Τρεις προκλήσεις της επόμενης μέρας για τη Ν.Δ.

Όσο και να το ευχόμαστε, επιστροφή στην «κανονικότητα» δεν υπάρχει. Ο συνδυασμός της πανδημίας με την ψηφιακή επανάσταση – όπου η πρώτη χρησίμευσε και ως επιταχυντής της δεύτερης—έχει εγείρει ανυπέρβλητα εμπόδια. Εξάλλου, ούτε η τεχνολογία γυρνά πίσω ούτε η φύση συγχωρεί την μονομερή κατάργηση των ορίων διαχωρισμού που επιχείρησε ο άνθρωπος.

Μαζί με την κλιματική αλλαγή, τις μεταναστευτικές ροές, τη νέα γεωπολιτική ισορροπία και τον μετασχηματισμό του καπιταλισμού, ο έλεγχος της τεχνολογίας και της υγείας σχηματίζουν το εξάπτυχο των μεγάλων παγκόσμιων προκλήσεων της επόμενης εικοσαετίας – τουλάχιστον.

Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κατέχει την εξουσία σε στιγμή που είναι πολύ πιο κρίσιμη για την χώρα μας απ’ ότι ήταν – για παράδειγμα—το 2010 και η δεκαετία των μνημονίων. Το μέγεθος και οι επιπτώσεις των νέων προκλήσεων ήδη κάνουν την οπισθοδρομική αντίδραση μας στις μεταρρυθμίσεις να μοιάζουν ως ξεσπάσματα ενός πολύ κακομαθημένου παιδιού, που δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα.

Αυτή η αδυναμία κατανόησης σίγουρα θα αποδειχθεί καταστρεπτική – πολιτικά, οικονομικά και, βεβαίως, κοινωνικά—αν συνεχιστεί.
Ευτυχώς, η ελληνική κοινωνία συνολικά δείχνει πολύ πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη ως προς τις εξελίξεις, απ’ ότι σημαντική μερίδα του πολιτικού μας κόσμου, που παραμένει εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες και παραστάσεις ενός αιώνα που πέρασε ανεπιστρεπτί. Στην βάση αυτή εξηγείται η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ωφεληθεί από την κυβερνητική φθορά αλλά και να κατανοήσει γιατί δεν ωφελείται.

Αναζητά την σωτηρία της στην επανασύσταση του κινήματος των διαμαρτυρομένων του πεζοδρομίου και ψέγει την κυβέρνηση σε μικροεπίπεδα συμπεριφοράς και για ακόμη λιγότερο σημαντικά αποφθέγματα, αλλά χάνει την ουσία– που δεν είναι άλλη από την
δική της αδυναμία να προσαρμοστεί στις προκλήσεις του 21 ου αιώνα. Αντ’ αυτού στριμώχνεται σε αδιέξοδο του τύπου σοσιαλδημοκρατία του 1980 ή αριστερά του 1945;

Χαρακτηριστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να καταθέσει δική του πρόταση για το Ταμείο Ανάκαμψης. Καταρχάς, δεν φαίνεται να αποκόμισε κάποιο μάθημα από την πλήρη αδιαφορία που επέδειξε η κοινωνία στις προηγούμενες τοποθετήσεις του για την υγεία και την οικονομία. Κατά δεύτερο λόγο, πρόκειται για άσκηση επί χάρτου. Το πρόγραμμα έχει σχεδιαστεί, κατατεθεί και σε μεγάλο βαθμό εγκριθεί. Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτούσε την εξουσία σε 2 χρόνια από σήμερα, δεν θα μπορούσε να αλλάξει κάτι.

Απλά, είναι ήδη πολύ αργά. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα υπόλοιπα είναι όνειρα—όπως αυτά για δανεισμό από την Ρωσία, τότε το υπερήφανο 2015. Η έλλειψη αντιπάλου δεν πρέπει να εφησυχάζει την κυβέρνηση ούτε να την οδηγεί σε αλαζονεία. Διαχειρίζεται πολύ δύσκολες κρίσεις, με μία κοινωνία στα κάγκελα, και ήδη κάνει αρκετά λάθη. Σημασία, λοιπόν, έχει να επικεντρωθεί στις βασικές προϋποθέσεις

που θα της επιτρέψουν να διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών στις διπλές εκλογές του 2023 όχι διότι ο αντίπαλος θα είναι αδύνατος και μη πειστικός αλλά επειδή ο ψηφοφόρος πράγματι θα πιστεύει ότι η συμπεριφορά και συνεισφορά της περιόδου 2019-2023 δικαιολογεί την πίστη του ότι θα έχει πολλά οφέλη να πάρει από τη Ν.Δ. και το σημερινό πρωθυπουργό της και στην περίοδο 2023-2027.

Πολύ απλά, να σπάσει η σημερινή κυβέρνηση το μακρύ σερί των αρνητικών ψήφων που χαρακτηρίζουν την μεταπολίτευση. Στις περισσότερες εκλογές της περιόδου αυτής, η ψήφος ήταν εναντίον του κόμματος που ήταν εξουσία (με εξαίρεση ίσως το 1985 και
το 2000 – αλλά και για τις δύο αυτές περιπτώσεις πολλά μπορεί να λεχθούν για την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος) και όχι επειδή υπήρχε η πίστη ότι η αντιπολίτευση θα ήταν πραγματικά «καλύτερη».

Στη βάση αυτή η σημερινή κυβέρνηση έχει να ανταποκριθεί, υπερβαίνοντας τρείς μεγάλες προκλήσεις:
 Την πιστή υλοποίηση του προγράμματος του Ταμείου Ανάκαμψης. Αυτό σημαίνει συνέπεια στους στόχους, συμμόρφωση με τις ποιοτικές, ποσοτικές και χρονικές προδιαγραφές και, με δεδομένα τα χάλια της δημόσιας διοίκησης, στενή παρακολούθηση, άμεση απόδοση ευθυνών για παρεκκλίσεις και ταχύτητα στις διορθωτικές κινήσεις.

 Την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στην ικανότητα της να διαχειρίζεται κρίσεις. Ο σημαντικός παράγων, στον τομέα αυτόν, δεν είναι πλέον η οχύρωση των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων ούτε οι αμυντικοί εξοπλισμοί. Είναι η διαχείριση του τομέα της υγείας και η αποκατάσταση της αίσθησης ασφάλειας του πολίτη. Ας μην εθελοτυφλούμε: το σύστημα υγείας στέκεται σε πήλινες κολώνες – το γνωρίζουμε όλοι και είναι σαφές ότι ο covid-19 αντιμετωπίστηκε σε βάρος άλλων ασθενειών και με μεγαλύτερο κόστος συγκριτικά με άλλες χώρες. Είναι εξίσου σαφές ότι το οργανωμένο έγκλημα δείχνει πως μπορεί να πράττει ατιμώρητο και οι μικρές δυναμικές μειοψηφίες να αγνοούν τους νόμους.

 Η διατήρηση της κυριαρχίας στον χώρο του κέντρου και της κεντροδεξιάς. Με το ΚΙΝΑΛ να αναζητά λόγο και τον ΣΥΡΙΖΑ να σπαράζεται ανάμεσα στο 3% των ιδρυτών και το 17% που ήρθε από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. οφείλει να συνεχίσει να πιέζει τον ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσει τι εκπροσωπεί. Αν η αξιωματική αντιπολίτευση κινηθεί προς το κέντρο, το ΚΙΝΑΛ θα χάσει την σημασία του. Αν όχι, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάνει την εξουσία.