Θυμάται κανείς αγιασμό σχολείου χωρίς κενά, δηλαδή χωρίς διδάσκοντες να απουσιάζουν από τις θέσεις τους; Η υπουργός Παιδείας Σοφία Ζαχαράκη έδωσε ένα φετινό παράδειγμα: «Σε συγκεκριμένο νομό εμφανίστηκαν 12 νηπιαγωγοί και πήραν άδεια οι 6 την πρώτη ημέρα της νέας σχολικής χρονιάς». Πώς ακριβώς γίνεται αυτό; Θα σας πω μια ιστορία, όπως συνέβη πριν λίγες ημέρες.

Σε μια άκρη της Πελοποννήσου υπήρχαν διαθέσιμες τέσσερις καθηγήτριες αγγλικών για την πρωτοβάθμια. Η μία δούλευε πέρυσι ως αναπληρώτρια σε χωριό, σε δύσκολο σχολείο, με απαιτητική δημογραφική ομάδα. Η κοπέλα αγάπησε τα παιδιά και το σχολείο και το έργο που γινόταν εκεί.

Φέτος, που ήταν να διοριστεί ως μόνιμη μία εκ των τεσσάρων, η αναπληρώτρια έβαλε το χωριό ως πρώτη επιλογή. Όμως μία άλλη από τις τέσσερις, με λιγότερα μόρια προϋπηρεσίας αλλά με περισσότερα συνολικά λόγω γάμου, πήρε τη θέση. Το χωριό το γνώριζε μόνο από το Google Maps.

Μόλις πήρε τη θέση, δήλωσε αμέσως γονική άδεια. Αποτέλεσμα; Το χωριό έμεινε χωρίς δασκάλα αγγλικών, αν και υπήρχε άνθρωπος με εκπαιδευτική ζέση που ήθελε να είναι εκεί, με τα συγκεκριμένα παιδιά. Τώρα θα περιμένουν κάποιον αναπληρωτή, αν και εφόσον ευρεθεί.

Η διευθύντρια πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της περιοχής είπε ότι δεν θα δεχθεί αίτηση βελτίωσης για να πάει εκεί η πρώτη καθηγήτρια, η οποία τοποθετήθηκε αναπληρώτρια αλλού, πολύ μακριά και από το σπίτι της και από τα παιδιά που την έχουν ανάγκη.

Δεν είναι η μόνη ιστορία. Άλλοι εκπαιδευτικοί μαθαίνουν τελευταία στιγμή που δουλεύουν, διασχίζουν τη χώρα για να αναζητήσουν στέγη και τελικά κοιμούνται στο αυτοκίνητο ή σε αντίσκηνο τις πρώτες εβδομάδες εργασίας. Άλλοι παίρνουν τη θέση και ανακαλύπτουν ότι έχουν επαπειλούμενη κύηση. Δείτε τα στατιστικά, πόσες καθηγήτριες έχουν προβλήματα εγκυμοσύνης από τον πρώτο μήνα σε σχέση με άλλες ομάδες εργαζομένων.

Τι μπορεί να κάνει η Ζαχαράκη για όλα αυτά, σε μια χώρα όπου η αξιολόγηση θεωρείται φασισμός, όπου οι μισθοί δεν επαρκούν για στέγαση, όπου την τελευταία στιγμή εξαφανίζονται οι εκπαιδευτικοί με άδειες, συχνά καταχρηστικές; Δεν μιλάμε για ένα επί μέρους πρόβλημα, μιλάμε για ομόκεντρους κύκλους προβλημάτων, μιλάμε για ένα σύστημα που είναι λάθος και όπου όλες οι πλευρές έχουν και λίγο δίκιο και λίγο άδικο.

Αυτό που μπορεί να κάνει η υπουργός είναι να τα διαλύσει όλα και να φτιάξει ένα νέο σύστημα. Μίλησε και η ίδια για αποκέντρωση. Δεν είναι δυνατόν το γραφείο υπουργού να ασχολείται με το τεστ εγκυμοσύνης μιας νηπιαγωγού στους πέρα κάμπους ούτε να γίνεται προσωπική στήριξη κατά περίπτωση.

Από το 2019 έχουν διοριστεί 48.000 εκπαιδευτικοί, εντούτοις η Ζαχαράκη παραδέχεται: «Μισό αιώνα από τη Μεταπολίτευση παραμένουν οι ελλείψεις». Μπουρλότο να ρίξει να αλλάξει το σύστημα. Αρχίζοντας από κάποια βασικά, όπως να μην υπάρχουν μόρια γάμου και παιδιών. Ας δίνει επιδόματα και ας πάρει μέτρα το Υπουργείο Οικογένειας.

Επίσης, ας εμπλακούν οι τοπικοί φορείς στις απομακρυσμένες περιοχές: ας βρουν οι δήμαρχοι στέγη για τους δασκάλους, ας πληρώνουν ενοίκια, ας χτίσουν εκπαιδευτικές κατοικίες, ας επιτρέψουν στους εκπαιδευτικούς να ζουν στον τόπο εργασίας όλο τον χρόνο αντί να τους διώχνουν τον Ιούνιο για να γίνει η γκαρσονιέρα τους ενοικιαζόμενο δωμάτιο.

Η υπουργός μίλησε για αποκεντρωμένα συστήματα τοπικής εμβέλειας που λειτουργούν σε άλλα κράτη. Είναι άραγε δύσκολο να κάνει μια τέτοια μεταρρύθμιση; Ναι, αλλά αξίζει τον κόπο. Εφόσον επί μισό αιώνα οι ελλείψεις παραμένουν, ας προχωρήσει στη μεγάλη αλλαγή.

Διαβάστε επίσης: 

Έχει έργο ο Χάρης Δούκας;

Εξώδικο Βασίλη Κικίλια στο mononews.gr – H απάντηση της δημοσιογράφου Λώρης Κέζα

Τα σταθερά βήματα του Κώστα Τασούλα