μέρος των βουλευτών της Ν.Δ. Ο πολίτης στάθηκε στην υλοποίηση τεχνοκρατικής λύσης με ταυτόχρονα έντονα χαρακτηριστικά κοινωνικής έγνοιας και ευθύνης.

Με την ίδια ευκρίνεια ο πολίτης – έμμεσα– προειδοποιεί την κυβέρνηση για το θέμα της ακρίβειας. Η κυβέρνηση προσπαθεί να το αντιμετωπίσει με σωστά μέτρα (παρατηρητήρια τιμών, ελέγχους, επαναφορά συλλογικών συμβάσεων για προστασία των εργαζομένων) αλλά ακόμη καθυστερεί (ή μήπως αρνείται –ή μήπως διστάζει) να απευθυνθεί στην πολύχρονη πηγή του προβλήματος που δεν είναι παρά η εν πολλοίς ολιγοπωλιακή και συχνά μονοπωλιακή δομή και λειτουργία πολλών από τις αγορές. Ο νεοφιλελευθερισμός ήρθε, είδε, απέτυχε και τώρα οφείλει να απέλθει. Μπορεί να «βολεύει» σε ορισμένες μορφές ανάπτυξης (που έχουν πρωταρχικά σχέση με τα ακίνητα και τις αστικές αναπλάσεις) αλλά πέρα από τις τεράστιες ανισότητες που δημιούργησε έθεσε τα θεμέλια για τις επόμενες (με βεβαιότητα) χρηματοπιστωτικές (αλλά με επώδυνες επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία) κρίσεις και είναι παντελώς ανίκανος να ανταπεξέλθει στις ολοένα πιο μεγάλες απαιτήσεις που δημιουργεί η κλιματική κρίση.

Θα ήταν λάθος για την κυβέρνηση να διαβάσει τις δημοσκοπήσεις μόνο με αναφορά σ’ αυτά που «λένε». Εξίσου αν όχι πιο σοβαρά για την ίδια είναι αυτά που «δεν λένε».