Η δημοσιογραφική δεοντολογία δεν μας επιτρέπει να μιλήσουμε για τον ψευτό-υπερήφανο αγωνιστή, με την άγρια γενειάδα και την έλλειψη προσωπικής υγιεινής που υπερασπίζεται με αγριοφωνάρες τα κομματικά πεπραγμένα του. Που έχει κάνει συνήθεια τις επιθέσεις στα ΜΜΕ, ωρύεται για τα «συμφέροντα» που τον πολεμούν και επιδίδεται σε κατηγορίες κατά των πάντων. Ούτε και μας επιτρέπεται να θέσουμε ερωτηματικά για την επάρκεια του ως χειρουργό και ειδικό στις ΜΕΘ. Θα ήταν προσωπική επίθεση και γι’ αυτό δεν την κάνουμε. 

Μπορούμε, όμως, να μιλήσουμε για έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού σε δημοκρατικές διαδικασίες όσον αφορά τη συμπεριφορά του κ. Πολάκη προς τους συναδέλφους δημοσιογράφους. Μπορούμε να μιλήσουμε για την έπαρση, που φέρνει η κατάκτηση της εξουσίας -ιδιαίτερα, όταν λαθεμένα νομίζει ότι έχει καβαλήσει γερό καλάμι. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το ποιόν ενός πολιτικού από το γεγονός ότι υποκαθιστά την έλλειψη επιχειρημάτων με συμπεριφορά –επιεικώς- αγροίκου. Και έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τον κ. Πολάκη για τις πράξεις του ως πολιτικό πρόσωπο.

Ο αυτοεξευτελισμός του κ. Πολάκη ήταν τόσο μεγάλος, που δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε άλλο μαζί του. Η αυτόματη προσφυγή, όταν τα βρίσκει σκούρα, στα τετριμμένα περί διαπλοκής, χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο του κομματικού σωλήνα, ανίκανο να σκεφτεί ανεξάρτητα και χωρίς φαντασία. Ως εδώ, λοιπόν. Γιατί πολύ πιο σοβαρό είναι το ευρύτερο πρόβλημα ενός ΣΥΡΙΖΑ, που με περίπου 40 χρόνια καθυστέρηση προσπαθεί να αντιγράψει το ΠΑΣΟΚ του 1981.

Η ΝΔ το έκανε—με σχετική επιτυχία. Γιατί, κάποτε, και τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν χρήματα να μοιράσουν και οπαδούς πιστούς – έως και φανατικούς. Σήμερα, λεφτά δεν υπάρχουν, το κράτος είναι διαλυμένο και οι οπαδοί αλλάζουν ψήφο όπως τα πουκάμισα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχνά ότι η εκλογική βάση του είναι ασταθής. Στην ουσία μετά τη διάσπαση η στήριξη του περιορίζεται στο πρώην βαθύ ΠΑΣΟΚ. Είναι πολιτικά έωλος –και με αυτά που κάνει θα χάσει το μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων που είχαν αηδιάσει  με τα κομματικά καμώματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και του έδωσαν μία ευκαιρία. Αν θέλει να πετύχει οφείλει να στηριχτεί στην αξιοκρατία, στην επάρκεια της διοίκησης, στη διαφάνεια. Προς το παρόν περιορίζεται στις μεγαλόστομες εξαγγελίες.

Το «μαύρο» αύριο είναι πολύ κοντά.