Η αναφορά σε «θίασο» είναι διότι ο ΣΥΡΙΖΑ αρέσκεται στο θέατρο. Στην Θεσσαλονίκη το μετρό εγκαινιάστηκε με σκηνικά από μουσαμάδες. Στην τραγωδία στο Μάτι, το θέατρο παίχτηκε στην αίθουσα επιχειρήσεων, όπου ένας φανερά σοκαρισμένος Αλέξης Τσίπρας έπαιξε τον ρόλο του εντολέα ηγέτη, προσποιούμενος πως δεν υπάρχουν νεκροί. Στην Σαντορίνη πρωταγωνιστής ήταν ο Παύλος Πολλάκης με την εγχείρηση που «έκανε» σε δήθεν πλήρως εξοπλισμένο χειρουργείο. Στις ημέρες μας, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει και πάλι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπου – απόλυτα φυσιολογικά τούτη τη φορά—παίζει τον ρόλο του αγανακτισμένου, οργισμένου πέρα από κάθε όριο, πολίτη που δεν ανέχεται να βλέπει την διολίσθηση της χώρας στον… αυταρχισμό.

Το θέατρο συνοδεύεται από Σταλινικές μεθόδους εξόντωσης των αντιπάλων. Δεν μιλάμε για ατομικές δολοφονίες,  μαζικά πογκρόμ,  βασανιστήρια και φυλακίσεις. Η αναφορά είναι στην κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας, στην σκόπιμη σπίλωση του αντιπάλου με ψέματα, στην υπονόμευση του δικαιώματος της αυτοάμυνας.

Αφορμή δίνεται από την δικαίωση της Αικατερίνης Σαββαίδου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τότε, η άσπιλη, μετριοπαθής, υπεύθυνη, εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Όλγα Γεροβασίλη δημόσια κατηγόρησε την Σαββαϊδου για διαφθορά –χωρίς να έχει καμία απόδειξη.  Απλά, η τότε γενική γραμματέας δημοσίων εσόδων δεν εξυπηρετούσε τα κομματικά συμφέροντα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και εκδιώχθηκε κακής κακώς.

Η Κα Σαββαϊδου μπορούσε απλά να αποπεμφθεί. Δεν έφτανε αυτό, όμως. Αυτά δεν τα συνηθίζει η αριστερά. Η ιστορία της είναι γεμάτη από ανάλογα παραδείγματα, με πρώτα και καλύτερα τα δικά της στελέχη να βρίσκονται στο στόχαστρο της προσωπικής εξόντωσής επειδή διαφωνούσαν. Καταργώντας κάθε έννοια του τεκμηρίου της αθωότητας, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι το θέμα ήταν ήδη στα χέρια της δικαιοσύνης, η Όλγα Γεροβασίλη ακολούθησε τις εντολές, αντέγραψε την Σταλινική τακτική  της σπίλωσης χωρίς την παραμικρή απόδειξη και έσπευσε, διότι αυτό επιτάσσει η μέθοδος, να διαλύσει την Κα Σαββαϊδου προσωπικά, επαγγελματικά, ηθικά.

Το σκηνικό δεν είναι πρωτόγνωρο. Την ίδια τακτική ακολούθησαν ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος και η Ελένη Τουλουπάκη με το θέμα της Novartis. Έντεχνα εμπλέκοντας την παγκόσμια τακτική της φαρμακευτικής εταιρείας να προσφέρει διάφορα προνόμια σε γιατρούς που συνταγογραφούν τα φάρμακά της (όχι πως είναι η μόνη) με δήθεν βαλίτσες χρημάτων που δόθηκαν σε δέκα (δέκα!) πολιτικούς αντιπάλους της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσπάθησε να σπιλώσει την τιμή και υπόληψη αδέκαστων πολιτικών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Με ψέματα να τους εξοντώσει πολιτικά και προσωπικά.

Για την ποιότητα της μαρτυρίας μιλάνε πλέον τα γεγονότα – η σύλληψη του «Μάξιμου Σαράφη» για κακουργηματικές απάτες. Αυτόν «πίστεψαν» οι Παπαγγελόπουλος και Τουλουπάκη, οπότε αβίαστα, άνετα, φυσιολογικά έσυραν στους ανακριτές και καταδίκασαν στην κοινή γνώμη δέκα κορυφαίους Έλληνες πολιτικούς. Με θράσος ο Παπαγγελόπουλος εξακολουθεί να υποστηρίζει πως ήταν το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία της χώρας.

Αυτοί οι πολιτικοί, θρασείς και  αμετανόητοι, θέλουν να κυβερνήσουν ξανά. Χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς κανένα σεβασμό στους δημοκρατικούς θεσμούς, χωρίς πίστη στα ανθρώπινα δικαιώματα, προτιμούν το πεζοδρόμιο από την Βουλή, την χλεύη από την επιχειρηματολογία, την σπίλωση στην κοινή γνώμη από την δικαιοσύνη.

Το χειρότερο; Έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Τα δήθεν δημοκρατικά προσωπεία έπεσαν. Ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ έδειξε το αληθινό, παλιό, εαυτό του. Από εδώ και πέρα μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα. Το μπάχαλο είναι έτσι κι αλλιώς το τελευταίο καταφύγιο του. Στην κοινωνία των πολιτών εναπόκειται να φράξει τον δρόμο τους προς την κατάχρηση της εξουσίας από τις πρώτες εκλογές.

Διαβάστε επίσης

Πέντε προβλήματα αναζητούν εδώ και δεκαετίες λύση