Ο Κύπριος ευρωβουλευτής Φειδίας Παναγιώτου προχώρησε σε μία κίνηση ενόχλησε στην Κύπρο και όχι μόνο. Επισκέφθηκε τα Κατεχόμενα και πήρε συνέντευξη από τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ερσίν Τατάρ, στο λεγόμενο «προεδρικό μέγαρο» το ψευδοκράτους..

Η εικόνα του να συνομιλεί χαμογελαστός με τον Τατάρ, σε χώρο που συμβολίζει την εισβολή, έδωσε αφορμή σε πολλούς να μιλήσουν για προδοσία, για νομιμοποίηση της κατοχής, για εξευτελισμό της εθνικής αξιοπρέπειας.

Και όμως, μέσα στον ορυμαγδό των καταγγελιών και των ανακοινώσεων, ξεχνάμε κάτι θεμελιώδες: τον Φειδία δεν τον έστειλε εκεί κανένα ξένο κέντρο, δεν αυτοχρίστηκε θεσμικός εκπρόσωπος. Τον ψήφισε ο κυπριακός λαός. Με συντριπτικά ποσοστά και πανηγυρική διάθεση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιλογή του να δώσει δημόσιο λόγο στον ηγέτη του ψευδοκράτους και μάλιστα σε χώρο δείχνει διπλωματική του αναγνώριση, ήταν πολιτικά και ηθικά επιπόλαιη. Η Κύπρος δεν έχει την πολυτέλεια να παίζει με τις ισορροπίες, ειδικά όταν σταθερά δίνει μάχη για να διατηρήσει τη διεθνή απομόνωση του κατοχικού καθεστώτος. Όμως ο ευρωβουλευτής Παναγιώτου δεν παρουσιάστηκε από το πουθενά. Είναι προϊόν ενός πολιτικού και πολιτισμικού ρεύματος που επιβραβεύει τον θόρυβο, την πρόκληση, την αποδόμηση των «σοβαρών». Η εκλογή του δεν ήταν ατύχημα. Ήταν επιλογή.

Η απόπειρά του να παρουσιάσει την πράξη του ως δημοσιογραφική αποστολή ή πράξη διαλόγου δεν στέκει. Η δημοσιογραφία απαιτεί κρίση, πλαίσιο και κυρίως συναίσθηση ευθύνης. Το να θέτεις ερωτήσεις στον κατοχικό ηγέτη χωρίς να θέτεις την ίδια στιγμή το θεμελιώδες ερώτημα της νομιμότητας της παρουσίας σου εκεί, δεν είναι ουδετερότητα, είναι συνενοχή. Η συνέντευξη αυτή δεν θα λειτουργήσει ως γέφυρα, αλλά ως άλλοθι. Κι αυτό είναι το σοβαρότερο.

Αλλά δεν έχει κανένα νόημα να κατηγορούμε αποκλειστικά τον Φειδία. Δεν ήταν αυτός που γέννησε τον κυνισμό. Ήταν αυτός που τον εξέφρασε. Δεν ήταν αυτός που αποξένωσε τη νέα γενιά από το Κυπριακό. Ήταν αυτό που κεφαλαιοποίησε την αποξένωση. Δεν ήταν αυτός που γελοιοποίησε τον πολιτικό λόγο. Ήταν απλώς πιο εύστροφος στη γελοιοποίηση. Όσο ενοχλητική κι αν είναι η εικόνα ενός νέου με μπουρνούζι και ναργιλέ στην Κερύνεια ή ενός influencer που παίρνει συνέντευξη από τον Τατάρ, είναι καθρέφτης. Αν δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε, ας κοιτάξουμε πιο βαθιά.

Η Κύπρος δεν πρόκειται να ανακτήσει την εθνική της αξιοπρέπεια με ανακοινώσεις. Αν θεωρεί ότι ο Παναγιώτου δεν την εκπροσωπεί, υπάρχουν θεσμικοί δρόμοι να το εκφράσει. Αν, όμως, εκείνος παραμένει ο πιο δημοφιλής πολιτικός στην Κύπρο, τότε το πρόβλημα δεν είναι ο Φειδίας. Ο ίδιος εξελέγη με τη στήριξη μιας κοινωνίας που έψαχνε «κάτι διαφορετικό». Ε, το βρήκε. Τώρα είναι πια αργά για δάκρυα. Δεν μπορείς να εκλέγεις έναν ευρωβουλευτή επειδή είναι viral και μετά να αγανακτείς επειδή δεν λειτουργεί σαν διπλωμάτης. Δεν μπορείς να προσφέρεις ψήφο διαμαρτυρίας και μετά να απαιτείς θεσμική σοβαρότητα. Ο Φειδίας Παναγιώτου είναι αυτός που έδειχνε πάντα ότι είναι. Κι αν κάτι προκαλεί αποτροπιασμό, δεν είναι η πράξη του αυτή καθαυτή. Είναι το γεγονός ότι δεν ήταν καν απρόσμενη.