Mononews Brunch στο Athénée: Άλκηστη Πουλοπούλου, μοιραία όσο και η συνάντησή της με τη Λούλου

Άλκηστις Πουλοπούλου: μυστηριώδης όσο και η συνάντησή της με την Λούλου, το έργο του Φρανκ Βέντεκιντ που ανέβασε ο Γιάννης Χουβαρδάς. Όσο προσπαθεί κανείς να την οριοθετήσει, εκείνη ξεγλυστράει.

Σύγχρονος του Φρόιντ, ο Βέντεκιντ επιχειρεί να συλλάβει την απροσδιοριστία της ψυχής, τις ζοφερές χαράδρες στις ανθρώπινες σχέσεις. Το σεξ και ο θάνατος αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία στο έργο του.

Η Λούλου παλεύει να επιβιώσει σε έναν αμείλικτο κόσμο -άλλοτε εύθραυστη σαν πορσελάνη, άλλοτε με γρανιτένια αντοχή. Δεν καταφέρνει όμως να καθαγιάσει τα πνεύματα. Πιάνεται και φθείρεται στις ατρωπούς της ειμαρμένης.

Σε αυτό διαφέρει από την ερμηνεύτριά της. Η Άλκηστις κινείται πλέον με σταθερή άνεση στα ερμηνευτικά βάθη.

Επενδύει το ρόλο της με άπλετη αγάπη, ζωντανεύει με πλαστικότητα έναν άκρως γοητευτικό χαρακτήρα μέσα σε όλη την ανθρώπινη αντιφατικότητά του.

Η Λούλου μοιάζει δυνατή και καταστροφική αλλά παραμένει πάντα ευάλωτη, σωστά;

Εντελώς. Με παίδεψαν πολύ οι αντιφάσεις της γιατί περνάει από την απόλυτη αθωότητα στον φόνο. Χρειάστηκε να εξευρευνήσω αυτό το χάσμα.

Θύμωσα επίσης. Διότι γράφει ένας άνδρας δουλεύοντας με δικούς του δαίμονες. Με δυσκόλεψε το δέος που νιώθει απέναντι στις γυναίκες.

Ο Βέντεκιντ επεξεργαζόταν το κείμενο είκοσι χρόνια, τον απασχόλησαν τα Lulu’s plays (σύμπτυξη των θεατρικών Κουτί της Πανδώρας, Πνεύμα της γης), η μάχη ανάμεσα στα δύο φύλα.

Συνειδητοποίησα ότι αυτός ο χαρακτήρας αποτελεί κατασκεύασμα των ανδρών οι οποίοι προβάλλουν τις φαντασιώσεις και τις αδυναμίες τους πάνω της και τελικά την τεμαχίζουν. Εκείνη εκδικείται καταστρέφοντας τον εαυτό της.

Με βοήθησε η παρατήρηση του σκηνοθέτη μας, ότι το έργο αφορά την αδυναμία του άνδρα να νιώσει ολοκληρωμένος και μόνο μέσω των προβολών μπορεί να ενσωματώνει το άλλο του κομμάτι, το θηλυκό, το ανέκφραστο.

Έτσι κατάφερα να δουλέψω απενεχοποιημένα. Διότι και εγώ το βλέπω ως γυναίκα που ζει στο σήμερα και προσπαθεί να παραμένει ακέραιη, να ξαναφέρει στο κέντρο όλα της τα κομμάτια.

Όπως βλέπουμε και σήμερα την εικόνα της γυναίκας. Απορρέει από το βλέμμα των ανδρών, έτσι επιθυμούν να μας βλέπουν, με πόζες, με εσώρουχα περίεργα… Θα είμασταν έτσι αν δεν υπήρχε το βλέμμα του άνδρα; Εξού και η παράσταση δεν παρουσιάζει εξουαλικό. Η Λούλου εμφανίζεται σαν κούκλα που υπάρχει ενώ οι άλλοι φαντασιώνονται…

Ταυτίζεστε με την ηρωίδα;

Ένα κακοποιημένο κορίτσι το οποίο βρήκαν να πουλάει λουλούδια και το εκμεταλλεύτηκαν. Καλείται να έχει προστάτες διότι έτσι έχει μάθει να επιβιώνει. Με τον πιο δυνατό άνδρα θα προστατεύσει τον εαυτό της.

Έτσι η σχέση της με το ανδρικό φύλο περιπλέκεται: Ένας από αυτούς και ο πατέρας της, που την μάζεψε από τον δρόμο, που την εκμεταλλεύτηκε, αλλά εκείνη το θεώρησε φροντίδα.

Ταυτίζομαι όμως επειδή παραμένει μαχήτρια του έρωτα. Παρότι έχει ένα κουσούρι, αναζητά τον έρωτα και την αγάπη, δεν χάνει αυτή τη μάχη. Διατηρεί κάτι πολύ καθαρό μέσα σε όλη αυτή τη διαστρεύλωση της κοινωνίας, δεν το χάνει.

Γεννηθήκατε εδώ και ύστερα από δυο παιδικά χρόνια στον Καναδά μεταφερθήκατε στη Γαλλία όπου μεγαλώσατε. Αυτή η διαδρομή, δημιούργησε την ανάγκη να φτιάξετε και εσείς έναν σκληρό, σταθερό πυρήνα μέσα σας;

Αυτό που λέτε είναι πολύ ωραίο γιατί ναι, χρειάστηκε ο εαυτός μου να αποτελέσει το σταθερό σημείο της ζωής μου. Αλλάζαμε σπίτια, χώρες, κατά κάποιο τρόπο άλλαξα πατέρα με τον πατριό μου και έτσι χρειάστηκε να δουλέψω πολύ αυτό το κομμάτι διότι υπήρχε ολόγυρα τεράστια αστάθεια.

Πώς μπήκατε στο θέατρο; 

Σπούδασα στη Σορβόννη γλωσσολογία και ιστορία της τέχνης. Ωστόσο ήμουν πολύ ντροπαλή, δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση.

Με σταματούσαν όμως στο δρόμο στη Γαλλία. Την πρώτη φορά που μου ζητήθηκε να κάνω κάστινγκ για μια ταινία στη Γαλλία ήμουν 18 ετών και σπούδαζα. Λιποθύμησα από το άγχος μου.

Κάποια στιγμή συνάντησα στο Παρίσι τη Φένια Παπαδόδημα που μου πρότεινε να συμμετέχω σε παράσταση στο Αμόρε και δέχτηκα επειδή θα ερχόμουν τότε και εγώ στην Ελλάδα για την Outlook όπου συμμετείχα.

 

Και ύστερα ήρθε η άλλη μοιραία συνάντηση με τον Γιάννη Χουβαρδά.

Συμμετείχα στο θεατρικό σεμινάριό του και σε μια παράσταση devised theater που γράφτηκε τους ηθοποιούς. Τότε σκέφτηκα αφού υπάρχει αυτό, δεν θέλω τίποτα άλλο.

Μπήκα στη δραματική σχολή Νέλλη Καρά και το καλοκαίρι του 2007 προτού αποφοιτήσω συμμετείχα στην πρώτη μου παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών με το έργο«Βρέχει» σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση.

Η σταθερή συνεργασία από το 2008 με τον Χουβαρδά σας περιχαράκωσε ή σας ενίσχυσε;

Δεν ξέρω η ερώτηση έτσι δοσμένη… Έχω δουλέψει με πολλούς σκηνοθέτες: τον Μαστοράκη, τον Καραζήση, τον Βαφέα στο σινεμά, με πιο νέους όπως ο Μπάμπης Γαλιατσάτος, η ελβετίδα Μπάρμπαρα Βέμπερ…

Απλώς τα υπόλοιπα ακούγονται περισσότερο διότι είναι μεγάλα έργα (πχ Σαίξπηρ, Τσέχοφ), είναι ο Χουβαρδάς και γιατί κάποια στιγμή το 2009 παντρευτήκαμε και αυτό συζητήθηκε πολύ.

Οι συγκυρίες της ζωής μας έφεραν κοντά. Ήταν το πιο φυσικό πράγμα να βρεθούμε μαζί, αυτό το μοίρασμα για μας ήταν αυτονόητο. Όπως μοιράζεσαι άλλα πράγματα, εμείς μοιραστήκαμε το θέατρο.

Τώρα είμαστε σε μια φάση που θέλουμε νομίζω και οι δύο να κάνουμε πράγματα και μαζί και χώρια.

Πώς προσεγγίζετε έναν ρόλο;

Ο Βέντεκιντ πήγαινε στο τσίρκο, τον γοήτευε το λούμπεν, οι παράξενοι χαρακτήρες που δούλευαν με το σώμα τους σε ακραίες συνθήκες. Είναι σωματικός χαρακτήρας, δουλεύει με το ένστικτό της και έτσι δούλεψα και εγώ σωματικά.

Πρόκειται για ongoing process, κάτι που δουλεύεται συνεχώς. Κάνω ζέσταμα, περπατάω γύρω από το σπίτι μου μέσα στη φύση -μένω επίτηδες στη Φιλοθέη ώστε να βρισκομαι κοντά στη φύση και να έχω χώρο να φαντάζομαι. Καθημερινά λέω τα λόγια μου, σκέφτομαι τον ρόλο, με απασχολεί συνεχώς.

Τις καθημερινές κάνω δουλειές και training στο σώμα -σύγχρονο χορό και barre a terre.

 

Οι ηθοποιοί ασχολουνται πολύ με τον εαυτό τους. Αυτό τούς καθιστά εγωκεντρικούς;

Ναι αλλά υπάρχει και η καλή πλευρά του εγωισμού, με την έννοια να φροντίζει κανείς τον εαυτό του, να εξελίσσεται, να έχει συνείδηση του εαυτού του. Διότι και να μην έχει, ούτε αυτό φαίνεται σωστό. Χρειάζεται ισορροπία.

Τα πρακτικά πράγματα με γειώνουν: Να μαγειρεύω, να πηγαίνω στη λαϊκή,να περπατάω στη φύση, να μιλάω με τους φίλους μου, να διαβάζω.

«Δεν θέλω τόση αλήθεια, μαγεία θέλω», έλεγε η Μπλανς στο Λεωφορείον ο Πόθος…

Αν ρωτήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας ποια είναι η πραγματικότητα, θα μας δώσουν μια διαφορετική περιγραφή, άρα η πραγματικότητα είναι κάτι σχετικό,  που δημιουργούμε εμείς. Το ξεχνάμε και πηγαίνουμε σε πράγματα που μας έχουν φορεθεί και συνεχίζουμε τον φαύλο κύκλο. Εγώ προσπαθώ συνεχώς να είναι ποιητική η καθημερινότητά μου και οι συναντήσεις μου.

Εσείς εισχωρείτε κάθε μέρα σε ένα ταξίδι μαγικό…

Είναι ταξίδι και επώδυνο μερικές φορές γιατί στα θεατρικά έργα μιλάμε για τα σκοτάδια μας, αλλά είναι και για να λυθούν. Είναι και μαγικό, γιατί εισβάλλεις σε άλλο χρόνο, χώρο, αφηγείσαι μια ιστορία και συμμετέχεις σε ένα παραμύθι, όπως μπαίνεις σε έναν πίνακα και γίνεσαι κομμάτι του.

Το πέρασμα του χρόνου για μια ηθοποιό;

Υπάρχει ηλικία όταν κλείνεις τα μάτια; Υπάρχουν εμπειρίες. Όταν λες πέρασμα, σκέφτεσαι το τέλος και τρομάζεις. Αντιθέτως οι στιγμές εμπεριέχουν κάτι πολύ ζωντανό.

Στη Λούλου είναι φανερό γιατί περνάει από πάνω της πάρα πολύ γρήγορα. Καταστρέφεται και δεν ολοκληρώνει τη ζωή της. Και είναι πολύ θλιβερό όταν κάποιος με δυνατότητες δεν εκπληρώνει το όνειρό του, αυτό που θα μπορούσε να κάνει καλύτερα από άλλους.

Κάθε μέρα βλέπω μία ευκαιρία να γίνω και να ζήσω αυτό που ονειρεύομαι. Προσπαθώ να βλέπω στιγμές και όχι ένα πέρασμα. Γιατί αυτό ακούγεται σαν να έχασα το τρένο, τη ζωή μου. Ενώ το παρόν, το τώρα, θα το ζήσω.

Πληροφορίες:

Κατάλληλο άνω των 16 ετών.

Καθημερινά εκτός Δευτέρας και Τρίτης στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας) Ταύρος.
Τηλ.: +30 210 341 8550

Κεντρικό τμήμα: 25€, 22€ μειωμένο
Πλαϊνα τμήματα: 20€, 17€ μειωμένο

H συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Athénée Athens – Βουκουρεστίου 9, Αθήνα