Σε έναν κόσμο που αναστενάζει με ανακούφιση κάθε φορά που πέφτει μια «προληπτική” βόμβα “, το γεγονός ότι το Ιράν δεν έχει πλέον πυρηνικά φάνηκε λιγότερο ως νίκη της διπλωματίας και περισσότερο ως επιβεβαίωση ενός σιωπηλού δόγματος: η ειρήνη των άλλων είναι ωφέλιμη, όταν εξυπηρετεί τη σταθερότητα μας. Κι έτσι, από την Τεχεράνη ως τη Χάγη, ο κόσμος χαμήλωσε την ένταση των ειδήσεων και γύρισε πλευρό.

Ουδείς γνωρίζει πόσο θα κρατήσει η εκεχειρία στον πόλεμο Ισραήλ- Ιράν. Θερμοκεφαλάκηδες υπάρχουν και στις  δύο πλευρές, αν και οι ενδείξεις πείθουν ότι ο θρησκευτικός ζήλος των Φρουρών της Επανάστασης ενδέχεται να ξεπερνά αυτόν των Εβραίων που εντάσσονται στην άκρα δεξιά του Τελ Αβίβ. Εικάζεται πως η ανακάλυψη της  κρυφής τοποθεσίας όπου έχει αποθηκευτεί το εμπλουτισμένο ουράνιο (αν είναι έτσι, κι αν η μεταφορά του είναι εφικτή με…καμιόνια) θα οδηγήσει άμεσα σε νέο γύρο εχθροπραξιών.

Άγνωστη—την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές—ποια θα είναι η συμπεριφορά του προέδρου Τραμπ στην Χάγη. Θετικό είναι το γεγονός ότι αποφάσισε να παραβρεθεί. Θετικό και το γεγονός ότι ήδη εισπράττει τα ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Mark Rutte—το έδαφος της κολακείας έχει προετοιμαστεί. Θα φανεί γρήγορα, πάντως, αν η θερμή υποδοχή του από τα άλλα κράτη-μέλη θα ξεπεράσει το στρωμένο κόκκινο χαλί ή θα περιοριστεί σ’ αυτό.  Εκείνος ο Μακρόν, εξάλλου, έχει πάντα την τάση να ξεχωρίζει – στις διαπιστώσεις του και στις προτάσεις του.

Υπάρχει, όμως, ένα αναμφισβήτητο γεγονός: ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν έγινε δεκτός με κάποια μορφή συλλογικής ανακούφισης εκ μέρους μεγάλης πλειοψηφίας κρατών – της Δύσης, του Αραβικού κόσμου, ακόμη και της Άπω Ανατολής. Εφόσον το θέα της αλλαγής του καθεστώτος αφεθεί (άμεσα ή έμμεσα) στα χέρια των Ιρανών, η επιδοκιμασία του βομβαρδισμού δεν θα θιγεί. Ακόμη περισσότερο, μπορεί να δούμε το ΝΑΤΟ να ξαναγίνεται ενεργή και υπολογίσιμη  συμμαχία. Η τόνωση των εξοπλισμών χρησιμεύει ως ένας ιδιαίτερα αποτελεσματικός μοχλός ανάπτυξης. Δεν το λες και λίγο το 5% του ΑΕΠ.

Το πρόβλημα με το Ιράν ήταν κυρίως διπλό. Η δημιουργία του γνωστού που αποτελούσε κάθε στιγμή πηγή ανησυχίας και έντονου προβληματισμού στην περιοχή που τείνει από την φύση των κυβερνήσεων της να αναζητά την διατήρηση του status quo. Και, δεύτερο, η δεδηλωμένη πρόθεση των μουλάδων να καταστρέψουν το Ισραήλ. Πρόθεση που φυσιολογικά και αναπόφευκτα προκαλούσε ρίγη φρίκης, καθώς οδηγούσε πυρηνικό πόλεμο.

Κατά μία έννοια, ο Τραμπ έβαλε στην θέση του το πιο αναθεωρητικό κράτος της περιοχής. Είναι ο μόνος που το τόλμησε. Ο μόνος που εξέφρασε τις κρυφές επιθυμίες των άλλων. Διάβασε σωστά την ισορροπία δυνάμεων, είχε ήδη κάνει την συμφωνία του με την Ρωσία, γνώριζε ότι η Κίνα δεν θα παρέμβαινε καθώς στην πραγματικότητα και με όρους σύγχρονης realpolitik ενδιαφέρεται μόνο για το πετρέλαιο του Ιράν, οπότε ως ένα βαθμό ο Τραμπ—όσο και να φαίνεται περίεργο—το «έπαιξε» εκ του ασφαλούς.

Η υστερία από ορισμένους κύκλους –με πρώτη και καλύτερη την αντιπολίτευση στην Ελλάδα—ήταν δεδομένη. Ήταν απόλυτα βέβαιο, όμως, πως θα περιοριζόταν σε ωραίες φράσεις συνοδευόμενες από άναρθρες  κραυγές ιερής αγανάκτησης για την καταπάτηση του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το γεγονός ότι το διεθνές δίκαιο τείνει στην εποχή μας να γίνει κουστούμι κατά παραγγελία και ότι οι μουλάδες είναι οι πρώτοι που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχει – φαντάζομαι—ιδιαίτερη σημασία.

Διαβάστε επίσης

Ο Αετός, η Αρκούδα και ο Παλιάτσος: Ιστορίες για Μεγάλους