Τροχαίο με Corvette: Θέλετε πραγματικά να μιλήσουμε για ευθύνες;

Το κομμάτι αυτό δεν έχει ως στόχο να μειώσει το μερίδιο ευθύνης που φέρει ο οδηγός της μοιραίας Corvette. Αυτό είναι αναμφίβολα μεγάλο. Ας δούμε όμως και τι μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, για όσα συνέβησαν.

Ας ξεκινήσουμε από τους παιδαγωγούς του, τους γονείς και τους δασκάλους του, τους συγγενείς και τους φίλους. Προφανώς κανείς δεν του έμαθε να σέβεται τους νόμους. Προφανώς κανείς δεν του έμαθε να οδηγάει σωστά, με ασφάλεια. Κανείς δεν του έμαθε τι είναι ακατάλληλη ταχύτητα. Πως τόσο τα 20km/h όσο και τα 120km/h στη Βουλιαγμένης είναι εξίσου επικίνδυνα. Αν και είναι πιθανό να πήγαινε ακόμη παραπάνω.

Όσα έζησα τόσα χρόνια στους αγώνες μ’ έμαθαν να σέβομαι αυτόν που μπορεί να οδηγήσει στο όριο ένα αυτοκίνητο 500PS όπως η συγκεκριμένη Corvette, όχι αυτόν που έχει τα λεφτά για να την αγοράσει. Ξέρετε αυτός που μπορεί να την πάει στο όριο, διδάχτηκε σε πίστα από επαγγελματίες και μαζί με την τέχνη, έμαθε ότι δεν πάμε ποτέ γρήγορα σε δημόσιο δρόμο. Εκεί σεβόμαστε τα όρια ταχύτητας και τους ανθρώπους που κινούνται γύρω μας.

Ας συνεχίσουμε με την Ε.Ε. που δίνει έγκριση Τύπου και επιτρέπει να κυκλοφορούν στο δρόμο τέτοια υπεραυτοκίνητα τα οποία μπορεί να τα οδηγήσει ο κάθε τυχαίος. Ξέρω πολύ καλά τι λέω, πρόκειται για «όπλα» που στα λάθος χέρια έχουν πάντα καταστροφικά αποτελέσματα. Ειδικά η Corvette που είναι ένα ποζεράδικο αυτοκίνητο χωρίς αξιόλογη σπορτίφ συμπεριφορά.

Για να προλάβω τα σχόλια σας ναι έχω οδηγήσει αρκετές εκδόσεις της, της ΖΟ7 συμπεριλαμβανομένης κυρίως σε πίστες και είχα την ευκαιρία να την αντιπαραβάλω, με άλλα αυτοκίνητα της κατηγορίας της.

Ας έρθουμε τώρα στο κράτος. Μην αποκλείετε να του πήγαν το δίπλωμα στο σπίτι του οδηγού μιας και στη χώρα μας υπάρχει αυτή η δυνατότητα, ο «ελαιώνας» του Χολαργού να ‘ναι καλά. Εκατοντάδες θύματα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, εκατοντάδες καντηλάκια. Αστυνομεύεται όπως θα έπρεπε; Τι λέει το νομικό πλαίσιο για το προκείμενο; Αν ο δράστης όταν εμφανιστεί, ισχυριστεί ότι σταμάτησε, σοκαρίστηκε και γι’ αυτό έφυγε; Πλημμέλημα, ένα μικρό πρόστιμο γιατί το αυτοκίνητο ήταν ανασφάλιστο και ότι δικάσει το δικαστήριο για αστική ευθύνη. Δύσκολα θα αποδειχτεί πόσο έτρεχε.

Αν όμως συλλαμβάνονταν επιτόπου πιωμένος θα πήγαινε για κακούργημα και πιθανότατα θα προφυλακίζονταν μέχρι 18 μήνες, περιμένοντας τη δίκη του. Τεράστια διαφορά, επιβάλλεται άμεσα αλλαγή του νομικού πλαισίου ώστε τόσο σ’ αυτή όσο και σε άλλες περιπτώσεις να μπορούν να επιβληθούν ποινές ανάλογες με το έγκλημα. Ειδικά αν είναι υπό την επήρεια αλκοόλ ή και ουσιών ο εκάστοτε θύτης. Σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται αυτός που προκάλεσε υπαιτιότητά του τροχαίο δυστύχημα, να χάνει δια βίου το δικαίωμα οδήγησης. Πρέπει να αλλάξει ο νόμος χτες!

Ας πάμε εν τέλει και στην κοινωνία. Ο άλλος βλέπει ταξικό δυστύχημα λες κι αν ήταν ένα λαϊκό Subaru Impreza Sti θα άλλαζε κάτι. Όλοι ζητούν να τεθεί ο οδηγός στο πυρ το εξώτερο αλλά αν τους ρωτήσεις πότε πήραν στην αστυνομία να καταγγείλουν μια παράβαση του νόμου, σου απαντούν: «Εγώ ρουφιάνος δε γίνομαι», προφανώς προτιμούν να γίνονται συνένοχοι.

Το πρόβλημα είναι πρωτίστως κοινωνικής ανοχής. Ξεκινώντας από την κοπέλα που ήταν δίπλα στο θύτη όπως λέει το ρεπορτάζ. Αμφιβάλλω ότι εξάντλησε όλα τα μέσα να τον αποτρέψει κατά τη διάρκεια της ξέφρενης πορείας του στη Βουλιαγμένης. Δεν ξέρω αν το διασκέδαζε κιόλας. Αν πάντως ήταν αντίθετη, θα έμενε εκεί να προσφέρει βοήθεια και να κατονομάσει το δράστη.

Πριν λοιπόν καθένας από εμάς – πρώτος εγώ – σηκώσει το δάχτυλο και ζητήσει να αποδοθούν ευθύνες στο θύτη, ας αναλογιστεί το δικό του μερίδιο ευθύνης. Ειδικά ο νομοθέτης, το όργανο της Τάξης, οι γονείς του, οι δάσκαλοί του, οι γείτονές του, οι φίλοι του και όσοι έχουμε δημόσιο λόγο ή θεσμικό ρόλο που αφορά στην οδική ασφάλεια.

Συλλυπητήρια στην οικογένεια του θύματος. Ο Νάσος Καρανίκας ήταν πραγματικά άτυχος. Κουράγιο…