Η Εθνική ομάδα μπάσκετ κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket και, ανεξαρτήτως χρώματος, το μετάλλιο αυτό έχει βάρος. Βάρος ψυχής, προσπάθειας και, κυρίως, ενότητας. Μιας ενότητας που φάνηκε από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας μέχρι το τελευταίο σφύριγμα στον μικρό τελικό. Ο Σπανούλης, σε ρόλο προπονητή πια, κατάφερε να ενώσει παίκτες με διαφορετικά βιώματα, εμπειρίες και ρόλους, γύρω από έναν κοινό σκοπό: να ξαναφέρουν την Εθνική στον δρόμο των διακρίσεων.

Και το κατάφεραν.

Και όμως, μετά την ήττα από την Τουρκία στα ημιτελικά, κάποιοι ξεχάστηκαν. Ξεχάστηκαν πως το μπάσκετ είναι άθλημα, όχι πόλεμος. Ξεχάστηκαν πως το να χάνεις από μια καλή ομάδα σε μια κακή δική σου ημέρα είναι ανθρώπινο.

Και ξέσπασαν. Με τρόπο τοξικό, άθλιο, ντροπιαστικό. Λες και η Εθνική αγαπημένη όλων είναι η ομάδα τους κι αυτοί οι βλαμμένοι οπαδοί που πάνε στο γήπεδο για να βρίσουν μάνες κι αδερφές.

Στα social media, οι “πατριώτες της Κυριακής” και οι βαμμένοι κόκκινα, κίτρινα, πράσινα, έβριζαν παίκτες, προπονητές, ακόμα και οικογένειες. Άνθρωποι που δεν έχουν πιάσει ποτέ μπάλα στα χέρια τους, μοίραζαν εθνικά παράσημα και αποβολές, σαν να έχουν την ηθική υπεροχή να κρίνουν.

Ανάμεσά τους, για ακόμη μια φορά, ο στόχος ήταν και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ό,τι και να κάνει, όσα και αν προσφέρει, όσα και αν έχει πετύχει, πάντα θα υπάρχει μια μερίδα φωνών που θα βρει τρόπο να τον μειώσει.

Ίσως επειδή δεν ταιριάζει στο εθνικό τους καλούπι. Ίσως επειδή τους εκνευρίζει που ένας “ξένος” είναι ο καλύτερος παίκτης που φόρεσε ποτέ τη γαλανόλευκη. Ίσως γιατί ο Γιάννης, απλά, καθρεφτίζει τις δικές τους ανασφάλειες.

Και όμως, ο Γιάννης ήταν εκεί. Έπαιξε, μάτωσε, φώναξε, πάλεψε. Μαζί με όλα τα παιδιά. Όχι για την πάρτη τους, αλλά για το σύνολο. Για την ομάδα. Για τη σημαία. Και στο τέλος, όλοι μαζί, αγκαλιασμένοι, γιόρτασαν ένα μετάλλιο που άξιζαν και με το παραπάνω.

Ξέρετε τι είδα εγώ απέναντι στους τοξικούς, στους κάφρους οπαδούς της ανοησίας που έκαναν την εμφάνισή τους μετά την ήττα από την Τουρκία.

Είδα τον Σλούκα (που δεν τον χωνεύω γιατί έγινε Παναθηναϊκός), να αγκαλιάζεται με τους «εχθρούς» του στον Ολυμπιακό. Ηγέτης στο τελευταίο ίσως ματς στην Εθνική, αλλά φεύγοντας με το ύψιστο μετάλλιο στο στήθος.

Είδα το σπουδαίο αυτό παιδί, τον ηγέτη, τον αρχηγό Παπανικολάου, να δείχνει πως πρέπει να έχεις μεγάλη καρδιά, να αντέχεις, να παλεύεις και να κερδίζεις.

Είδα αντιπάλους στα γήπεδα να γίνονται μικρά παιδιά, αγκαλιασμένοι λες και είναι στην αλάνα. Γιατί ο Ντίνος, ο Τολιόπουλος, ο Λάρυ, ο Ντόρσεϊ δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν όταν φοράνε την γαλάζια φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος.

Και είδα αυτά τα εκπληκτικά παιδιά, τα αδέρφια Αντετοκούνμπο να δείχνουν τι σημαίνει να αγαπάς την πατρίδα σου, αυτή που γεννήθηκες, μεγάλωσες, που σε μείωσε και ίσως προσπάθησε να σε εξαφανίσει γιατί ήσουν ξένος, αλλά που ευτυχώς κατάλαβε το λάθος της.

Και είδα αυτόν τον παγκόσμιο παίκτη, που είναι τιμή μας γιατί διάλεξε την γαλανόλευκη, τον Γιάννη, να κλαίει σαν μικρό παιδί για το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής τους.

Ποιος; Ο αστέρας του NBA που έχει φορέσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή, που έχει γίνει τρεις φορές MVP, που παίζει στο κορυφαίο πρωτάθλημα και όλοι προσκυνούν το ταλέντο του.

Κι όμως, αυτός ο χαλκός στο στήθος είναι για τον Γιάννη η μεγαλύτερη διάκριση στην καριέρα του.

Τι να πει κανείς γι’ αυτό το παιδί, αλλά και για τον Θανάση και για τον Κώστα; Πώς για ακόμη μια φορά έριξαν γροθιά στο τέρας του ρατσισμού που υπάρχει και κάνει συχνά πυκνά την εμφάνισή του στην πατρίδα μας.

Τα φτωχά παιδιά που φορούσαν τα ίδια αθλητικά για να παίζουν μπάσκετ. Τα παιδιά από τη Νιγηρία που έγιναν ελληνόπουλα, πιο τίμια, πιο καλά, πιο αξιόλογα από πολλούς Ελληναράδες της Κυριακής στην εκκλησία, στις διαδηλώσεις κατά των μεταναστών, στα χωράφια που δουλεύουν ξένοι.

Ναι, ο Γιάννης είναι η απόδειξη ότι Ελληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Και γίνεσαι πολύ καλύτερος από πολλούς, πάρα πολλούς Ελληνες με σφραγίδα δημοτολογίου.

Αφήνω για το τέλος τον Βασίλη Σπανούλη. Αυτό το παιδί από τη Λάρισα που έχασε νωρίς τον πατέρα του, που αγωνίστηκε για να γίνει ίσως ο καλύτερος αθλητής στην Ευρώπη και που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα στην προπονητική.

Αυτός λοιπόν πήρε μια εθνική ομάδα σε κατάσταση αποσύνθεσης. Επεισε παίκτες να επιστρέψουν, έδωσε όραμα στον Γιάννη να συνεχίσει να αγωνίζεται, έκανε μεγάλους άντρες τα παιδαρέλια της Εθνικής.

Ενωσε, με το ήθος του, το μεγαλείο του, τις γνώσεις του, τη νοοτροπία του νικητή.

Το χάλκινο μετάλλιο είναι η καλύτερη απάντησή στους τοξικούς σαλτιμπάγκους του πληκτρολογίου που τον απαξίωσαν προχθές.

Και ναι, τα λόγια του Γιάννη, ότι χωρίς τον Σπανούλη γι’ αυτόν δεν υπάρχει Εθνική, είναι ένα «σκάστε» σε όλους εκείνους που έβριζαν τον προπονητή γιατί ήταν… Ολυμπιακός.

Ας μείνει αυτό. Ότι μια παρέα παικτών, με ηγέτη τον Σπανούλη, στάθηκε όρθια απέναντι στις δυσκολίες, τις προσδοκίες και την τοξικότητα, και έγραψε ιστορία. Και όποιος δεν μπορεί να το σεβαστεί αυτό, απλώς δεν αγαπά το μπάσκετ. Ούτε την Ελλάδα. Ούτε τίποτα.