Το τελευταίο χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ

Αναρωτιέμαι τι σκέφτεται ο Αλέξης Τσίπρας όταν βλέπει τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων; Πιστεύω ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα χαρισματικά πολιτικά όντα της χώρας, καθώς δεν έχει φραγμούς στο κυνήγι της εξουσίας: θα κάνει ότι μπορεί για να την κατακτήσει — και το έχει αποδείξει εξάλλου. Ο πολιτικός ρεαλισμός του συμβαδίζει με το υψηλό ένστικτο της πολιτικής αυτοσυντήρησης του και την απουσία ενός σταθερού κώδικα πολιτικής ηθικής.

Στη βάση αυτή αποκλείω να πιστεύει στην μόνιμη επωδό των όσων τον περιτριγυρίζουν ότι είναι οι δημοσκόποι πουλημένοι. Θα πρέπει, λοιπόν, να αναρωτιέται γιατί δεν παίρνει κεφάλι ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι είναι αυτό που κάνει ο Μητσοτάκης και δεν φθείρεται;

Πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε το τελευταίο του χαρτί: εκκίνησε, κουτσά-στραβά, την  διαδικασία μεταμόρφωσης του σε ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα – τουλάχιστον με βάση τις δικές του αντιλήψεις για την διαδικασία και για το ιδεολογικό περιεχόμενο του «ευρωπαϊκού σοσιαλισμού».

Το αποτέλεσμα, όμως,  μίας σειράς έξυπνων και αναγκαίων κινήσεων του αρχηγού φαίνεται πως είναι μεγαλύτερη σύγχυση, μεγαλύτερη εσωκομματική ένταση, μεγαλύτερη προσωπική αντιπαλότητα.

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, δεν είναι η οργάνωση, δεν είναι ο αριθμός των μελών, δεν είναι οι εσωκομματικές ισορροπίες. Στα μάτια του πολίτη του 21ου αιώνα μετράνε άλλοι παράγοντες.

Μετρά η μνήμη της προδοσίας. Πέντε χρόνια πριν, μέσα στην απελπισία του ο ελληνικός λαός θέλησε να πιστέψει στην απλοϊκότητα των λύσεων που ως πραμάτεια πλανόδιου προμηθευτή διαλαλούσε ο αρχηγός και το κόμμα. Η προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν τόσο απότομη και τόσο οδυνηρή που δεν ξεχνιέται. Η πίκρα της προδοσίας των προσδοκιών είναι που έχει μείνει.

Μετρά, η κακή διαχείριση και τα ψέματα που χρησιμοποιήθηκαν για να την συγκαλύψουν: από το Μάτι μέχρι τα σκάφη και τα πούρα.

Μετρά η απροκάλυπτη επίθεση στους θεσμούς: από την Κα Θάνου, τον κ. Παπαγγελόπουλο, την Κα Τουλουπάκη μέχρι τον «διαγωνισμό» Παππά για τα κανάλια.

Μετρά η αδυναμία να αρθρωθεί αξιόπιστος πολιτικός λόγος για την κατάκτηση της εξουσίας, πειστική εναλλακτική πρόταση για την διαχείριση της, ρεαλισμός για τις προσδοκίες που ενέχει.

Μετρά, τελικά, ότι παρά την επιχειρούμενη σχεδόν Οβιδιακή μεταμόρφωση του, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα συνονθύλευμα από φράξιες όπου το μόνο ενωτικό υλικό είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας.

Όποιος αναρωτιέται τι να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές, ας θέσει στον εαυτό του ένα ερώτημα: τι θα γίνει το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, τι θα συμβεί σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αν αύριο ο Αλέξης Τσίπρας δεν υπάρχει;

Πολύ απλά, χωρίς τον Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει.

Επιπλέον, σε κομματικό επίπεδο το λάθος είναι μεγάλο. Το αντίγραφο δεν μπορεί ποτέ να φτάσει το πρωτότυπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιχείρησε να κατασκευάσει δική του ιστορία, να διηγηθεί δικό του αφήγημα, να προβάλει δικό του όραμα. Ως κόμμα αρκέστηκε στην αντιγραφή, ως ηγεσία στον ετεροπροσδιορισμό.

Σήμερα, έχοντας παίξει χωρίς αποτέλεσμα το τελευταίο χαρτί της μεταμόρφωσης, είναι καταδικασμένος να κάτσει στο περιθώριο και να περιμένει το λάθος του Μητσοτάκη, την πίεση του ανεξέλεγκτου παράγοντα (π.χ. της ακρίβειας), το τυχαίο συμβάν που θα του δώσει ελπίδα—ένα άνοιγμα του παραπετάσματος που αδήριτα τον χωρίζει από την εξουσία. Κι αν τίποτα από αυτά δεν συμβεί, τότε προσβλέπει στο μπάχαλο που ίσως, ίσως λέμε, φέρει η απλή αναλογική.

Σίγουρα, ο Έλληνας πολίτης θα πρέπει να περιμένει κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι πολύ πιο οραματικό από τις υπάρχουσες αλλά και από τις εκκολαπτόμενες πολιτικές ηγεσίες.

Διαβάστε επίσης

Οι εξαιρετικά δύσκολοι μήνες που έρχονται