Φαντάζομαι πως, μία σημαντική μερίδα του ακροατηρίου που υπέστη την δοκιμασία της ομιλίας Τραμπ στο World Economic Forum στο Davos, θα αναρωτιέται πως θα διοικηθεί η Αμερική στα επόμενα τέσσερα χρόνια και πως η παγκόσμια κοινότητα θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τις επικίνδυνες για την ανθρωπότητα προκλήσεις των καιρών μας. Φαντάζομαι, γιατί δεν φάνηκε.

Δεν θα σταθώ στο απεχθές θέμα ενός δήθεν ηγέτη που έχει τόσο μεθύσει από την εκλογική του νίκη ώστε ανενδοίαστα να εξαπολύει σε συγκέντρωση ηγετών από τις περισσότερες χώρες του κόσμου  απροκάλυπτους εκβιασμούς, γυμνές φοβέρες, στυγνές διαταγές.

Ούτε θα αφιερώσω περισσότερο χρόνο επισημαίνοντας τα ψέματα που αρθρώνει, τις ανακρίβειες που υποστηρίζει, την macho έπαρση που τον διακατέχει. Θέτει τους κανόνες του παιγνιδιού ή έτσι νομίζει. Δεν του περνά από το μυαλό ότι υπάρχουν κράτη με υπόσταση, με παρελθόν, με βαθιά ριζωμένη θεσμική μνήμη, που ούτε διαταγές δέχονται ούτε φοβούνται τα αντίποινα.

Η εμφάνιση και τα λεγόμενα Τραμπ αποτελούν μία παγκόσμια ντροπή για το είδος του ηγέτη που επέλεξε η μεγαλύτερη σε οικονομική και αμυντική ισχύ χώρα του κόσμου.

Διπλή, όμως, είναι η κατάντια του World Economic Forum (WEF). Κανένας, βέβαια, δεν έχει ισχυριστεί ότι το Φόρουμ στο Νταβός είναι ακριβώς μία δημοκρατική συγκέντρωση που εκπροσωπεί τους λαούς. O Samuel P. Huntington είχε εφεύρει τον όρο “Davos Man” (Άνθρωπος του Νταβός), δηλαδή μίας ελίτ με διεθνείς δραστηριότητες, υποβαθμισμένη εθνική συνείδηση, αδιαφορία για τα εθνικά σύνορα, που αντιμετωπίζει τις κυβερνήσεις ως απομεινάρια περασμένων εποχών, με μοναδικό λόγο ύπαρξης τους την διευκόλυνση της ελίτ στην υλοποίηση των στόχων της.

Σκληρή αλλά ακριβής αναφορά, με δύο εξαιρέσεις. Πρώτη, σταδιακά στο βήμα του Νταβός ανέβηκαν και οι κυβερνώντες και δεύτερη, επίσης σταδιακά, επικράτησε μία ατμόσφαιρα αμφισβήτησης, μία πρακτική ευγενούς διαφωνίας και αντιπαράθεσης με πολλούς παγκόσμια κορυφαίους δημοσιογράφους να ηγούνται του «κινήματος».

Στην περίπτωση του Τραμπ, οι οργανωτές πρόδωσαν κάθε έννοια διαλόγου και αντιπαράθεσης. Ο Τραμπ ανέβηκε στο εικονικό βήμα και είπε τα αναμενόμενα, με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση, με ακόμη μεγαλύτερη περιφρόνηση προς τους άλλους ηγέτες. Και τι έκανε το WEF;  Φρόντισε να φτιάξει ένα πάνελ με ανθρώπους που είτε είναι φίλοι του, είτε τα συμφέροντα τους είναι στενά συνδεδεμένα με τις ΗΠΑ, οπότε κάθε, ακόμη και ελάχιστη, αμφισβήτηση, κάθε ίχνος διαφωνίας, κάθε μορφή κριτικής, έστω και έμμεσης,  του Τραμπ ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατη. Κυριολεκτικά εξαφανίστηκε.

Η παγκόσμια κοινότητα έζησε το θέατρο ενός απόλυτα επαρμένου παγκόσμιου ηγέτη να εξαπολύει μύδρους αποδοκιμασίας σε μία ομήγυρη ομοϊδεατών (ως προς την θέση τους) που δεν είχαν καν το κουράγιο να εκδηλώσουν την όποια διαφωνία ή έστω δυσαρέσκεια μη χειροκροτώντας. Κρυμμένη πίσω από το savoir faire η πολιτική δειλία.

Είναι σαφές ότι το επιτελείο του Τραμπ επέβαλλε την σύνθεση του πάνελ. Ντροπή στο WEF που το συζήτησε, διπλή η ντροπή που το δέχτηκε και το στήριξε. Ήδη, με αυτά που γίνονται στο Χ, στο Meta, στο TikTok, η λογοκρισία αναρριχάται σε νέα ύψη.

Διαβάστε επίσης

Η νέα ηθική των ΗΠΑ αποτελεί παγκόσμιο κίνδυνο