Το ανυπόληπτο ελληνικό αμυντικό οικοσύστημα και ο Νίκος Δένδιας

Με την οπερέτα ΣΥΡΙΖΑ να πλησιάζει το προδιαγραμμένο τέλος της, μπορούμε να ασχοληθούμε με την κρίσιμη σημασία των επερχόμενων ευρωεκλογών και να εκτιμήσουμε ορισμένες επιπτώσεις που αφορούν την χώρα μας.

Η παγκόσμια γεωπολιτική σύγκρουση θα προσδιορίσει σε μεγάλο βαθμό την μορφή και πορεία της Ε.Ε. στην επόμενη πενταετία. Ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας δείχνει σαφέστατα ότι η Πούτιν δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Στην καλύτερη περίπτωση να δεχτεί ανακωχή αλά Βόρειος-Νότιος Κορέα, διατηρώντας όλα τα εδάφη που κατέκτησε και έμμεσα υποχρεώνοντας έτσι την Δύση να του αναγνωρίσει το δικαίωμα καθορισμού της Ρωσικής σφαίρας επιρροής.

Αγκάθι στο πλευρό της Ρωσίας είναι η παρουσία και ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ. Η πιθανότητα εκλογής του Τραμπ ενθαρρύνει τον Ρώσο δικτάτορα και προκαλεί δέος στην Ε.Ε. –καθώς χωρίς τις ΗΠΑ το ΝΑΤΟ είναι επιεικώς κουτσό. Χάρις τις ΗΠΑ η Ευρώπη μπόρεσε να αποποιηθεί τα κόστη που ενέχει ο ρόλος μίας στρατηγικής δύναμης και να επικεντρωθεί στα οικονομικά οφέλη. Στο παλιό δίλημμα που ανέφεραν τα βιβλία οικονομικής θεωρίας για αρχάριους «βούτυρο ή όπλα» (guns or butter) η Ε.Ε. είχε την ευχέρεια να επιλέξει το «βούτυρο».

Όχι πια.

Δεν είναι μόνο ο φόβος του Τραμπ. Στη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, η Ε.Ε. δεν μπορεί να θεωρείται και να αποσπά την ανάλογη αξιολόγηση, αποδοχή και σεβασμό ως οντότητα παγκόσμιας στρατηγικής σημασίας, χωρίς κοινή αμυντική ισχύ. Αν η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν επανεκλεγεί, είναι βέβαιο πως δεν θα εξαντλήσει το θέμα με τον διορισμό επιτρόπου για την άμυνα. Ο στόχος δημιουργίας οικοσυστήματος αμυντικής βιομηχανίας με κοινή πολιτική για την Ε.Ε. θα είναι εκ των ουκ άνευ.

Δυσκολίες, αντιρρήσεις, καθυστερήσεις, θα υπάρξουν. Ο δρόμος είναι προδιαγραμμένος, όμως: η Ε.Ε. ή θα τον υιοθετήσει ή θα δει την ισχύ της στην υπεράσπιση των κεκτημένων της σταδιακά αλλά δραματικά να υποβαθμίζεται.

Στο πλαίσιο αυτό, ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας ορθά επισήμανε την σημασία εκσυγχρονισμού της ΕΑΒ και γενικά των ΕΑΣ και δίκαια εμμένει σ’ αυτήν, καθώς η προσπάθεια είναι τιτάνια και σίγουρα θα αντιμετωπίσει – κατ’ αναλογία—τα ίδια προβλήματα με την Ούρσουλα.

Αν δεν μας ανησυχεί τη ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική, θα όφειλε να μας προβληματίζει σε βαθμό διαρκούς αϋπνίας η εξέλιξη της στρατιωτικής βιομηχανίας της Τουρκίας. Η κατασκευή και ένταξη στις ένοπλες δυνάμεις της γείτονας χώρας του ΚΑΑΝ μπορεί να τοποθετείται στην επόμενη δεκαετία, αλλά τα drones είναι εδώ, οι εξαγωγές τους εκτινάσσονται και μαζί όλο το τουρκικό αμυντικό οικοσύστημα αναβαθμίζεται εντυπωσιακά.

Αφήνοντας κατά μέρος τι έγινε πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στα χρόνια που ακολούθησαν η ελληνική αμυντική βιομηχανία αρχικά αντιμετωπίστηκε με λαθεμένη προσέγγιση, που επέλεξε να αγνοήσει πως σε καμία χώρα ο συγκεκριμένος τομέας δεν αναπτύχθηκε ποτέ χωρίς είτε μία μεγάλη εσωτερική αγορά, είτε γενναία κρατική συμπαράσταση. Ιστορικά, η προσέγγιση πήγε να αλλάξει στο τέλος της δεκαετίας του 1970, αλλά η έλευση του ΠΑΣΟΚ έβαλε φρένο. Κυριάρχησε τότε η αριστερή νοοτροπία ότι η άμυνα στερεί πόρους από τον λαό, και ο συνδικαλισμός με τον  κομματισμό έβαλαν την ταφόπετρα.

Ευκαιρίες υπήρξαν, Πήγαν όλες χαμένες. Η Τουρκία σήμερα κατασκευάζει μαχητικά 5^ης γενιάς και η ΕΑΒ δεν είναι καν σε θέση να αναβαθμίζει τα F-16. Το σύνολο του καχεκτικού αμυντικού οικοσυστήματος της χώρας έχει πέσει σε πλήρη ανυποληψία.

Ο υπουργός άμυνας έχει να δώσει μια μεγάλη μάχη – κόντρα στις υπάρχουσες τεράστιες παθογένειες – όπου η οικονομική κατάρρευση είναι σχεδόν δευτερεύον πρόβλημα μπροστά στην απώλεια τεχνολογίας, γνώσεων και δεξιοτήτων, μπροστά στον συνδικαλισμό, την απάθεια, την οκνηρότητα.

Ας μην δημιουργηθούν λάθος προσδοκίες όμως. Η όποια ανόρθωση θα είναι προσωρινή αν το κράτος δεν είναι προετοιμασμένο να επενδύσει και να συντηρήσει το οικοσύστημα. Αν δεν είναι έτοιμο να δαπανήσει για την αριστεία και να την διατηρήσει. Αν δεν είναι ανοιχτό σε συνεργασίες με ελληνικές ιδιωτικές εταιρείες που μεγαλουργούν στο εξωτερικό, αλλά και με την έλευση ξένων στην Ελλάδα – όπου θα πρέπει να προσφέρει τα κατάλληλα κίνητρα.

Η μορφή του πολέμου αλλάζει. Τα μέσα του πολέμου διαφοροποιούνται. Έτσι,  από τα γεγονότα, μας δίνεται η ευκαιρία να αρχίσουμε από την αρχή. Θα απαιτηθεί στρατιωτική πειθαρχία, επιτελική αποφασιστικότητα, ρήξη με το παρελθόν, αποτελεσματικοί μηχανισμοί ελέγχου, ανοιχτά μυαλά που κατανοούν την εθνική αναγκαιότητα και σημασία.

Ας ελπίσουμε ότι τούτη τη φορά το ελληνικό κράτος δεν θα αποδειχθεί κοντόφθαλμο και ελλειμματικό αλλά οραματικό και αποφασιστικό.

Διαβάστε επίσης

Πάμε για άλλες πολιτείες Αλέξη;

Το ΠΑΣΟΚ παίρνει μαθήματα από τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ;

Η νεκροψία για το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα