Μεγάλες προβλέπεται να είναι οι λαϊκές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, χωρίς βέβαια να προσδιορίζεται σε τι αποβλέπουν.

Όλοι απεργούν—ισχυριζόμενοι πως διαμαρτύρονται.

Για ποιο πράγματα ακριβώς; Σαφής απάντηση δεν υπάρχει. Όπως κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τι ακριβώς συγκαλύπτει η κυβέρνηση. Ο καθένας με τον πόνο του ή την ιδιοτέλεια του. Τετραήμερο, εξάλλου.

Δεν επιδεικνύω ασέβεια προς τους νεκρούς , δεν υποτιμώ τον πόνο των επιζώντων. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί η κοινωνία δεν έδειξε παρόμοια αντανακλαστικά με το έγκλημα στο Μάτι; Αντίθετα με τους διάφορους παριστάμενους που αναρμόδια  αποφάσισαν ότι τα Τέμπη είναι έγκλημα, το Μάτι συνιστά έγκλημα με την σφραγίδα της δικαιοσύνης και όχι της λαϊκής οργής που ξεσηκώνει η σκόπιμη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Αλλά, άλλο το Μάτι και άλλο τα Τέμπη. Άλλο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κι άλλο η κυβέρνηση Ν.Δ.—και δει Κυριάκου Μητσοτάκη! Η ενσυναίσθηση είναι θέμα επιλογής.

Ξαφνικά, μέσα στον ορυμαγδό εμφανίστηκε και ο Αλέξης Τσίπρας.  Φαντάζομαι ότι έχει επικρατήσει η στρατηγική πως το rebranding περνά μέσα από το Harvard, τη HuffPost, την Εφημερίδα των Συντακτών. Στην Ελλάδα όλα είναι πιθανά. Ακόμη και η …ιερή οργή του Αλέξη Τσίπρα για τα Τέμπη, που έρχεται να συμπληρώσει τις πολιτικό-κομματικές παραινέσεις του προς ότι έχει απομείνει από  την αντιπολίτευση.

Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί δεν καταδίκασε ηθικά όσους συνέβαλαν στο έγκλημα στο Μάτι? Γιατί δεν άρθρωσε λέξη μετά την τελεσίδικη καταδίκη στελεχών του; Γιατί εξακολουθεί σήμερα να συμπεριφέρεται ωσάν το Μάτι να μην υπήρξε ποτέ;

Αλλά, ξεχνώ. Στην Ελλάδα η ενσυναίσθηση είναι θέμα επιλογής.

Διάβασα την άποψη κορυφαίου, ικανού, βαθιά μορφωμένου στελέχους του ΠΑΣΟΚ πως στην Ελλάδα κυβερνά η ακροδεξιά –με αναφορά στις δημόσιες κατά της εργαλειοποίησης των Τεμπών θέσεις  των Άδωνη Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη. Δεν θυμάμαι ανάλογες τοποθετήσεις του Παναγιώτη Δουδωνή για την ακροδεξιά του Πάνου Καμμένου επί ΣΥΡΙΖΑ.

Στην Ελλάδα, όμως, η ενσυναίσθηση είναι θέμα επιλογής.

Δεν ξέρω τι φταίει. Είναι ελλιπής η συναισθηματική ενσυναίσθηση ή το πρόβλημα ανάγεται στην γνωστική ενσυναίσθηση; Δεν είμαι ειδικός αλλά διαισθάνομαι ότι ως λαός εύκολα μπαίνουμε  στα παπούτσια του άλλου (ή νομίζουμε ότι συμμετέχουμε στα συναισθήματα του άλλου) χωρίς απαραίτητα να κατανοούμε το πως και το γιατί έτσι αισθάνεται ο άλλος. Αυτή η διχοτόμηση ίσως να εξηγεί γιατί επικρατούν τόσες διαφορετικές ερμηνείες (λογικής και συνομωσιακής μορφής) ως προς τα κίνητρα του «άλλου».

Κοντή γιορτή για την Παρασκευή του τετραημέρου. Βέβαια, φωνές θα ακουστούν, έκτροπα θα συμβούν, φωτιές θ’ ανάψουν στους…επάνω δρόμους.  Γρήγορα, όμως, θα φανεί αν το πουκάμισο είναι τελικά άδειο.

Διαβάστε επίσης

Γιατί η Ευρώπη οφείλει να αποκλίνει ακόμη περισσότερο από τις ΗΠΑ