Το Δεύτερο Κύμα 

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας είναι εδώ. 

Η επιτυχία στην αντιμετώπιση του πρώτου οφείλεται στην καραντίνα. Το οικονομικό κόστος ήταν τεράστιο, αλλά αποδεκτό γιατί σώθηκαν ζωές.

Σήμερα, όμως, ακριβώς όπως είχε προβλεφθεί, ριψοκινδυνεύουμε τις ανθρώπινες απώλειες γιατί ως σύνολο και ως άτομα  δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στο οικονομικό κόστος ενός νέου αποκλεισμού. 

Στο ζύγι μπαίνουν η ζωή κόντρα στην οικονομία. Θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι αυτή είναι μία θλιβερή εικόνα της κοινωνίας μας.

Ουσιαστικά, τώρα πλέον, ο έλεγχος της πανδημίας επαφίεται σε μεγάλο βαθμό στον πατριωτισμό του κάθε πολίτη. 

Στη βάση αυτή, ο αρνητής της μάσκας, ο μπαρίστας που ανέχεται τον συνωστισμό στο κατάστημα του, η οικογένεια που εμμένει να καλεί 1000 άτομα στον γάμο αποτελούν δημόσιο κίνδυνο και ως παρίες πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Δεν μπορούν να αποτελούν πρότυπο για ανέξοδη αντιγραφή. 

Ουσιαστικά, καλούμεθα να επιδείξουμε αυτοπειθαρχία –αλλά ως Έλληνες δεν διακρινόμαστε σ’ αυτόν τον τομέα. 

Κατά κανόνα επιλέγουμε την αυτοπροβολή.  Γι’ αυτό είναι αναπόφευκτη η μεγαλύτερη, η εντονότερη, η πιο διεισδυτική παρουσία της κρατικής εξουσίας.

Είναι κι αυτή μία θλιβερή εξέλιξη για μία δημοκρατική κοινωνία. 

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να μην περάσει την λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τον κεκαλυμμένο αυταρχισμό από την δημοκρατία. Η ευθύνη, όμως, βαρύνει όλους μας. 

Διότι ο καθένας με τις πράξεις του είτε στηρίζει τους δημοκρατικούς θεσμούς είτε τους υπονομεύει. Στην δημοκρατία ισχύουν κόκκινες γραμμές– κι αυτό ακόμη περισσότερο στην εποχή της πανδημίας. 

Είναι επίσης σαφές ότι η κυβέρνηση δίνει μάχη να κρατήσει το σύστημα υγείας όρθιο. 

Τώρα θα φανεί αν η έλλειψη σχεδιασμού και μεταρρυθμίσεων μπορεί και πάλι να καλυφθεί από τις ηρωικές συμπεριφορές του ιατρικού και νοσοκομειακού προσωπικού,  τις δωρεές και τις επείγουσες προσλήψεις.  

Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για ένα εγχείρημα αυτοκριτικής, σχεδιασμού για το αύριο και  οραματισμού για το μέλλον. 

Για ένα μέλλον που θα κριθεί ουσιαστικά από ένα παράγοντα και μόνο: την ικανότητα του πολιτικού προσωπικού να προσφέρει στους πολίτες την ασφάλεια της υγείας, την προφύλαξη από τα φυσικά φαινόμενα και την μείωση των πολλαπλών ανισοτήτων, με αλώβητη την δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Διαφορετικά, η διολίσθηση στον αυταρχισμό θα είναι εύκολη και ταχεία.