Το συντεχνιακό μονοπώλιο δικηγόρων και συμβολαιογράφων και η Folli Follie

Έγραφα προ ημερών ότι στην μάχη των μεταρρυθμίσεων, οι συντεχνίες θα είναι ο πιο σοβαρός εχθρός που θα  έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση.

Τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα έχουν σιωπήσει εδώ και καιρό, ενώ αυτά του δημοσίου τείνουν να χάσουν την ισχύ τους κάτω από το βάρος των οικονομικών προβλημάτων που βαραίνει τις επιχειρήσεις που τους απασχολούν. Εξάρσεις υπάρχουν, όπως για παράδειγμα στον τομέα των μεταφορών. Αλλά, πρόκειται για υπηρεσία που θίγει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και μία –ας πούμε—παρατεταμένη απεργία θα έστρεφε την κοινωνία εναντίο τους.

Ως ένα βαθμό το ίδιο ισχύει και για άλλες συντεχνίες αλλά αυτή των δικηγόρων φαίνεται πως αισθάνεται παντοδύναμη—και το δείχνει. Αφορμή για το σχόλιο δίνει η αναβολή και πάλι της διαβόητης πλέον δίκης της Folli Follie. Όταν η πρόεδρος του δικαστηρίου φτάνει στο σημείο να κραυγάσει «έλεος», τότε κάτι το εντελώς σάπιο υπάρχει στο βασίλειο των νομικών.

Ας αφήσουμε μάλιστα κατά μέρος ότι η έπαρση τους έχει φτάσει στο σημείο να παραβαίνουν συμφωνία με την κυβέρνηση, όπου μάλιστα η τελευταία εξάντλησέ κάθε απόθεμα καλής πίστης που διέθετε.

Έχοντας καταφέρει να εκλέξει τους περισσότερους αντιπροσώπους στην Βουλή, η συντεχνία των δικηγόρων θεωρεί πως μπορεί να ελέγξει τα πάντα – από τη νομοθεσία μέχρι την διοίκηση. Αν διαφωνεί με κυβερνητικές πρωτοβουλίες θεωρεί πως η πολιτική διαχείριση (η όποια κυβέρνηση) είναι υποχρεωμένη να υπακούσει. Κι αν οι απόψεις της δεν τύχουν ευμενούς αποδοχής, τότε η αποχή από τα καθήκοντα ναρκοθετεί την λειτουργία του πρώτα κράτους και αμέσως μετά της οικονομίας. Για τις επιπτώσεις ουδόλως ενδιαφέρονται. Σημασία έχει να προβάλουν την ισχύ τους.

Το αυτό ακριβώς ισχύει για την αδελφή συντεχνία – αυτή των συμβολαιογράφων. Μία δράκα ανθρώπων που ουσιαστικά λειτουργούν με κληρονομικό δικαίωμα, ένα απόλυτα κλειστό επάγγελμα, εκβιάζει μία ολόκληρη χώρα, υπονομεύει μία οικονομία.

Στην ουσία πρόκειται για την πλήρη, με ιδιοτελή κριτήρια και ιδιοτελή συμφέροντα, ασύδοτη εκμετάλλευση της μονοπωλιακής θέσης που και οι δύο συντεχνίες υποχρέωσαν το κράτος να τους δώσει—μέσω νομοθετικών διατάξεων που έχει ψηφίσει το ίδιο το σώμα στο οποίο τα μέλη τους έχουν την πλειοψηφία.

Κανένας πολίτης δεν διανοείται να κάνει κάποια δουλειά χωρίς δικηγόρο, όχι απλά επειδή φοβάται, ούτε μόνο επειδή δεν γνωρίζει, αλλά διότι η Πολιτεία το επιβάλει. Η δε ταρίφα της συμμετοχής τους ήταν επίσημα προκαθορισμένη κάποια εποχή—και ήταν τσουχτερή. Ως σχέση αξίας προς ποιότητα είχα επιπλέον πιάσει πάτο.

Στην χθεσινή (19/12) αναβολή της δίκης, ο πρόεδρος του ΔΣΑ κ. Βερβεσός κατηγόρησε τους  δικηγόρους των θεσμικών οργάνων που λειτουργούν ως οι ενάγοντες πως δεν είχαν φροντίσει να λάβουν την κατάλληλη άδεια. Πρόκειται για εμπαιγμό της νοημοσύνης μας – και μάλιστα σε πρωτόγνωρο επίπεδο.

Υπάρχουν τρία βασικά θέματα.

Το πρώτο είναι η τραγική εικόνα μίας χώρας που δεν μπορεί να φέρει σε πέρας μία σημαντική δίκη—και μάλιστα δίκη που αφορά ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο σε βαθμό κακουργήματος. Αν αυτή είναι η εφαρμογή του Κράτους του Δικαίου στην Ελλάδα, τι να την κάνουμε την επενδυτική βαθμίδα, όταν βροντοφωνάζουμε ότι στην Ελλάδα η δικαιοσύνη δεν λειτουργεί; Ήδη είναι διεθνώς γνωστό το πρόβλημα. Τώρα το επιβεβαιώνουμε και μάλιστα με τον πλέον ανοίκειο τρόπο.

Το δεύτερο αφορά την γραφειοκρατία. – και την ευδόκιμη προσφορά της ως άλλοθι. Γιατί δεν δίνει ο ΔΣΑ την μόνιμη άδεια στους δικηγόρους ελεύθερα να παρίστανται σε όποια δίκη και με όποιες συνθήκες που αφορούν την «Άγια Οικογένεια», αλλά απαιτεί συνεχείς αιτήσεις και μάλιστα διαφορετικής μορφής ανάλογα με διαφορετικούς κώδικες; Από  δε την πλευρά των εναγόντων τέτοια είναι η ασχετοσύνη, η αδιαφορία, η παντελής έλλειψη προτεραιοτήτων;

Το τρίτο αφορά τις υποψίες για συμπαιγνία που έχουν εκφραστεί από χθές. Αυτή η δίκη έχει συναντήσει δεκάδες εμπόδια, σε σημείο που είναι ορατός ο κίνδυνος οι Κουτσολιούτσοι να μην δικαστούν. Μήπως κάτι ξέρουν και περνούν αμέριμνοι τον καιρό τους στα νησιά και στα όρη, προφανώς με πλήρη οικονομική άνεση; Έρχεται τώρα η στιγμή που πάει η δίκη να ξεκινήσει και ξαφνικά οι ενάγοντες, το Χρηματιστήριο, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς τα κάνουν …μαντάρα. Πολύ παράξενη, πολύ επίκαιρή, πολύ βολική σύμπτωση!

Γραφειοκρατία, σκόπιμη ή όχι αμέλεια, εκμετάλλευση θέσης σε σημείο εκβιασμού, αυτά είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της δικαιοσύνης με αναφορά τουλάχιστον την δίκη της Folli Follie. Ένα από τα πιο μεγάλα σκάνδαλα που έχει συνταράξει την χώρα μας, το μεγαλύτερο από το σκάνδαλο Κοσκωτά, κινδυνεύει να μείνει ατιμώρητο και ανεξίτηλα να χαρακτηρίσει την χώρα μας ως αδύναμη να εγγυηθεί το Κράτος Δικαίου.

Διαβάστε επίσης

Ο Ντόναλντ Τραμπ, τα δικαστήρια και η δημοκρατία