Διαβάζω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις προσπάθειες της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού.

Το θέμα είναι ότι στις περισσότερες κατηγορίες ο πληθωρισμός έχει μειωθεί στα παλιά επίπεδα του ( 2%-3%)—οπότε το πρόβλημα είναι αλλού: Στις κατηγορίες όπου ο ρυθμός αύξησης εμμένει σε υψηλά επίπεδα και στην ακρίβεια.

Για να ξεκαθαρίζουμε: O γενικός ρυθμός αύξησης των τιμών (αυτό που αποκαλούμε δείκτης τιμών καταναλωτή) παρουσιάζει σημαντική συγκράτηση. Όχι, όμως, στα τρόφιμα όπου οι τιμές συνεχίζουν να τσιμπάνε.

Παράλληλα, όμως, η ακρίβεια ζει και βασιλεύει. Πολύ απλά, δηλαδή, ξαφνικά οι τιμές πετάχτηκαν προς τα επάνω και οι οποίες αυξήσεις στο εισόδημα δεν τις ακολούθησαν. Ο πολίτης, έτσι, εξακολουθεί να ζει την ακρίβεια – ότι και να λέει η κυβέρνηση.

Άλλο «ακρίβεια» και άλλο πληθωρισμός, λοιπόν.

Τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον πληθωρισμό και όχι την ακρίβεια. Ορθά, αλλά αυτό δεν επηρεάζει ουσιαστικά τον πολίτη, εκτός κι να θεωρηθεί ότι αυτή η ιστορία με τα «καλάθια» έχει κάποιο οριακό ίσως αποτέλεσμα.

Και πάλι ας ξεκαθαρίσουμε το πρόβλημα: οι επενδύσεις, η τεχνολογία, τα βιομηχανικά πάρκα, η ψηφιακή μεταρρύθμιση είναι όλα ορθά και επιθυμητά όπλα για να εμποδιστεί η εμφάνιση του πληθωρισμού στο μέλλον. Το πρόβλημα της ακρίβειας δεν αντιμετωπίζεται.

Τι μπορεί να γίνει; Άμεσα ελάχιστα πράγματα, πέρα από την αύξηση των αμοιβών – οπότε και πάλι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για άνοδο του πληθωρισμού. Ίσως μία πιο στιβαρή εφαρμογή των κανόνων στην αγορά θα μετρίαζε κάπως το πρόβλημα, αλλά γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει αφενός η πολιτική βούληση και αφετέρου αδέκαστες εποπτικές αρχές. Πεδίο δόξης λαμπρό, πάντως, η αύξηση της τιμής από την πρωτογενή παραγωγή μέχρι τον τελικό καταναλωτή. Χρόνια βαστά αυτή η κολόνια — η αίσθηση της…όσφρησης έχει χαθεί!

Μεσοπρόθεσμα, μιλάμε δηλαδή για περίοδο 12 – 18 μηνών, η κυβέρνηση μπορεί να επιδείξει ότι έχει την πολιτική βούληση προχωρώντας στην ριζική αναβάθμιση της Επιτροπής Ανταγωνισμού: στον εξοπλισμό της με υλικούς και ανθρώπινους πόρους, στην διεύρυνση των κανόνων της και της δικαιοδοσίας της, στην σημαντική αύξηση των προβλεπόμενων προστίμων και στην επιβολή συγκεκριμένων χρονικών ορίων για την εξέταση της στρέβλωσης-παράβασης.

Όταν μία έρευνα της Επιτροπής διαρκεί 18 -24 μήνες και στο τέλος επιβάλλεται πρόστιμο-χάδι, ας μην διαμαρτυρόμαστε για την ακρίβεια.

Κανένα κόμμα δεν έχει επάξια στηρίξει την Επιτροπή Ανταγωνισμού—όταν παγκόσμια πλέον, αλλά ειδικά στην Ε.Ε.—αναγνωρίζεται ότι ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός δημιουργεί συλλήβδην ολιγοπωλιακές και μονοπωλιακές καταστάσεις. Κανένα κόμμα δεν έχει φροντίσει να γίνονται εκτεταμένοι έλεγχοι στις αγορές — άλλο η φοροδιαφυγή, όπου γίνονται, και άλλο οι στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό που είναι πολυπληθείς. Όσες παρεμβάσεις έχουν γίνει είτε είναι ιδεολογικές, είτε γρήγορα ατονίζουν, είτε διακρίνονται από κομματική σκοπιμότητα.

Για απλά οικονομικά μιλάμε. Πολύ απλά. Αλλά ποιος ακούει;

Διαβάστε επίσης

Η Αμοργός, το Μαντείο των Δελφών, ο Αριστοτέλης και ο Γκαίτε

Θα ακουστεί στην ΔΕΘ το πρόβλημα της ανισότητας;

Η Γερμανία – και όχι μόνη – πάλι προειδοποιεί