Το μεγάλο «φάουλ» του Γιώργου Παπανδρέου

Κάποιοι πολιτικοί θα πρέπει να αντιλαμβάνονται πότε οι ίδιοι θα αποφασίσουν να πάρουν σύνταξη.

Πότε θα αποσυρθούν από την ενεργό πολιτική αλλά κυρίως ο τρόπος που θα το κάνουν. Ενας τρόπος που πρέπει να συνάδει με την ιστορία τους, με την υστεροφημία τους, αλλά και με τη σταθερότητα της παράταξης που υπηρετούν.

Και η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία φέρεται πολύ καλύτερα σε εκείνους τους πολιτικούς που ξέρουν πότε να φεύγουν χωρίς να παίζουν πολιτικά παίγνια, χωρίς να εμπλέκονται στις διαδικασίες του κόμματός τους, χωρίς να δημιουργούν πρόβλημα.

Τα λέω όλα αυτά διότι για ακόμη μια φορά ο Γιώργος Παπανδρέου φέρθηκε άκομψα στο ΠΑΣΟΚ και στην ηγεσία της παράταξης. Μια ηγεσία η οποία έχει νωπή εντολή από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος, αλλά και μια ηγεσία που δοκιμάστηκε στις εκλογές του Ιουνίου καθώς και στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές κάλπες και κρίθηκε επιτυχής.

Μπορεί να διαφωνείς με χίλια δύο με τον Νίκο Ανδρουλάκη και την ομάδα του. Μπορείς να κάνεις κριτική και να ζητάς αλλαγές, περισσότερη κοινωνική κινητικότητα, όσμωση με τους πολίτες, επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις που έκαναν το ΠΑΣΟΚ λαϊκό κίνημα.

Μπορείς να διαφωνείς για πολλά, αλλά δεν μπορεί ένας πρώην αρχηγός της παράταξης, ένας πρώην πρωθυπουργός και ο γιος του ιστορικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου, να προκαλεί μια συζήτηση που δεν έχει καμιά σημασία.

Ο κ. Παπανδρέου μίλησε για ένωση των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να συνενωθούν για να αντιμετωπίσουν τη… δεξιά λαίλαπα.

 

 

Να μιλάει ο Χρήστος Σπίρτζης για κοινά ευρωωηφοδέλτια και για κοινή πορεία των δύο κομμάτων, να το καταλάβουμε. Το γαρ πολύ της θλίψεων γεννά παραφροσύνη.

Αλλά μια ημέρα χαράς για τη νίκη, μια ημέρα που σηματοδοτεί τη δυναμική επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική, μήπως ο κ. Παπανδρέου θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός;

Πώς να συνεργαστεί, πολλώ δε μάλλον να συνενωθεί, το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Πώς να καθίσει στο ίδιο τραπέζι ο Ανδρουλάκης με τον Πολάκη ως γνήσιο εκφραστή του ψευτοαριστερού αυριανισμού που έχει πάρει τα σκήπτρα στην Κουμουνδούρου εδώ και χρόνια;

Πώς γίνεται άραγε ο Γ. Παπανδρέου να σκέφτεται κάτι τέτοιο όταν δικοί του υπουργοί το 2010-2011 κυνηγιόταν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Τότε που στις πλατείες της οργής ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που φασκέλωνε και τους κατηγορούσε για κλέφτες;

Αλλωστε, ο κ. Παπανδρέου ήταν αυτός που εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα για να ιδρύσει το ΚΙΔΗΣΟ το οποίο πήγε… άπατο. Ο πρώην πρωθυπουργός οδήγησε σε διασπάσεις, εσωστρέφεια και συγκρούσεις μια παράταξη που έκανε πολλά λάθη, αλλά έκανε και πολλά καλά.

Αν ήθελε ο πρώην πρωθυπουργός και πάντα βουλευτής κ. Παπανδρέου να προσφέρει, θα το έκανε καλύτερα προτείνοντας ριζοσπαστικές προτάσεις για ένα ΠΑΣΟΚ σύγχρονο, διαφορετικό, εναλλακτικό, δυνατό απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.

Ένα ΠΑΣΟΚ που θα μπορέσει να ξαναγίνει κυρίαρχη παράταξη στο χώρο της Κεντροαριστεράς, αντικαθιστώντας τον ΣΥΡΙΖΑ που εμετρήθη, εζυγίσθη, και ευρέθη ελλιπής.

Επομένως, καλό θα είναι ο κ. Παπανδρέου να δει τι θέλει πραγματικά η κοινωνία.

Και δεν θέλει σίγουρα συνενώσεις δύο πολιτικών χώρων με τεράστιες διαφορές. Γιατί πολύ απλά αυτό που προσφέρει είναι σωσίβιο σε έναν «πνιγμένο» Κασσελάκη και σε έναν δοξαζόμενο αλλά πάντα κρυπτόμενο Τσίπρα που περιμένει στη γωνία.