Αφού εκμεταλλεύτηκε την τυφλή αντίδραση του ΚΚΕ και την ματαιοδοξία του ΜέΡΑ25 ο ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρθηκε ως Αρσακειάδα.

Ούτε πορείες, ούτε βία, ούτε αντιπαράθεση με τις αρχές.

Απέρριψε, όπως αναμενόταν, την πρόταση του Πρωθυπουργού για εκδήλωση ενότητας του πολιτικού κόσμου απέναντι τόσο στον μύθο του Πολυτεχνείου όσο και στην πανδημία, και άφησε τους άλλους να εκτεθούν.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να ισχυριστεί ότι επέδειξε υπεύθυνη στάση, αφού ακόμη και ο Πολάκης συμμορφώθηκε.

Εξάλλου, ο αρχηγός είναι ήδη εξαπολύσει τους άσφαιρους φραστικούς μύδρους του, προκειμένου να καθησυχάσει την αριστερή συνείδηση του κόμματος.

Με την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να συμφωνούν πως δεν πρέπει να γίνει η πορεία για το Πολυτεχνείο, η θέση του Αλέξη Τσίπρα επιβεβαίωσε πως σε θέματα τακτικής κρατά σκήπτρα.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του είναι πως γίνεται πειστικός χωρίς να πιστεύει.

Αυτό απέδειξε όταν υποχρέωσε το συνονθύλευμα Λαφαζάνη -Κωνσταντοπούλου να εγκαταλείψουν το κόμμα, όταν μετέτρεψε το όχι του δημοψηφίσματος σε ναι, όταν απέλυσε τον Βαρουφάκη που ήταν το alter ego του,  όταν εφάρμοσε με απαράμιλλη συνέπεια το 3^ο μνημόνιο.

Αδίστακτος 

Ταυτόχρονα έδειξε πως ως φιλόδοξος είναι φυσικά και αδίστακτος.

Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του αρχηγού του, όμως, δεν προσδιορίζεται από κινήσεις τακτικής.

Γιατί είναι πρόβλημα πρωταρχικά στρατηγικής.

Από την στιγμή που πήρε, ελέω Αλέκου Αλαβάνου, το χρίσμα της κομματικής εξουσίας, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε τον ρόλο του μεγάλου ιεροεξεταστή.

Ως άλλος Ροβεσπιέρος, επενδύθηκε τον μανδύα της Δημοκρατίας της Αρετής, έκρινε τους πάντες και υποσχόταν τα πάντα.

Με το ΠΑΣΟΚ να προσπαθεί να συνέλθει από το Καστελόριζο και την επέλαση Βενιζέλου και τη Νέα Δημοκρατία να επιχειρεί να βρει τα γράδα της από την αποτυχία της πενταετίας 2004-2009, ο Αλέξης Τσίπρας είχε την στόφα να παρουσιαστεί ως ιστορικός παίκτης.

Παρά την μεσοαστική καταγωγή του – που με όρους μαρξιστικούς τον καθιστά πάντα ύποπτο—ταυτίστηκε με το πεζοδρόμιο, ως φανατικός υποστηρικτής της επαναστατικής αλήθειας.

Σε περιβάλλον φτώχιας και αβεβαιότητας, ελέω των λαθών του ευρωπαίων εταίρων μας και της δικής μας δυσκαμψίας σε ότι το σύγχρονο, ο δρόμος για την κρατική εξουσία ήταν πλέον ανοιχτός και διόλου δύσβατος.

Μόνο γκρεμίζει

Μόνο που οι ιεροεξεταστές γκρεμίζουν, δεν κτίζουν.

Απομονώνονται, δεν συμμετέχουν. Κωφεύουν, δεν συμπαραστέκονται.

Η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία ακόμη χαμένη τετραετία για την ελληνική κοινωνία και οικονομία.

Η προσγείωση του 2019 ήταν απότομη –ιδιαίτερα όταν επικρατούσε η αίσθηση πως η εξουσία δεν είχε ποτέ κατακτηθεί.

Μην γνωρίζοντας ότι το μέλλον επιφύλασσε τις κρίσεις της μετανάστευσης  και της  πανδημίας, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε ίσως να ελπίζει ότι θα ερχόταν ξανά η σειρά του. Έτσι, αρχικά, αμέσως μετά τις εκλογές, οι τόνοι κατέβηκαν, το πεζοδρόμιο εγκαταλείφθηκε, η παρουσία στην Βουλή αναδείχθηκε.

Η πάγια στρατηγική του ώριμου φρούτου ήταν και η πάγια επιλογή.

Η επάρκεια της κυβέρνησης στην διαχείριση του μεταναστευτικού και του πρώτου κύματος της πανδημίας, έφερε το κόμμα και τον αρχηγό του σε δύσκολη θέση, όμως.

Ο ρόλος του υπεύθυνου πολιτικού παίκτη δεν ήταν στο DNA τους.

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθούν τα πραγματικά χρώματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σκόπιμα αποσιωπώντας ότι τα συστήματα υγείας μεγάλων και οργανωμένων ευρωπαϊκών κρατών έχουν έρθει σε πολύ πιο δύσκολη θέση απ’ ότι της Ελλάδας, ο Αλέξης Τσίπρας κήρυξε τον δικό του Ανένδοτο.

Με ευκολία επανήλθε στο ρόλο του ιεροεξεταστή.

Και τόσο αδίστακτα ώστε να μην αρνηθεί το τηλέφωνο του Βαρουφάκη.

Τα πάντα είναι επιτρεπτά στην μάχη για την εξουσία.

Ακόμη και η ειρηνική συνύπαρξη, εφόσον αυτή ερμηνεύεται ως ένα βήμα μπρος και δύο πίσω.

Επαρκής πρωθυπουργός

Με τις κινήσεις του ο Αλέξης Τσίπρας δεν έθιξε τη Ν.Δ. και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το πολιτικό και ηθικό άλλοθι για να μην γίνει η πορεία ήταν ισχυρότατο.

Κτύπησε, όμως, και εξέθεσε τον σκληρό πυρήνα της αριστεράς που με την εμμονή του στην πορεία, φόβισε τους ερσατζ αριστερούς – μία μορφή λεηλάτησης του μαλακού υπογαστρίου του ΚΚΕ.

Ταυτόχρονα στρίμωξε το ΚΙΝΑΛ.

Με τη Ν.Δ. να μετακινείται προς το κέντρο και τον Τσίπρα να επιχειρεί κίνηση προς την ίδια κατεύθυνση, το ΚΙΝΑΛ σύντομα κινδυνεύει να κατέχει πολιτικό χώρο που θα είναι στην φαντασία του.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι, από εδώ και πέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα παίζει σκληρό ροκ.

Διαθέτει λάμψη αλλά όχι μεγαλοσύνη.

Δεν έχει, λοιπόν, άλλο δρόμο παρά την ανάσταση της αντιπολίτευσης των μνημονίων.

Μόνο που τώρα θα είναι κόντρα σ’ έναν επαρκή πρωθυπουργό και στην επιστήμη.