Σούζυ και ψεύδεσαι και τρως

Σε απόλυτα λαθεμένη βάση, το πρώτο μνημόνιο έδινε περισσότερη έμφαση στη δημοσιονομική προσαρμογή και λιγότερη στις μεταρρυθμίσεις. Ήταν νερό στο μύλο του πολιτικού κόσμου: για να μην χαλάσει τις πελατειακές σχέσεις έριξε όλο το βάρος στην αύξηση της φορολογίας και στις οριζόντιες περικοπές δαπανών και …ξέχασε τις μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμιστικοί νόμοι ψηφίζονταν αλλά δεν εφαρμόζονταν. Μοναδική εξαίρεση οι πρώτοι 18 μήνες της κυβέρνησης Σαμαρά.

Από τις ευρωεκλογές και μετά, όμως, υπέκυψε κι αυτή στις σειρήνες του λαϊκισμού και στην ηλίθια θεωρία περί αριστερής παρένθεσης και έτσι χάσαμε την έξοδο: από την κρίση.

Κάπως έτσι φτάσαμε στον σουρεαλισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – τύπου Δρίτσα, Σκουρλέτη και Σπρίτζη—με το θέατρο πόνου στο Κοινοβούλιο αλλά και με την ανοιχτή άρνηση να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Αλλά όχι μόνο. Διότι στον καμβά των πελατειακών σχέσεων προστέθηκε η ιδεοληψία. Ορθά μιλούσε ο Βαρουφάκης για τα δομικά προβλήματα της Ε.Ε. Το πρόβλημα ήταν πως κανένας δεν άκουγε –πρώτον διότι αυτά μόνο συμπτωματικά ακουμπούσαν το ελληνικό πρόβλημα και, δεύτερο, διότι η Ε.Ε. δεν ήταν έτοιμη να αλλάξει. Έτσι, η ιδεοληψία για την ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών στην Ευρώπη αντικαταστάθηκε με τον ρεαλισμό του Ιουλίου/Αυγούστου 2015.

Αλλά, κι αυτός ήταν βραχύβιος. Μόλις πήραμε τα λεφτά αρχίσαμε τις καθυστερήσεις. Και επειδή ο κόσμος υποφέρει προχωρήσαμε στα Γκεμπελικά ψέματα: το «όχι» του δημοψηφίσματος έγινε «ναι», το σκίσιμο των μνημονίων έγινε υπογραφή τρίτου, η αύξηση μισθών και συντάξεων έγινε μείωση ακόμη και κάτω από τα όρια της φτώχειας, το «κανένα νέο μέτρο» μετατράπηκε σε καταιγισμό μέτρων.

Η μη εκπλήρωση των δικών μας υποχρεώσεων μεταφράστηκε στο «εμείς εκπληρώσαμε τις υποχρεώσεις μας, οι δανειστές πρέπει τώρα να εκπληρώσουν τις δικές τους». Οι κόκκινες γραμμές έγιναν λευκή σημαία παράδοσης και η εκάστοτε «πολιτική διαπραγμάτευση» οδήγησε σε ελληνικό Βατερλό. Κάπως έτσι φτάσαμε στον Σόιμπλε να υπενθυμίζει το Grexit.

Ο πολιτικός κόσμος – όχι μόνο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ— έχει μπροστά του δύο επιλογές. Η μία είναι να συνεχίσει ως έχει: να μπουρδουκλώνει τις μεταρρυθμίσεις, να καταφεύγει στην υπέρμετρη φορολογία, να ανέχεται τη σπατάλη, να περικόπτει εισοδήματα και να καταστρέφει το κοινωνικό κράτος.

Τα φληναφήματα πως μπορεί να έρθει η ανάπτυξη και να αποκατασταθεί η κοινωνική  συνοχή με αλλαγές στη φορολογία ας τα ξεχάσει. Αν η Ν.Δ, θέλει έτσι να κυβερνήσει, άμεσα θα δει τον κόσμο να στρέφεται εναντίον της – πιο γρήγορα και από την ανατροπή κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Είτε με την πορεία που έχει χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ είτε με το «κοστολογημένο» πρόγραμμα της Ν.Δ. (αλήθεια… ρεαλιστικά και κοστολογημένα δεν ήταν και το Ζάππειο1 & 2;;;)  νομοτελειακά θα οδηγηθούμε σε μία περίοδο όχι μεγαλύτερη των 2 ετών σε Grexit – με τις ευλογίες του Σόιμπλε.

Η δεύτερη επιλογή για τον πολιτικό κόσμο είναι να πριονίσει το κλαδί των πελατειακών σχέσεων πάνω στο οποίο κάθεται και να υλοποιήσει επιτέλους τις μεταρρυθμίσεις – χωρίς αναβολές, χωρίς να εκκρεμεί για χρόνια η έκδοση των υπουργικών αποφάσεων για την εφαρμογή τους, χωρίς κρυφές διατάξεις σε άσχετα νομοσχέδια που τις αναιρούν.

Θα θιγούν φαρμακοποιοί, συμβολαιογράφοι, πολλοί δικηγόροι, ιδιοκτήτες φορτηγών και ταξί, όλοι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, όλα τα νομικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου και, πάνω απ’ όλα, οι συνδικαλιστές. Και, σίγουρα, οι πατέρες του έθνους. Αλλά, ή θα σπάσουμε εμείς τα αυγά ή θα μας τα σπάσουνε άλλοι στο κεφάλι μας– και μάλιστα χωρίς να επακολουθήσει… ομελέτα.

Σήμερα ζούμε το Θέατρο του Παραλόγου –αλλά δεν είναι του Ιονέσκου ή του Μπέκετ ή του Πιραντέλλο, αλλά του Γκαίμπελς. Διότι δεν υπάρχει δεύτερη εξήγηση: ή κυριαρχούν οι αυταπάτες ή συνειδητά λέγονται ψέματα– κατά το αείμνηστο της Ρένας Βλαχοπούλου, απ’ όπου και ο τίτλος για το σημερινό σχόλιο.

Ακόμη και με μέτρα, πρόσθετα μέτρα, πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ δεν βγαίνει –παρά μόνο με ψέματα όπως σήμερα.

Για να πετύχουμε πρωτογενές 1,5% θα πρέπει να ανατρέψουμε τη δομή της οικονομίας με σκληρές μεταρρυθμίσεις που θα θίξουν κεκτημένα και θα καταστρέψουν το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων σε δίπολο με τον κρατισμό. Όσο, δε, καθυστερούμε, τόσο πιο επώδυνη θα είναι είτε η προσαρμογή είτε η έξοδος από το ευρώ.

Η ιδεοληψία του κρατισμού και η υπεράσπιση με κάθε θυσία των πελατειακών σχέσεων δεν συνθέτουν στρατηγική διαπραγμάτευσης ή εξόδου από την κρίση.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Αντώνης Κεφαλάς. Άρθρο παρέμβαση: Συμμαχία με το ΔΝΤ, τώρα

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Α. Κεφαλάς: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα σε κατάσταση σχιζοφρένειας

ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ: Α. Κεφαλάς:πως ο Στουρνάρας έβαλε τέλος στα όνειρα του ΣΥΡΙΖΑ με την Τρ.Αττικής